Rozdział 33 - Michałowe uległości.

- Misiek, musimy pogadać.

-Teraz?

- Tak, teraz. Ta sprawa czekała już zbyt długo. Choć... Nie do końca byłam jej świadoma. Teraz już wiem na pewno. Przemyślałam wszystko i...

- Patiś...

- Hm?

- Jeżeli to jest to, co myślę to...  ja ciebie też.

- Co mnie też? Nawet nie wiesz o co mi chodzi.

- Patryś... Kocham cię.

Taaaa, jasne. 

- Jesteś nienormalna... - skarciłam się za układanie w głowie bajecznych i ułatwiających sprawę historyjek. Były one poniekąd ucieczką od wszelkich obaw, które szargały mną w momencie powrotu na trybuny. Uciekając wzrokiem od ciekawskich i zapatrzonych we mnie kibiców spacerowałam między krzesełkami, ocierając zmarznięte dłonie. Mroźna pogoda dała mi się we znaki. Ukradkiem zerknęłam na tablicę wyników, która wskazywała remis 2:2. Na boisku zacięty tie-break chylił się ku końcowi. Nim zdołałam dotrzeć na miejsce kielczanie pokonali Jastrzębie do dwunastu, radośnie świętując zwycięstwo na swojej hali.

- Córa, wygrana! - nie wiedzieć kiedy uradowany tatuś rzucił się zakleszczając mnie w mocnym uścisku.

- Tato, błagam...

- Aaa, no tak! Ty z obozu wroga! - poklepał mnie krzepiąco po ramieniu, po czym skinął głową w stronę zawodników - Powinnaś teraz pocieszyć swoją ukochaną drużynę.
W tym samym momencie spojrzałam na opadający z sił rządek czarno-pomarańczowych koszulek. Stali przy brzegu boiska, odwróceni plecami, każdy ze spuszczoną głową i dzierżonym w rękach ręcznikiem. Jak skazańcy. Smutny widok.

- Chyba ma pan racje. - wtrąciła Dominika, która chwytając mnie pod rękę wyrywała mnie z zadumy - Idziemy, nie? 

Teraz? Ledwo zdążyłam obmyślić plan działania, ledwo się z nim oswoiłam, a tu już zaciągają mnie do jego wykonania... 

Przytaknęłam nieznacznie z wolna kierując się w stronę barierek. Po uprzedniej prośbie Miśka Łasko ochroniarze wpuścili nas na parkiet. Nie rzucając się w oczy przystanęłyśmy z boku: Dominika rozmawiając ze swoim Michałem, a ja w pełni strachu czekając na swojego. Serce waliło mi jak oszalałe, zapewne z nerwów. Przed chwilą obiecałam sobie, że porozmawiam z nim na temat naszych relacji i wyjaśnimy sobie co leży nam na sercu... A przynajmniej wszystko, co leży mnie. Dostrzegłam go, jak kierował się w moją stronę. Ciśnienie momentalnie uderzyło mi do głowy. Zlana potem oczekiwałam jego przyjścia...

- Błagam, nic nie mów - z wielkim grymasem na twarzy zarzucił ręcznik na swe ramię sięgając po stojącą na ziemi wodę.

- Przecież nie przyszłam tu żeby ci wytykać błędy - zaplotłam ręce na piersiach mając pretensję o tak oschłe powitanie - Misiek, nie marudź, było dobrze.

- Zajebiście 'dobrze'... - burknął - Dobrze byłoby, jakbyśmy wygrali tego pierdolonego tie-breaka. - wzdrygnął ramionami wnikliwie mi się przyglądając - Z resztą skąd wiesz, jak połowę meczu przesiedziałaś poza halą? 

Oho, o wszystko ma pretensje... Lepiej nie poruszać dzisiaj tego tematu... 

- Widziałeś? - uniosłam do góry brwi, na co przyssany do butelki przytaknął bezgłośnie głową.

- Ciężko żeby nie. A z resztą... - machnął ręką.

- Masz pretensje?

- Tak, do siebie. To było do wygrania... - po raz kolejny zacisnął nerwowo szczęki - Aż mam ochotę skopać wszystkie butelki dookoła, później połowę z nich wcisnąć do gardła Dangerowi, a resztę wsadzić Penchevowi w... ych!

- Daj spokój... - wywróciłam oczami, wtulając się nieśmiało w jego tors - Kupię ci meliskę na urodziny. Wtedy będziesz przyjmował porażki na spokojnie.
- Meliskę... - przychnął, po chwili czochrając mnie po głowie - Dobra, przepraszam za to marudzenie. Ponosi mnie trochę...

- Chłopaki! Koniec dąsów! - zaapelował Bernardi wchodząc każdemu w pół słowa - Rozciągamy się, później jedziemy do hotelu i regenerujemy siły. Mam dwa warunki: albo jutro łapiemy zwycięstwo, albo macie celibat do piątego meczu!

- Celibat? - uniosłam jedną brew, spoglądając pytającym wzrokiem na Kubiaka - Ładne określenie.

- Nie licz na to. Nie odpoczniesz ode mnie. - puścił mi wymuszone oczko ponownie kierując się na środek parkietu.
                 Szybkie pożegnanie, szybki powrót do domu i na przekór wszystkiemu - bardzo długa noc. Leżąc w łóżku przewracałam się tylko z boku na bok. Nie wiem, jak po takiej dawce wrażeń można mieć problemy ze snem. Ciężko wzdychając usiadłam na łóżku i rozglądałam się w poszukiwaniu jakiegokolwiek zajęcia. Pozornie o godzinie trzeciej nad ranem ciężko o coś kreatywnego. Właśnie, pozornie. Zapaliłam małą lampkę postanawiając przejrzeć swoją radosną tekstową twórczość schowaną w przyłóżkowej szafce. Większość z moich wypocin była już dopracowana - w całości, czy też fragmentarycznie czekała aż wraz ze mną zawita w studiu nagraniowym. Wertując kartki przypomniałam sobie jak to jest stać przed mikrofonem, wczuwać się w wyrażane głosem emocje, jak to jest czerpać radość z każdej melodii, z każdego gitarowego dźwięku, każdego słowa...

"Kiedy odsunął swoje usta..." Matko kochana! Wyznania level hard! Życzę powodzenia w śpiewaniu tego tekstu.

Natrafiłam na notatki z nocy z Mikim Bąkiewiczem. Sumienie bardzo boleśnie bodnęło mą podświadomość przypominając o sprawie, którą zamierza rozdmuchać mój włoski "przyjaciel".

Podwójne życie, które prowadziłaś wyżera Cię od środka...

Coś dało mi znak, że nie powinnam tego tak zostawić. Coś zasygnalizowało, że skoro nie potrafiłam załatwić tej sytuacji z Kubim - powinnam porozmawiać z Bąkiem. Nerwowo przygryzając długopis patrzyłam na telefon zastanawiając się co zrobić w tej sytuacji. Nie czekałam. Szybko wklepałam krótką wiadomość z prośbą o spotkanie. W końcu nawet w Rzeszowie obiecaliśmy sobie poważną rozmowę. Zapisałam ją w wersjach roboczych i oczekiwałam ranka. Nie będę mu zawracać głowy o niebotycznych porach...

* * *

                  - Dzięki za wsparcie... - warknął po raz kolejny zdenerwowany Kubiak.
- Misiek, nie miej do mnie pretensji. Muszę załatwić jedną sprawę, a moja obecność na meczu nic nie zmienia. Pojawię się na następnym, obiecuję z ręką na sercu.
- Skąd możesz wiedzieć czy zmienia czy nie zmienia?! - odsunęłam słuchawkę od ucha, ratując go od dużej ilości decybeli - Grałaś kiedyś?!
- Teeee, nie pozwalaj sobie na darcie ryja... - ugryzłam się w język nie chcąc rozpętywać kolejnej wojenki - Dobra, wyżywaj się na Łasko, Wojtaszku, nawet możesz na Bontje. Wybaczy mi wystawianie go na ostrzał.... Ale nawet mnie nie drażnij!
- Drażnię cię? Dobrze wiedzieć!
Głośno westchnęłam słysząc jego infantylne odpowiedzi. Wiedziałam, że jest nieznośny kiedy coś nie idzie po myśli jego drużyny, ale że aż tak...
- Zadzwonię po meczu. - syknęłam, nie słysząc od niego żadnej odpowiedzi - Wygranym meczu, mam nadzieję. Powodzenia.
- Dzięki. Cześć.
Po drugiej stronie zastał mnie sygnał zakończonego połączenia. Zmarszczyłam jedynie czoło nerwowo włączając samochód. Zaczekałam z tą sprawą na sam koniec i słusznie... W innym wypadku zepsułabym sobie większość dnia.
                  Kiedy czekałam pod blokiem Mikiego, ten wracał z meczu z Bełchatowa. Smsem pochwalił się wygraną z Resovią, ciesząc się jak dziecko z zachowania szansy do gry o złoty medal Mistrzostw Polski. Mnie tymczasem zżerały nerwy, nawet większe, niż w przypadku Kubiego. Tym bardziej serce stanęło mi, gdy zobaczyłam jego samochód, jego posturę zmierzającą w moją stronę...
- Cześć Patiś - przytulił mnie mocno, gładząc delikatnie po plecach.
- Coś ty taki odwalony? - zmierzyłam wzrokiem przelotnie wystającą spod ciepłej kurtki białą koszulę - Czuję się przy tobie jak wieśniak. Mam tylko zwykły sweterek...
- Ładnemu we wszystkim ładnie - puścił mi oczko - Zapraszam do mieszkanka, nie będziemy stać na mrozie. Z resztą... Mam ci duuuużo do powiedzenia.
- Jasne. - uśmiechnęłam się na siłę.

Nawet nie wiesz, co ja mam ci do powiedzenia...

WŁĄCZ:

Sarah Connor - From Sarah with love.

                 W mieszkaniu nieśmiało usiadłam obok przepięknie zastawionego stołu, którego oświetlał jedynie blask czerwonych świec. Wokół białej zastawy rozrzucone były delikatne płatki czerwonych róż, ustawione dwa kieliszki do wina, w blasku małych płomyczków srebrne sztućce mieniły się metalicznym blaskiem, subtelna muzyka nadawała intymny nastrój, a w powietrzu czuć było słodką, truskawkową woń. Sceneria jak z bajki, romantyzm jak z filmu...

Całe... serce... Całego siebie włożył w coś, co za chwilę okaże się wielką pomyłką...

Przełknęłam głośno ślinę niedowierzając, a za razem podziwiając jego zaangażowanie. Za sprawą tej wyjątkowej oprawy banalna dotychczas sprawa przerodziła się w koszmar...
                 Nawet nie wiem kiedy pojawił się przy mnie, przynosząc schłodzone, czerwone wino. Romantyczny wystrój przyprawił mnie jedynie o dreszcze. Nie zachwytu. Strachu. Poczułam, że sprawy potoczyły się za daleko. Żałowałam, że nie skończyłam tego wcześniej, że dałam mu nadzieję...

Już za późno - to nie jest odpowiedź.

Przyglądałam się efektowi jego pracy czując, jak w środku kroi mi się serce. To było ponad moje siły. Nie wytrzymałam i przerwałam te wewnętrzne katusze.
- Miki, musimy pogadać...
- Pozwól, że ja zacznę. - przysiadł się chwytając moją dłoń. Z wielką obawą śledziłam każdy jego delikatny ruch.

To się skończy źle... Natychmiast mu przerwij, Patka!

- Dokładnie przemyślałem to, co ostatnio omówiliśmy w Rzeszowie. Już wiem, czemu krępowałaś się przy chłopakach. Ludzie mają różne podejście, a ja byłem nadzwyczaj głupi odnosząc się z nami bez oficjalnej rozmowy. Byłem zbyt bezpośredni, to do mnie nie podobne... - w przypływie odwagi z uśmiechem na twarzy przysłonił me usta palcem, uciszając mnie skutecznie - Zaraz się dowiesz, skąd te reakcje chłopaków. Wiesz czemu się tak zmieniłem? Sam nie mogłem w to uwierzyć, dopóki nie przemyślałem kilku spraw. Mówią, że miłość odmienia człowieka i...

Miałaś mu przerwać, idiotko!

- Kocham cię. Kocham i chciałbym, żebyśmy byli parą. Jeżeli tylko pozwolisz chciałbym być przy tobie nieustannie, a jeżeli tylko zechcesz to w przyszłości założyć rodzinę. Nie przeraź się tym wybieganiem wprzód... Nie spędziliśmy ze sobą wiele czasu, ale każda minuta była dla mnie złotem. Z nikim nie było mi tak dobrze, jak z tobą... - uklęknął przede mną, obejmując i całując obie moje dłonie - To nie są oświadczyny, absolutnie. Po prostu ten cały wystrój to odzwierciedlenie tego, jak mocnym darzę cię uczuciem. Zrobie dla ciebie wszystko... - rozejrzał się, podziwiając swoje dzieło, po chwili ponownie pochłaniając mnie wzrokiem - Czy zgodzisz się być moja i tylko moja?

Jest już za późno, by powstrzymać ten proces.

                 Poczułam, jak wraz z tym pytaniem jakaś cząstka mnie umarła. Stoję oko w oko z człowiekiem, któremu nie tak dawno miałam odwagę wyznać, że musimy zakończyć tę znajomości i wyjaśnić wcześniejszą, problematyczną sytuację. Od tego momentu rozmowa ta nie okazała się być tak banalna.
- Miki, ja...

Ja nie chcę cię ranić, ale byłeś przygodą. Jednorazowym aktem. Pozwoliłeś mi zapomnieć o problemach, ale nie ustrzegłeś mnie przed pojawieniem się kolejnych. Boże, co ja mówię... Byłam pieprzoną egoistką nastawioną tylko i wyłącznie na własne przyjemności, nieświadomie raniąc przy tym ciebie. Nie potrafiłabym z tobą żyć. Musimy spojrzeć prawdzie prosto w oczy. Nie kocham cię tak, jak ty mnie...

Dlaczego te wszystkie słowa duszę w sobie, zamiast powiedzieć mu w twarz! 

No wykrztuś to z siebie!

- Kocham cię. - powtórzył, na opak odczytując moje gesty. Brak możliwości wyrażenia w pełni swoich emocji i zaszklone oczy mogły być zarówno efektem wielkiej radości, jak i wielkiego rozczarowania... Jak w amoku przyglądałam się jego poczynaniom. Spojrzałam na trzymane w ręku, przed chwilą przyniesione kwiaty, na jego powoli markotniejący uśmiech, na błękitne oczy pełne nadziei. Nadziei, która w każdej sekundzie mojego milczenia gasła. Sparaliżowana uświadomiłam sobie, że wszystkie noce u jego boku, jego łóżko, do którego byłam już przyzwyczajona... było niczym. Ja byłam nikim.
- Kocham... - przytaknął jeszcze bardziej wiarygodnie.

Nie powtarzaj tego, błagam. Przcież...

...nie mogę wciąż jednoczyć Twego serca z moim samotnym głosem.

Przygryzłam wargi, jak tchórz uciekając od niego wzrokiem.
- To nie miało być tak... - wydukałam łamiącym się głosem mocno przymykając usta.
- Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby uczynić cię szczęśliwą... - powoli tracąc nadzieję, oparł się brodą o moje kolana. Po chwili, która była dla mnie wiecznością zerwał się na równe nogi, panicznie gestykulując - Patrz. Przygotowałem to dla ciebie. Te kwiaty, kolacja, miałem zamiar... - cisnął bukietem o podłogę. Cierpiał. Tak samo jak ja cierpiałam. - ...nie uwierzę, póki nie powiesz mi tego wprost. Nie kochasz mnie?
Po raz kolejny znalazł się przy moich kolanach, tym razem z zebranymi w oczach, słonymi łzami.
- Daj mi się wytłumaczyć...
- Odpowiedz mi na to pytanie. - mocniej ścisnął nasze dłonie, oczekując na wydanie wyroku.
- Nie kocham cię.
                 Idealny przykład, jak jednym słowem można uśmiercić człowieka. Jak oddając się bez reszty można zostać całkowicie odrzuconym. Nigdy nie widziałam cudzej agonii, nigdy też nie chcę doświadczyć takich widoków, ale... w tym momencie czułam, że zabrałam komuś dusze. Uśmierciłam kogoś wewnętrznie, odbierając mu maleńką nadzieję na szczęśliwe życie.

Upadlałam się dla przyjemności i pociągnęłam go na dno. Nienawidzę siebie...

                 Świadoma swego okrucieństwa zaczęłam zbierać swoje rzeczy, kierując się w stronę wyjścia. Czułam, że nie jestem w tym momencie mile widziana.
- Zaczekaj. - burknął podnosząc się i kierując w moją stronę. Tym razem to ja czekałam na gorzkie słowa prawdy. Na sprawiedliwą ocenę moich okropnych poczynań...
                 Jednym ruchem przytulił mnie mocno do siebie rozklejając się jak mała dziewczynka. Staliśmy po środku pokoju bez słowa kołysząc się z boku na bok.
- Nie zostawiaj mnie teraz samego...

Mówi mi to dwumetrowy, potężny chłop, który ni jak nie wygląda na osobę delikatną. Pozory mylą, a każdy, nawet najbardziej hardy człowiek, może okazać się słaby. Każdy może bać się samotności. 

- Przepraszam - objęłam go w pasie - Nie potrafię nic więcej zrobić...
- Możemy jeszcze pogadać?
Przytaknęłam nieśmiało głową zgadzając się na tę propozycję. Byłam mu to winna... Przystanęłam przy kanapie wlepiając w niego wzrok pełen współczucia.
- Chcę, żebyś wiedziała, że nie mam ci tego za złe... - usiadł i ocierając czoło poklepał miejsce obok siebie - Po co miałbym dalej brnąć po grząskim gruncie, nie?
- Chyba ja powinnam się tłumaczyć... - skrzywiłam się, wzrokiem tkwiąc w podłodze.
- Nie masz z czego - zaśmiał się serdecznie zachęcając do zajęcia miejsca obok niego. Uległam. - Pewnie minie trochę czasu, zanim zdołam zapomnieć o tych naszych spotkaniach, o tym, że miałem cię tak blisko... Chcę, żebyś wiedziała, że uszanuję każdą twoją decyzję.
- Dziękuję. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy... - uśmiechnęłam się do niego smutno - Bałam się, że mnie zganisz, ale... należy mi się.
- Nie wyobrażam sobie innego potraktowania cię. - wzdrygnął ramionami - Miałbym cię teraz zwyzywać od najgorszych? Mimo wszystko chcę, żebyśmy zapamiętali się pozytywnie. - wyszeptał delikatnie łamiącym się głosem - Mogę na to liczyć?
                 Ryknęłam płaczem, tym razem szczęścia. Nie wiem, jak potrafił potraktować mnie tak łagodnie po wszystkich przejściach...

Nie zasłużyłam na to.

- Jesteś wspaniałym chłopakiem, wiesz? - puściłam mu oczko, na co uśmiechnął się nieśmiało, hardo ocierając zebrane w oczach łzy.

Możliwe, że jeżeli mnie zabraknie, powrócisz do tego piękna, które miałeś przede mną...

- Dzięki... Czyli kumple? - wyciągnął w moją stronę dłoń. Spojrzałam na nią z niewielkim uśmiechem, po chwili mocno ją ściskając.
- Kumple!
                  Wybiegłam z jego mieszkania i w radosnych podskokach wsiadłam do Ślicznotki. Szybko pocierając zmarznięte dłonie i bawiąc się przy tym wypuszczaną parą z ust, załączyłam ogrzewanie. Powoli uruchomiłam samochód i pogłośniałm ulubione radio. W tym samym momencie w mojej torebce rozbrzmiał dźwięk połączenia. Dzwonił Kubi. Odebrałam, w pełni radości witając go.
- Patrysia... - zamruczał w słuchawce - Przepraszam.
- Za co? - prychnęłam.
- Za to rano...
Kolejna odpowiedź, która sprowokowała u mnie salwę śmiechu.

Czy ten dzień mógł się lepiej skończyć?

- Spoko, nie gniewam się, Misiu. - odpowiedziałam z troską - A jak mecz?
- Mecz? - burknął niechętnie - 3:0 w dupę. Mamy 6 dni celibatu.
- Oj, oj... Już tęsknisz? - ironizowałam, słysząc z jego strony głośne westchnięcia - Dobra, teraz jestem całkiem poważna. Kontynuujemy grę w Jastrzębiu?
- Tak. Ostatni, decydujący mecz... Bądź na nim, bo bardziej mnie motywujesz.
- Będę. - stwierdziłam zdecydowanie - Nooooo, przynajmniej się postaram. A teraz kończę, bo wracam do domu i chcę dojechać o ludzkiej porze. Ściskam cię Misiu.
- Już uciekasz? - jęknął jak dziecko - No dobra, ale ściskasz tak, jak ostatnio? Po meczu?
- Jak po meczu. - znów prychnęłam śmiechem - Dobra, dobra, nie popadajmy w romantyczne nastroje, tylko śmigaj do spania i jutro na treningu proszę dać z siebie wszystko!
- Ale będziesz tęsknić?
- Powiedzmy... - wywróciłam oczami - Spadaj już!
- Bez nerwów, bo podzielę się tą meliską! - pierwszy raz zaśmiał się w głos, co ponownie udzieliło się i mnie - Trzymaj się, Patryś.
- Cześć Misiu. - ze zdecydowanie lepszym humorem, wodząc palcem po ekranie telefonu zakończyłam połączenie.
- Kocham cię, mendo... - wyszeptałam. Po chwili ciszy wzdrygnęłam ramionami i uruchamiając silnik samochodu ruszyłam w drogę powrotną do Kielc.

___________________________________________

 Naranjowa twórczość numer 15:

Apocalyptica - Broken Pieces.

___________________________________________

Tak, wiem, poleciałam po bandzie z tym podkładem. 
Romansidło? Nie wiem, czy nie przesadzone. Pozostawiam to Waszej szczerej ocenie. Etap z Mikim jako gorącym kochankiem został spektakularnie zakończony! :))

Znikam aż do 22 czerwca. Wybywam do Chorwacji/na czas sesji. Postaram się, żeby tego dnia pojawił się jakiś sensowny rozdział. Zaległości - jeżeli znajdę dostęp do Internetu - nadrobię w trakcie wyjazdu. Część może jeszcze dzisiaj w nocy :)

Mecz w Łodzi! Jak wrażenia? Ja mimo wyniku jestem w niebo wzięta! Wspaniały wyjazd, wspaniałe emocje, fartowne wydarzenia (Karooo, dziękuję za wszystko - mówię Ci - szczęście nas nie opuszcza haha <3) i piękne spotkania. Serdecznie, z całego serducha pozdrawiam In My Head i S. Bardzo miło było mi Was poznać. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy! Jesteście cudowne i już za Wami tęsknię! ;)) 

 

PS 1.      Kiedy nowy rozdział ? Kontakt?  -> patrz: tablica informacyjna u dołu strony.