Rozdział 36 - Problemy żyją stadnie.

Dlaczego nie odbierasz?  Robisz mi na złość, czy jesteś potwornie zajęty szukaniem kłopotów?

Błagam, nie zrób nic głupiego. Nie chcę, żeby moje problemy spadły na twoją głowę.

Proszę, wróć i daj mi poznać całą prawdę...

Nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca. Maszerowałam z kąta w kąt nerwowo zaciągając się powietrzem. To znak, że samotność w połączeniu z nadmierną troską Michała nieco mnie przerosła. Od zawsze podobała mi się jego nieprzewidywalność, ale nie spodziewałam się aż tak impulsywnej reakcji z jego strony.

Boję się.
Boję się tego, co się stało u Martino, 
boję się tego, co może się stać pod nieobecność Kubiego...

Na przemian wsłuchując się w swoje myśli i dźwięk sygnału połączenia, tułałam się od korytarza, przez kuchnię, salon, po sypialnię, w której następował w tył zwrot i z powrotem trucht na korytarz. Tak cały czas, nieustannie, panicznie... 

 Gdybym tylko wiedziała o co w tym wszystkim chodzi pojechałabym za Miśkiem i odciągnęła go od głupich myśli...

...ale boję się wszystkiego, kurwa mać! 

Ułatw mi, Kubiak, do cholery sprawę i odbierz ten zasrany telefon!

- Cześć, tu Michał, nie mogę teraz odebrać... - po raz kolejny rozbrzmiał głos z automatycznej sekretarki, na co miałam ochotę cisnąć telefonem o podłogę. Znowu pieprzony stan kompletnej bezsilności zmuszał mnie do samotnego opłakiwania sprawy, o której - co gorsza - nie miałam zielonego pojęcia. Strzępki ujawnionych informacji z wczorajszego dnia budziły we mnie skłonność do tworzenia najczarniejszych scenariuszy.

Wykorzystał mnie. Najzwyczajniej w świecie, ten pierdolony Włoch mnie wykorzystał. Zrobił to specjalnie. Chciał mi udowodnić, że zawsze ma racje...

I udowodnił. Było mi za siebie tak potwornie wstyd. Tak bardzo się znienawidziłam, że dałam się podejść jak dziecko... Czy faktycznie miałam ku temu powody? Sama nie wiem.
Nie zdziwię się, jeżeli Kubiak zrobi to samo i nie będzie chciał mnie znać.

Te jego rozwścieczone oczy, te jego reakcje... To się skończy źle. Czuję to w kościach. Muszę ich obu znaleźć, jak najszybciej!

Nie chciałam sama zajmować się tą sprawą, a jak na złość ani Dominika, ani Łasko nie raczyli odebrać telefonu. Z każdym rozchodzącym się po miśkowym mieszkaniu głuchym sygnałem połączenia poczucie bezradności rosło. Po chwili nawet zaczęłam mieć ogromną pretensję do Michała za ten cały stan rzeczy... Jak mógł mnie zostawić w takim momencie?!
                  Nawet nie wiem, czy po kilkunastu minutach, czy po kilku godzinach, ale emocje opadły i nieco ochłonęłam. W wątpliwym, ale znacznie widocznym poczuciu spokoju po raz setny zaczęłam przeglądać kontakty w telefonie. Miałam nadzieję, że ratunek znajdzie się gdziekolwiek. Już nawet nie chodzi tu o zwierzanie się, czy głupie interwencje rodem z brazylijskich seriali. Chciałam choć na chwilę zapomnieć o problemach i zająć się czymś innym, niż umartwianiem się... Nie musiałam długo szukać. Mój "lek na całe zło" znajdował się na początku listy kontaktów. Niewiele myśląc rozpoczęłam połączenie...

...Które to już z kolei?

- Halo? - momentalnie odpowiedział męski, nieco zdziwiony głos - Czy ja dobrze widziałem kto do mnie dzwoni? Patrysia?
- Witaj Robciu... - zaśmiałam się na siłę, delikatnie pociągając nosem - Nie dotrzymujesz obietnicy i nie proponujesz spotkania to sama pofatygowałam się do ciebie...
- Przepraszam, po stokroć przepraszam! - wykrzyczał radośnie uświadamiając mnie tym samym, że ten telefon to strzał w dziesiątkę. Może choć trochę udzieli mi się jego dobry humor? - Ja zawsze jestem chętny na kawę, a już na pewno z tobą... Ale sama wiesz, jak to życie zabieganego siatkarza wygląda.
- Nie tłumacz się - prychnęłam, powoli nabierając wątpliwości, co do jego zamiarów.

Z drugiej strony jego podejście wyglądało podobnie do Martino... A nawet bardziej nachalnie. Jak on też się do mnie doklei? Jak też liczy na coś więcej?

- Haloooo, jesteś tam?! - zawył wesoło, przywracając mnie na ziemię.
- Tak, jestem, przepraszam. - westchnęłam - Coś mówiłeś?
- Skoro nie mogłaś się mnie tak doczekać, to nie ty mnie a ja ciebie zapraszam na kawę w centrum. Tylko daj mi chwilę czasu na szybkie ogarnięcie mieszkania - dukał pośpiesznie, a w tle jego wypowiedzi słyszałam stukot odkładanych naczyń - Nie obrazisz się, jak zabiorę ze sobą dwóch chłopaków?
- Słucham?! - krzyknęłam zdruzgotana, po chwili zniżając ton głosu - To znaczy... Możesz brać kogo chcesz, ale obiecaj mi, że będziemy mogli na spokojnie porozmawiać... Najlepiej we dwójkę.
- Spokojnie, oni się sobą zajmą! Nawet nas nie zauważą! - zaśmiał się po raz kolejny, na co aż ciarki przeszyły moje ciało.

 Holenderskie podejście... W tamtych rejonach faceci pełnoprawnie mogą "zajmować się sobą''.

Matko, ma przy sobie przyjaciół kochających inaczej?! 

- Eeee... Spoko. - jęknęłam, głośno przełykając ślinę - To o której się widzimy?
- Półtorej godzinki i już na ciebie czekamy!
- To do zobaczenia... - wymamrotałam, krzywiąc się do ekranu telefonu.

Będzie ciekawie...

                  Owe półtorej godziny było dla mnie wiecznością. Krzątałam się po mieszkaniu z patelnią w ręku, ledwo wciskając w siebie kubiakową, już wystygniętą jajecznicę. Na głupią herbatę nawet nie mogłam spojrzeć. Kac moralny? Coś w tym rodzaju. Liczyłam, że takie zajęcie pozwoli mi uporać się z nadmierną ilością wolnego czasu... Myliłam się. Minęło jedyne 10 minut. To wciąż za mało, jak na panujący w mieszkaniu nastrój. Klimat ten kompletnie ulotnił chęć na przywracanie u mnie wyglądu człowieka. Bawić się kosmetykami? W takiej chwili? Miałam na tyle dość facetów, że nie interesowało mnie ich zdanie na temat mojej atrakcyjności.

Bontje mnie jakoś przeboleje. Opinię dwóch jego kumpli mam totalnie w tyle. 

Upinając niezbyt estetycznego kucyka, przymknęłam oko na mój idiotyczny wygląd bez podkładu i eyelinera i przy wysoko upiętej grzywce. Wcisnęłam się w pierwszą, lepszą, znalezioną w szafie Michała bluzę i udałam się do Ślicznotki. Tam już obrałam kierunek - centrum Jastrzębia.
                  Ponad pół godziny przed czasem czekałam w umówionej kawiarence, popijając jakieś okropnie mocne kawsko z ekspresu. Tuszując kapryśne miny i wystukując palcami przypadkowy rytm starałam się unikać spojrzeń kilku natrętnych jastrzębian, dokładnie lustrujących moje dosyć niechlujne oblicze. Wszystko przez to, że chwilkę wcześniej jedna z młodszych dziewczyn po wielkiej szamotaninie z przyjaciółkami odważyła się do mnie podejść, nieśmiało prosząc o autograf. Po wszystkim porozmawiałam z nią jeszcze o koncertach (na co krzycząc wniebogłosy wychwaliła mnie za pomysły sceniczne - to najbardziej zwróciło uwagę gości) i kiedy wróciła do swojego stolika... byłam na celowniku całego lokalu.
                  Zbawienie, nadchodzi słodkie zbawienie! Widząc nadjeżdżający samochód Roba, zapiszczałam w duchu z radości.

W końcu nie jestem sama, w końcu pojawił się ktoś znajomy! 

O dziwo wysiadł sam, w pośpiechu kierując się na tyły samochodu. Wywróciłam oczami na myśl o moich chorych teoriach z niedoszłymi gejami i szybko utkwiłam nosem w menu, co spowodowało ogromny przypływ radości jednej z kelnerek.  

Nie łudź się. Póki co nic nie zamówię!

Nim spostrzegłam się, że na stronie czwartej ceny ciastka z kremem przechodzą ludzkie pojęcie, wysoki holender przystanął obok mnie, trzymając za ręce... dwójkę dzieci. Zerwij skórę z Roba Bontje, przefarbuj włosy na ciemny blond i załóż ten kaftanik dwóm dzieciaczkom. Dosłownie tak wyglądały te maluchy. Słodkie bliźniaki przyglądały mi się badawczo, będąc w równie wesołym nastroju co ich dorosły towarzysz.
- Witam Naranjuś!  - chrząknął Rob, przez co mój wzrok poszybował w górę - Nie zdajesz sobie sprawy, jak miło cię znowu widzieć!
- Ciebie również... - uśmiechnęłam się przygłupawo, spoglądając co rusz na - z grubsza licząc - czteroletnich chłopców - ...widzę, że prowadzisz się w asyście przystojnych dżentelmenów! - puściłam im oczko, na co schowali się za nogami Bontje. Z widocznym rumieńcem na policzkach, od czasu do czasu kukali zza nich radośnie. Jak nigdy nie rozczulał mnie taki widok...ba! Jak zawsze nienawidziłam dzieci, tak teraz rozpłynęłam się z zachwytu.
- Przystojni po tatusiu, prawda? - siatkarz unosił się dumą, powoli usadawiając się na krześle naprzeciwko mnie.

Po tatusiu? To... jakiś żart jest?

- Nie wiedziałam, że masz dzieci - wzdrygnęłam ramionami, cały czas szczerząc się w stronę już siedzących na kolanach taty młodzieniaszków. Po raz kolejny z wielkim uśmiechem na twarzy starali się ukryć albo w ramionach ojca, albo zakrywając oczka swoimi małymi łapkami.

W ogóle was dzióbki nie widać, w ogóle!

- Ja się dowiedziałem cztery lata temu. - zaśmiał się, czochrając malców po głowie - Wtedy mój świat przewrócił się do góry nogami!
- Sugerujesz, że to przypadek, że są na tym świecie? - zmarszczyłam czoło słysząc tę "radośnie" opowiedzianą historię. Czyżby samotny ojciec?
- Ależ skąd! - zachichotał po raz kolejny - Wcześniej zobowiązałem się trwać w związku małżeńskim aż po życia kres... To kolejny przewrót w moim życiu. Reszta wyszła w praniu!

Ach, to poczucie humoru...

Spoglądałam na nich z podziwem, powoli uświadamiając sobie jaka byłam głupia. Raz - podejrzewałam Roba o zainteresowanie wokół mojej osoby. Teraz wiem, że to po prostu bezpośredni i bardzo otwarty człowiek. Dwa - myślałam, że przyprowadzi ze sobą dwóch dziwnych kumpli, przy których musiałabym zaciskać zęby i tolerować ich macanie pod stołem... To myślenie spowodowało, że uśmiech mimowolnie pojawił się na mej twarzy.
- Cholercia, Patrysia, z czego się tak śmiejesz?! - Bontje ze zdumieniem przyglądał się mojemu nagłemu i niespodziewanemu atakowi śmiechu. Ogrom wymyślonych przeze mnie sytuacji powalił mnie na kolana.
- Cieszę się, że tu jesteście - otarłam ociekające po policzkach łzy.

Dwa geje i podryw. Dobre!

- Kelner! - resztkami sił zawołałam przygotowaną do "ataku" na nasz stolik kobietę. Podeszła, szykując swój mały notesik do przyjęcia zamówienia - Dwa ciacha dla chłopaków i do tego dwa soki... - gestem głowy wskazałam na uradowanego tatusia, który doskonale znał preferencje swoich pociech.
- Dla nich? Jabłkowy i pomarańczowy. - poruszał brwiami, na co ponownie ryknęłam śmiechem.
- Tak... - wzięłam rozluźniający, głęboki oddech - Dla mnie herbata, bo kawę mam już za sobą. A dla pana, panie Bontje?
- Kawusia! - zatrajkotał, uśmiechając się promieniście. Kelnerka przyjęła zamówienie i jak na skrzydłach udała się za barek. Wtedy zaczęłam normalną rozmowę.
- To ja już wiem dlaczego byłeś tak zabiegany, Robciu! - szturchnęłam go w ramię, po raz kolejny nie mogąc wyjść z podziwu. Omiatałam wzrokiem trzech siedzących naprzeciwko mnie mężczyzn, przy każdym kiwając głową z uznaniem.
- No właśnie, ciężko o czas wolny... - westchnął z delikatnym uśmieszkiem na ustach - ...oscyluję między halą a domem. Jak żona wychodzi do pracy, to ja zostaję z dzieciakami.
- Żona... Właśnie, żona! - rzuciłam głośno, szybko gryząc się w język - Nie będzie zła o nasze spotkanie?
- Kochana! Ona mnie tu wysłała po twój autograf! - ponownie zachichotał, wyciągając...

...moją pierwszą płytę?! Żartujesz, słuchałeś tego?!

- Nie obrazisz się, jak cię o niego poproszę?
- W życiu! - ścięłam go błagalnym spojrzeniem, po chwili przejmując opakowanie, na którym starannie nakreśliłam swój podpis - To dla mnie przyjemność!
- Dziękuję bardzo. - prychnął, grzecznie się kłaniając - To teraz czas na moje pytania... Nie wierzę, że ściągnęłaś mnie u bez powodu.
- Czemu nie wierzysz? - z pretensją w głosie, uniosłam głowę znad płyty.

Cholera, Bontje, nawet nie zaczynaj!

- Bo słyszałem, jaki miałaś podły nastrój przez telefon. Tutaj na początku też nie byłaś zbyt szczęśliwa... - zmarszczył czoło, powoli sadzając chłopaków na dwóch osobnych krzesełkach. Zauważył pewnie, że zamówienie niebawem do nas dotrze. Tak chłopcom będzie wygodniej.
- Ale już jestem szczęśliwa! Rozbawiłeś... - spojrzałam w ich stronę, momentalnie zmieniając swoją wypowiedź - ...w zasadzie to cała wasza trójka rozbawiła mnie do łez. Dziękuję wam za to.
                  Kończąc wypowiedź uciekłam wzrokiem w stronę kelnerki, która pewnym krokiem zmierzała do nas razem z zamówieniem. Po szybkim rozstawieniu smakołyków młodzi od razu złapali za małe łyżeczki, apetycznie pałaszując serniczek z lodami. Ja natomiast starałam się nie zauważać pytającego spojrzenia Roba.

Tak trudno zrozumieć, że też chciałabym sobie ułożyć życie? SPOKOJNE życie? 

Może nawet mieć gromadkę dzieci? 

Być pewna miłości, którą darzę drugiego człowieka? Być pewna...

...odwzajemnionej miłości?

W dalszym ciągu nie odpuszczał. Wiedziałam, że nie przestanie szybko drążyć tematu.
- Po prostu zazdroszczę ci, że masz już ułożone życie. - pokusiłam się o odpowiedź, uprzednio upijając łyk zielonej herbaty - Masz dom, rodzinę, partnera życiowego...
- A nie układa ci się z Michałem? - przerwał mi, momentalnie robiąc duże oczy ze zdziwienia.
- Robek, proszę cię... - prychnęłam, powoli rozumiejąc jego aluzje.

Myśli, że mi się z nim nie układa? Może nie w takim sensie, jak mu się wydaje, ale coś w tym jest...

- Ja nawet nie jestem w związku z Michałem.
- Nie?! - krzyknął wielce zdziwiony. Aż szkraby wychyliły się z nad ciasteczka, z niepokojem przyglądając się swojemu tatusiowi.
- No nie. - wzdrygnęłam ramionami, mrugając do przerażonych malców. Pełne spokoju od razu wróciły do poprzedniej czynności - Nie rozumiem, co w tym dziwnego?
- Swego czasu był strasznie o ciebie zazdrosny - mówił spokojnie, powoli słodząc swoją kawę - Raz nawet mieliśmy poważną rozmowę na ten temat. To było po tym, jak wylądowałaś w szpitalu.
- Tak, słyszałam. - westchnęłam, nikle się do niego uśmiechając. Wspomnienia przykrego czasu zakochania, który mógł się dla mnie skończyć tragicznie... - Na meczu nawet na ciebie naskakiwał.
- Właśnie wtedy zakazał mi zbliżać się do ciebie! - krzyknął radośnie, lecz widząc moją lekko zasmuconą minę szybko spokorniał - Ale żeby nie było: zakaz traktowałem poważnie. Tylko akurat podczas tej rozmowy nie dał mi dojść do słowa. Owszem, chciałem mu powiedzieć, że ja już posiadam rodzinę i nie zamierzam tego zmieniać, ale nie dostałem takiej szansy. Na szczęście jakiś czas później wróciłaś do żywych i mi pomogłaś. - po tych słowach spojrzałam na niego marszcząc brwi. Widząc to szybko uprzedził moje pytanie - No tak było, pomogłaś mi! Kilka dni później powiedział, że kazałaś mu ze mną porozmawiać. Było tak?
- No tak było... - skrzywiłam się nieznacznie, szybko maskując to smutnym uśmiechem.
- Cały czas podkreślał, że zgodził się na to tylko dla ciebie. Wtedy mu wszystko powiedziałem... - wzdrygnął ramionami, bez skrępowania skubiąc kawałek ciasta od jednego z synów. Młody momentalnie ściął go morderczym spojrzeniem, co wywołało u mnie po raz kolejny uśmiech. A Rob? Rob dalej mówił. - Misiek zdziwił się, że mam rodzinę, z resztą podobnie jak ty teraz. No i od tamtej pory mamy kumpelskie stosunki. Nawet bardzo. - poruszał dumnie brwiami, szybko zmieniając wyraz twarzy na nieco zamyślony - Ale to dziwne, bo cały czas mówił o tobie tak, jakbyście faktycznie byli ze sobą...
- No niestety nie byliśmy i nie jesteśmy... - burknęłam, chowając twarz za filiżanką herbaty, którą objęłam szczelnie obiema dłońmi.
- "Niestety"? - zmrużył oczka, spoglądając na mnie podejrzliwie.
- Oj, tak mi się tylko powiedziało... - wywróciłam oczami, widząc jak jego uśmiech przybiera na sile.
- Czyli ty też do niego...?
- Co "też", jakie "też"... Tylko ja do niego coś czuję. - zacisnęłam usta, nerwowo odkładając filiżankę na stół. Rob momentalnie zaśmiał się w głos - Tak, strój sobie żarty. Przecież to strasznie śmieszne...
- Śmieję się, bo on ciebie też kocha, wariacie! - klepnął mnie po ramieniu, uśmiechając się promieniście.
- Powiedział ci to, czy tak wynika z twoich obserwacji? - rzuciłam oschle, kręcąc głową z niedowierzaniem. Miałam już dość tych bezpodstawnych osądów na temat jego uczuć. Gdybanie wkurzało mnie okropnie.
- Na razie to tylko obserwacje. Ciągle jest zazdrosny, ciągle o tobie mówi, poświęca ci swój wolny czas... - wyliczał na palcach - To chyba o czymś świadczy?
- Na pewno... - warknęłam, wbijając wzrok w podłogę.
- Mało tego! Zauważyłem, że teraz ofiarą jego zazdrości jest Martino!
- Martino? - uniosłam do góry brew, po chwili przypominając sobie o wczorajszej, de facto nie znanej mi sytuacji - Cholera jasna, Martino!
- Coś powiedziałem nie tak? - Rob spojrzał na mnie przestraszony, co również uczyniły jego dzieciaki.
- Nie, skąd. - skrępowana machnęłam ręką - Mów dalej.
- No i Michał jest o niego zazdrosny. Zwłaszcza w szatni to widać... - westchnął bezradnie, po chwili ponownie się radując - Ale nie przejmuj się niczym, moja żona też bywa zazdrosna! Chwilę przed dotarciem na nasze spotkanie zadzwoniła i powiedziała, że mam na ciebie uważać, bo, cytuję: "wdajesz się w romanse z siatkarzami." - rzucił bezmyślnie, na co od razu podniosłam wzrok.

Romanse z siatkarzami? Jakimi siatkarzami? To głupi żart, czy wzorowana na kimś opinia?

- A skąd miała takie informacje? - przełknęłam panicznie ślinę czując, jak całe moje ciało zaczyna drżeć.

Z drugiej strony... Skąd niby może wiedzieć coś na ten temat?

- Z internetu, to podobno świeżo wychwycony news! - prychnął, wywracając oczami - Ale spokojnie, pośmialiśmy się z tego i wcale tak nie myśli. Wie, że to plotki.
- Czekaj, czekaj... - przerwałam mu, spoglądając z otępieniem na biały obrus. Miałam wrażenie, że nie wychwyciłam całości przekazywanych przez niego informacji, że się przesłyszałam... Czułam się prawie tak, jakby ktoś uderzył mnie czymś twardym w głowę - Co mówiłeś?
- Że tylko żartowała. - wzdrygnął ramionami.
- Ale że romanse z siatkarzami? - dopytałam, z nadzieją spoglądając w jego stronę.

Powiedz, że to żart...

- Taaaa, póki co wyliczyli tylko Kubiego, Martino i Bąkiewicza.
- Bąkiewicza też? - wyszeptałam pod nosem, błądząc po pomieszczeniu zmąconym łzami wzrokiem - I to był artykuł na jakiejś stronie?
- Artykuł i filmik.... - dodał, pomrukując pod nosem w geście zadumy - ...chyba tyle.

 Wiadomość o romansach? W internecie? Film? Pewnie znajdą się i zdjęcia.

Martino dopiął swego. Ale on nie jest problemem... 

Najgorsze jest to, że nie zdążyłam. Michał dowie się o wszystkim z mediów. Nasza znajomość skończy się tak, jak związek z Mateuszem. 

Historia lubi się powtarzać?

W takim razie niczego nie nauczyłam się po własnych błędach. 

Stracę go... 

- Nie obrazisz się, jeśli was zostawię? - wstałam pospiesznie, nadgarstkiem ścierając płynące po policzkach, pojedyncze łzy.
- Patiś, płaczesz? - Bontje spojrzał na mnie z przerażeniem, nie bardzo wiedząc, co zrobił nie tak - Uciekasz?
- Muszę załatwić jedną sprawę... - burknęłam, trzęsącymi rękoma szukając w torebce portmonetki. Gdy ją znalazłam, wygrzebałam jakiś papierkowy pieniądz, rzucając go na stół - Tu masz pieniądze za moją herbatę i wasze ciacha. - pociągając nosem pospiesznie pogłaskałam chłopaków na odchodne - Trzymajcie się szkraby. Ciocia jeszcze do was wpadnie...
- Ale czekaj, Pat! - zawołał widząc, jak w zabójczym tempie gnam w stronę drzwi - My zapłacimy za siebie!
- Pieniądze to nie problem... - machnęłam ręką, kątem oka widząc, jak wstał z miejsca z pretensjami. Chwała bogom, że za mną nie pobiegł. W spokoju mogłam udać się do Ślicznotki, zatopić się w jej fotelu i... Rozryczeć się na dobre.
                   Padał deszcz. Smutna piosenka w radio dodatkowo nakręcała ponury nastrój. Idealnie wpasowało się to w moje paskudne samopoczucie. Przez całą podróż prowadziłam samochód jak w amoku. Jeżeli ktoś zapytałby mnie, co się działo w tamtej chwili na drodze - nie odpowiedziałabym. Zamiast na jeździe, skoncentrowałam się na głupim problemie, który wydawał się być sprawą bez wyjścia. Jedyne co mogłam zrobić w tej sytuacji, to modlić się, żeby Misiek nie sięgnął po laptopa i nie zobaczył tego artykułu. Wiedziałam, że jeżeli zdarzy się cud i przyjadę przed nim do domu - zmuszona będę do wyznania mu prawdy. Wszystko było mi na tyle obojętne, że mogłam nawet powiedzieć, że go kocham. Byleby szczerze porozmawiać...
                  Zdyszana wpadłam na piętro Kubiaka, szukając w torebce kluczy od jego mieszkania. Ciągle była nadzieja, że jeszcze nic nie wie, że jestem w stanie naprawić wszystko to, co w tym momencie wisiało na włosku... Byłam przekonana, że jeżeli pojawiłby się w domu i nie zastał mnie - zadzwoniłby, żeby dowiedzieć się gdzie przepadłam.
Głęboki oddech. Po cichu wkładam klucz do drzwi. Gdy przekręcałam zamek, już wiedziałam, że przyjechał przede mną, że już jest w domu - drzwi, które zamknęłam na dwa spusty, teraz były przekręcone tylko raz. Został ostatni płomyczek nadziei - nie czytał.
                  Stąpając po korytarzu, widziałam, jak siedzi na kanapie z laptopem na kolanach. Od razu wiedziałam też, że jest zły. Nawet nie odwrócił się w moją stronę, nawet nie przywitał się ze mną, jak zawsze, nawet nie zapytał, gdzie byłam...

Proszę nie mów "muszę odejść", tyle jeszcze na nas czeka...

Już byłam pewna, że to nie będzie lekka rozmowa, ale ciągle miałam nadzieję. Może to zły nastrój po rozmowie z Martino? Może pokłócił się z kimś znajomym? Może nie chodzi o mnie? ...nadzieja matką głupich.
                  Nie chciałam rozpętywać burzy. Spokojnie zdjęłam płaszcz, odwiesiłam go na swoje miejsce i z wolna skierowałam się w stronę salonu. Tam zauważyłam, że wpatrywał się z otępieniem w ten przeklęty artykuł... Mocno przygryzając wargi zbierałam się w sobie, żeby usiąść u jego boku i przerwać tę krępującą ciszę. Przez cały czas, kiedy spacerowałam po mieszkaniu, czy nawet siedziałam koło niego - nie spojrzał w moją stronę ani razu. Przez okulary mrużył jedynie oczy do monitora, nerwowo zaciskając szczęki.
- Misiek... - szepnęłam, starając się nie załamywać głosu - Musimy pogadać.
- Wiem. - syknął, po raz pierwszy poruszając się. Mrugnął powiekami, odrywając się od czytanego tekstu. Kręcąc głową z niedowierzaniem spokojnie przekazał mi laptopa, przewijając artykuł od początku - Widzę, że musimy poważnie porozmawiać.

Włącz:

Andrzej Piaseczny - Imię deszczu.

                  Niepewnie przejęłam sprzęt, wczytując się w to okropieństwo. Sama długość tych wypocin wzbudziła we mnie strach - czterostronicowy artykuł zdawał się nie mieć końca. Okraszony był on tysiącami zdjęć, których miniaturki aż biły po oczach swoją różnorodnością...
                  Cierpliwie przeczytałam wstęp, który opisywał moje "bujne życie seksualne, z jedną, upatrzoną grupą społeczną - z siatkarzami".

Jakie "życie seksualne"?! Ocipieli?! Co ja robiłam? 

Jedynie spotkałam się z Mikim parę razy, ale bez przesady! Nie przeleciałam od razu całej braci siatkarskiej!

Dziennikarze myśleli inaczej. Na samym wstępie była relacja z meczu Jastrzębskiego, na którym pojawiłam się po raz pierwszy. To był dla mnie najlżejszy etap artykułu, bo z udziałem Michała. "Zaręczynowe" zdjęcia, wspólna przymiarka koszulki, fotki z pierwszej wspólnej imprezy, na których nieustannie trzymaliśmy się przy sobie. Nasz pierwszy uścisk, szczere uśmiechy, pierwsze wspólne wygłupy na parkiecie. Nawet zdjęcia z poimprezowej walki w śniegu. Zaśmiałam się pod nosem, czując, że w oczach zbierają mi się łzy. Tak się poznawaliśmy, tak łapaliśmy pierwszy, poważniejszy kontakt. Teraz siedzę przy nim, czytam o tym wydarzeniu i wiem, że nasze relacje drastycznie się zmienią - nic nie będzie już takie, jak kiedyś.

...to co było już nie wróci...

                   Kolejna relacja - przystanek Bełchatów. Zdjęcia namiętnych pocałunków w salonie Mikiego, wspólne picie wina, nawet fotka z hotelu, w którym nocowali siatkarze, a w którym pocałował mnie na oczach Skry! Wszystko w najdalej posuniętych momentach. Wyglądało to tak, jakbyśmy przykleili się do siebie i nigdy nie odrywali. Nie mam pojęcia, skąd nagromadzili ten materiał. Sądząc po różnorakiej jakości zdjęć zostały one zrobione przez kilku autorów i czekały na "odpowiedni moment" do wyjścia na światło dzienne.
Czy takiej relacji z Mikim chciałam? Na początku tak. Później wszystko toczyło się własnym tempem. To idiotyczne usprawiedliwienie.

...dziś to nic już nie znaczy...

                  Najgorszy był koniec - materiał o Martino. To nie był klasyczny opis i seria zdjęć, jak w przypadku wcześniejszych wydarzeń. Redaktorzy zamieścili filmik, który tamtej nocy był moim dziełem. Owszem, zachowali w nim początek z tańcem Matteo... Był jednak jeden mały szczegół, który różnił go od tego, co widziałam i co pamiętałam: były widoczne nasze namiętne pocałunki, szybkie zrzucanie ubrań i... szybka cenzura, ucięty materiał. Już wiedziałam wszystko, co się działo tamtego wieczora. Sama z resztą tego chciałam.
- Zostawmy ten temat - mruknęłam, odkładając na bok laptopa. Mając wolne ręce szybko przetarłam zapłakane oczy.
- Teraz to jest dla mnie priorytetem i proszę... - zaciął się na chwilę, sam przełykając gorzkie łzy, które napłynęły mu do oczu - ...wyjaśnij mi o co w tym wszystkim chodzi.
- Nie znajdę na to wytłumaczenia. - wzdrygnęłam ramionami, chowając bezradnie twarz w dłoniach.
- Kiedyś mówiłaś, że nic cię nie łączy z Bąkiewiczem. - Michał dalej drązył temat, beznamiętnie spoglądając na ścianę na wprost.
- Bo nic mnie nie...
- Możesz choć raz przestać kłamać?! - uniósł głos, zrywając się z miejsca - O co w tym wszystkim chodzi?! Czemu to ukrywałaś?
- Kłamstwa były wynikiem strachu. - łapałam nerwowo powietrze, przygryzając wargi do krwi - Boże, nie wiem co powiedzieć.
- Wiesz co mnie boli najbardziej? - warknął, podnosząc moją twarz tak, żebym mogła mu spojrzeć w oczy - Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.
- Bo jesteśmy...
- Nie jesteśmy! - przerwał mi, mocno zamykając oczy i uspokajając się serią szybkich, głębokich oddechów. Ponownie usiadł koło mnie oddając się chwili krępującej ciszy - Ty nie jesteś dla mnie przyjaciółką... - syknął, nagle wychodząc do kuchni.

Zostań, bo ta noc... to ona płacze deszczem.

                  Zostałam sama. Słysząc jego słowa i widząc jego zachowanie przytaknęłam bezgłośnie. W środku natomiast wyłam ze złości i bezradności. Wiedziałam, że tak się skończy ta rozmowa. Byłam sama sobie winna. Szukałam miłości - miałam ją przy sobie. Przez to, że jej nie zauważyłam, straciłam ja bezpowrotnie.

Zostań, bo jak nikt przynosisz mi powietrze...

                  Napiętą atmosferę przerwał dźwięk telefonu. Rzuciłam się w jego kierunku, chcąc jakby uciec od otaczających mnie problemów. Znalazłam go przegrzebując cały płaszcz. Wtedy to z jego ekranu uśmiechała się do mnie moja ukochana, dawno nie widziana siostra.
- Angel? - wychrypiałam - Możemy pogadać później?
- Patrycja, proszę cię, przyjedź do mnie... - odpowiedziała w równie smutnym tonie.
- Ty płaczesz? - jęknęłam, ocierając nos rękawem - Skarbie, co się stało?
- Nie chcę być sama... - zawyła sprawiając, że kompletnie nie wiedziałam co robić. Nie dość, że sama muszę uporać ze swoimi problemami, to jakaś świeża sprawa zwala mi się na głowę...
- Nie będziesz. - starałam się opanować nerwy - Powiedz mi gdzie teraz jesteś i co się stało. Tylko spokojnie...
- Jestem u siebie w mieszkaniu, w łazience i... - zaczęła mówić coraz bardziej drżącym głosem - Patiś, boję się...
                  Nie wytrzymałam tej atmosfery. Bez słowa chwyciłam kluczyki swego samochodu i powieszony z brzegu płaszcz, bez tłumaczenia wychodząc z mieszkania Michała. Jego sprawa była już raczej przesądzona. Później przyjadę po rzeczy, później się z nim pożegnam... Ale teraz, jeżeli mogę jakoś pomóc siostrze - poświęcę się i zrobię to.
- Spokojnie, młoda, już jadę do ciebie... - wydukałam, pospiesznie zbiegając po schodach - Mów dokładnie, co jest?
- Chyba jestem w ciąży.

___________________________________________

 Naranjowa twórczość numer 17:

Andrzej Piaseczny - Imię deszczu.

___________________________________________

Im bliżej końca, tym bardziej sytuacja się komplikuje! ;)
To efekt połączenia "trzech dróg", czyli koncepcji poprowadzenia tego opowiadania. 
W życiu nic proste nie jest. U Naranji również. :)

Piękne dwa mecze naszej Reprezentacji Polski z USA! Nie mogę wyjść z podziwu! 
Na tym pierwszym, "przegranym", byłam osobiście i muszę przyznać - otrzymałam wspaniały prezent od naszych siatkarzy! 5 setów, niezapomniane emocje, niejednokrotnie wielki strach... (4 set i piłki setowe dla USA... uch!). Przez ostatnie 2,5 secika stałam z wrażenia! :) Zapłacą mi za kardiologa i...hektolitry meliski!
Najważniejsze, że dalej liczymy się w stawce o Argentynę. :)
BTW. Czytałam na jakiejś stronce, że pewien koleś w ramach postanowień po wyjściu Polski z grupy - rzuci dziewczynę. How sweet, jedna fałszywa miłość mniej!

PS 1. Nowy rozdział? Nie mam pojęcia kiedy się pojawi. Pewnie na dniach. Postaram się co wieczór napisać go chociaż po kawałeczku. ;)
PS 2. Zostałam nominowana do zabawy Liebster Aword przez bloggerkę Meggie K, za co z całego serducha dziękuję ;* Odpowiedzi na jej pytania znajdziecie w zakładce Nominacje.