Rozdział 32 - Sono un italiano, un italiano vero.

                 Po raz setny słyszę wibrację. Ktoś zdaje się być nadzwyczaj upierdliwy. Tym bardziej wydaje się to być irytujące, że po wczorajszym włoskim winie nie mam najmniejszej ochoty na zrywanie się z łóżka, którakolwiek by to nie była godzina. Nieustępliwość delikwenta zmusza mnie do błądzenia pod ciepłą i miękką poduszką w poszukiwaniu telefonu. Trzymając w ręku rozgrzany przedmiot na oślep przejeżdżam palcem po ekranie, odbierając tym samym połączenie.
- Witam serdecznie! - z uradowaniem krzyknął znajomy, męski głos - Mam pytanie odnośnie funkcji socjologicznej teorii strukturalno-funkcjonalnej. Kto był jej autorem?
- Komuś się do cholery nudzi... - wymamrotałam pod nosem, leniwie podnosząc powieki. Na moment oderwałam telefon od ucha, tępo spoglądając na wyświetlone na nim zdjęcie - Czy Angela nie potrafi trzymać telefonu przy sobie?
- Zła odpowiedź!
- Kosa... - zaśmiałam się pod nosem - Z historycznej męczarni przerzucasz się na socjologiczną?
- Poniekąd jest to ze sobą powiązane... - filozofował - Ale pytanie z innej beczki!
- Tak, zdałam ten egzamin. - wybełkotałam, uprzedzając jego myśli.
- Co?! - krzyknął w radosnym tonie - Zdała! Chłopaki, czujecie to?!
- Jest was tam więcej? - jęknęłam, od niechcenia podnosząc się na łóżku - Dzięki za pokładaną we mnie wiarę... Nie wiem, co bym bez was zrobiła.
- Posilij jej całuśnika! - usłyszałam w tle. Mimowolnie moje kąciki ust powędrowały ku górze.
- Co mam jej posłać?! - prychnął Grzesiek, jakby zapominając, że jestem po drugiej stronie telefonu - Tichy, jak ty coś palniesz...
- Też wam posyłam całusy, ale błagam, nie róbcie mi więcej takich pobudek. - delikatnie ziewając zaczęłam błądzić zaspanym wzrokiem po sypialni.
- Uuuu, ciężka noc? - na jego słowa reszta słuchaczy zawyła z podziwem - Jest już godzina 12, liczyliśmy na to, że nie śpisz...
- Oddawaj ten telefon, teraz moja kolej! - wtrącił Zbyszek, po którego głosie usłyszałam jedynie dziwny szelest i donośny śmiech pozostałej bandy - Cześć rudzielcu! Widzę, że upojnie mijają ci dni u boku mojego przyjaciela.
- Nie dobijaj mnie i ty... - warknęłam, tracąc cały dobry humor.
- Kolejna kłótnia? Spokojnie, zdarza się nawet najlepszym!
- Ych... - westchnęłam żałośnie - Mamy wielki come back Moniki.
- Czekaj, czekaj. - zaśmiał się, najwyraźniej odchodząc od reszty grupy. Rozmowy Resoviaków w tle delikatnie ucichły - Chyba źle usłyszałem.
- Przeliterować?
                Po drugiej stronie nastała bardzo wymowna cisza. Zatracając się w każdej jej sekundzie po raz kolejny zagłębiałam się w tych głupich, krążących wokół mnie problemach. Bezwładnie opuściłam głowę, podziwiając jaskrawą biel pościeli, która z sekundy na sekundę zdawała się rozmazywać pod napływem łez. W mgnieniu oka przywrócił mnie na ziemię 'treściwy' przekaz Bartmana.
- Ja pierdole.
- Zibi... - prychnęłam wymuszonym śmiechem - Twoje odpowiedzi za każdym razem mnie powalają.
- No, ale... czy on mi robi na złość?! - krzyknął żałośnie.

Nie myśl tak egoistycznie, kumplu...

- Nie tylko tobie. - wymamrotałam łamiącym się głosem, po czym za wszelką cenę chcąc uniknąć niekontrolowanego wybuchu płaczu zacisnęłam mocno wargi.
- Nie rycz, laska! Nie teraz... - wtrącił wyraźnie poddenerwowany - Musisz działać.
- Zbyszek, co ja w tej chwili mogę zdziałać... - wyjęczałam do słuchawki, kompletnie się rozklejając.
- Powiedz wprost, że cię rani. Albo nie! Powiedz, że mu Bartman przemówi do rozsądku, jak jej nie zostawi. Nie daruję mu, jak do niej wróci. Przez nią wszystko wzięło dupę. Nawet jak stoimy pod siatką, to nie obejdzie się bez pretensji... Jaki to jest czub!
- Miło, że przejmujesz się tylko sobą...
- Jak to sobą?! - wydarł się do słuchawki, po chwili uspokajając swój głośny oddech - Przepraszam, kurwa... Przepraszam. Wiesz, że ta kłótnia powstała przez nią. Jak teraz wróci, to...
- Spoko, nie gniewam się. - wymamrotałam beznamiętnie.
- Ale nie wierzę... - westchnął - Nie wierzę, że mimo, że miał cię na oku zdecydował się do niej wrócić.
- Zibi, nie kopie się leżącego. - zaśmiałam się od niechcenia.
- Na rzęsach stanę, żeby z tobą był! - dopowiedział pewnie - Zobaczysz...
- Zbigniewie, z jakiej racji rozmawiasz przez mój telefon?! - na końcu jego podniosłego wywodu pojawił się znajomy głos Angeliki.
- Twoja siostra wraca, już ci ją przekażę.
- Znowu do ciebie dzwonił? - wyraźnie rozbawiona Angela przejęła od niego telefon - Zacznę was o coś podejrzewać...
- Nie masz powodu, młoda. - starałam się uspokoić swój głos - Następnym razem pilnuj tego sprzętu, bo widzę, że w Rzeszowie tradycją są zabawy cudzymi telefonami.
- Jestem pewna, że to sprawka Bartmana... - warknęła groźnie, zakładam, że w stronę Zbyszka - Jak żyjesz siostrzyczko?
- Dobrze. - na to słowo, aż przygryzłam wargi. Było dobrze? Absolutnie nie. Biorąc głęboki oddech postanowiłam zatuszować przed siostrą swoje zakłopotanie - Jakoś leci. Skarbie, pogadamy później, ok? Muszę się ogarnąć, obudzić... Ej, ty nie powinnaś być w szkole?!
- Eeee... Mówiłaś, że uciekasz się szykować. - wtrąciła szybko - Ja też zmykam.
- Zobaczysz łajzo! Jak przyjadę to od razu kieruję się do twojej szkoły! - zaśmiałam się pod nosem, z niedowierzaniem poruszając głową - Buziak.
                 Dźwięk rzuconego na poduszkę telefonu niósł się po całym mieszkaniu. Zdziwił mnie brak reakcji Michała na te rozmowy, brak dźwięku chociażby telewizora, czy obijania garnków w kuchni. Dołująca, potworna cisza była nie do zniesienia. Miałam wrażenie, że nawet ona jest w stanie rozsadzić mi głowę. Rozmasowując pulsujące od bólu skronie spacerowałam po mieszkaniu w poszukiwaniu jego właściciela. Zamiast niego na blacie w kuchni znalazłam lek na całe, kacowe zło. Na widok dwóch butelek wody niegazowanej, jak niesiona na skrzydłach znalazłam się przy wysepce. Pijąc do utraty tchu zauważyłam małą karteczkę przy której leżały tabletki przeciwbólowe.
- "Przygotowałem ci zestaw alkoholika. Podziękujesz mi w Kielcach. Michał." ...Michał?
                 Powtórzyłam do siebie nie bardzo rozumiejąc jego gest dobroci. Wczorajszej nocy nie dość, że nie mógł się porządnie wyspać przed wyjazdem na play-off do świętokrzyskiego, to jeszcze musiał się użerać z pijaną ofiarą włoskiej namiętności. Pamiętam, że był wściekły za to, że piłam. Jeszcze bardziej zdenerwował go fakt, że nie pisnęłam słowem na temat tego co się działo w mieszkaniu Martino.

Może to i lepiej? 

Wzdrygając ramionami udałam się w stronę salonu. Rzucając się na pościeloną przez niego kanapę łyknęłam tabletkę na ból głowy. W oczekiwaniu na działanie leku zaczął towarzyszyć mi dźwięk telefonu. Od niechcenia skierowałam się w jego stronę.

Martino dzwoni?

W tym samym momencie zakończył połączenie. Jak się później okazało prób skontaktowania się ze mną było o wiele więcej. Do tego tysiące smsów w stylu "widzimy się w Kielcach", czy "szkoda, że nasze spotkanie skończyło się w ten sposób".

- A w jaki do cholery miało się skończyć?! - ze złością rzuciłam telefonem w odległy kąt łóżka. Miałam dość tych idiotycznych podchodów.

                 Dochodziła godzina 13. Tabletka zaczęła działać, ale wszelkiego rodzaju mdłości nie przestawały mi dokuczać. Tak, czy inaczej postanowiłam na spokojnie przywrócić się do życia. Podczas szykowania do długiej, relaksującej kąpieli usłyszałam dzwonek do drzwi. Niewiele myśląc pobiegłam je otworzyć.

- Ty jeszcze w rozsypce?! - krzyknęła Dominika, po chwili wybuchając niepohamowanym śmiechem. Zapewne rozbawił ją widok przyjaciółki w piżamie, z upiętym u samego czubka głowy końskim ogonem.

- Łaaaaa ha ha haaaa - przymknęłam powieki z zażenowania - Chyba chcesz poczekać na korytarzu.

- Znając ciebie czekałabym wieczność - wywróciła oczami zamykając za sobą drzwi - Ale ruchy, mamy 20 minut!

- A możesz mi powiedzieć, gdzie nam się tak śpieszy? - prychnęłam z łazienki, napuszczając wodę do wanny.

- Umawiałyśmy się, że jedziemy do Kielc. - słyszałam, jak włączyła telewizor - Chłopaki grają nieopodal twojej rodzinnej miejscowości i nie chcesz wpaść im pokibicować? Upieczesz dwie pieczenie na jednym ogniu. Jeszcze rodziców odwiedzisz.

- Na nic się nie umawiałyśmy... - rzuciłam zrezygnowana zakręcając wodę. Nie ma sensu, przy uporze Dominiki - nici z długiej kąpieli.

- Jak nie!? Twoje ciotka jedzie, my jedziemy... Dziś wielka biba we włościach państwa Majewskich!

- Ciotka jedzie?! - wychyliłam się zza łazienkowych drzwi.

- Umówiłyśmy się z nią o 13:30...

- Na śmierć zapomniałam! - skarciłam się siarczystym facepalmem, po chwili znikając w czeluściach łazienki - Daj mi pół godzinki!

- Daję ci i tak już naciągnięte 20 minut - rzuciła spoglądając na zegarek - ...i ani sekundy dłużej! 

                 Nie byłabym sobą nie naciągając tego limitu o ekstra minuty, które sprawiły, że u ciotki pojawiłyśmy się o godzinie 14. Na szczęście nie miała ona do nas najmniejszej pretensji. Usadowiła się na przodzie mojego kochanego Audi, zasypując nas opowiastkami z życia wziętymi. Od samego początku podróży nie czułam się najlepiej. Całe szczęście, że zajęłam tyły Ślicznotki. Większość drogi spędziłam dogorywając na siedzeniu. Do tego ten upierdliwy Martino dzwonił nieustannie... Za dziesiątym razem postanowiłam odebrać.

- Dzisiaj, pod hotelem, za pół godziny? - powitał mnie zdawkowymi pytaniami.

- Co to za szyfry? Nie umiesz rozmawiać jak człowiek?

- Nie drocz się, mysia...

- Nie mów tak do mnie. - syknęłam, zauważając na sobie spojrzenie Dominiki w lusterku wstecznym.

- Złośliwość za złośliwość? Lubię to...

- Dzisiaj nie dam rady. - westchnęłam, nie zwracając uwagi na jego nieudany flirt - Ewentualnie jutro przed meczem. Na hali, nie przed hotelem.

- Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko czekać.

- W takim razie żegnam. - zaciśnęłam mocno usta z niechęcią spoglądając na wyłączane połączenie.

- Chciałam sobie pomóc, a... Matko, w co ja się wpakowałam... - wymamrotałam pod nosem.

Wiem, żyję, ale jak kamień spadam na dno... 

- Chłopak? - zapytała uradowana ciocia - Nie traktuj go tak ostro...

- Na szczęście nie chłopak - kręciłam głową z niedowierzaniem - Przy takim mężczyźnie dostałabym kociokwiku.

- Dobrze, że się narzuca. To oznacza, że mu zależy...

Oj, ciotka, gdybyś ty wiedziała, dlaczego się tak narzuca...

- Ta... Lepiej, żeby nie robił sobie nadziei. - westchnęłam - Panie wybaczą, ale powracam do spanka.

- To jeszcze jedno! Patrysia, jest taka jedna stara zasada... - kontynuowała ciotka - Przed długimi podróżami się nie imprezuje!

- Zapamiętam. - puściłam jej oczko, chcąc za wszelką cenę wyłączyć się z podziwiania uciekającego za oknem krajobrazu. Na siłę zamykając oczy, starałam się zapomnieć, że jadę samochodem.

Jak ten człowiek mógł się tak zmienić?!

Automatycznie przekręciłam się na drugi bok, chcąc jakby zmienić temat moich rozmyślań.

Zachłanny, bezpośredni i... niewyżyty? Jak mnie pociągał, tak teraz nie chcę mieć z nim do czynienia.

Błagam, niech on zniknie z mego życia...

Znowu podniosłam się na siedzeniu, głęboko oddychając.
- Włącz radio, na pewno nie zasnę. - oparłam głowę o zimną szybę.
- Bez obaw, ciocia ma przy sobie woreczki! Jestem w pogotowiu.

Chciałabym, żeby tylko w tym tkwił problem...

- Dziękuję. - zaśmiałam się w głos - Mam nadzieję, że jednak się nie przydadzą.
                  Przez resztę dnia pozwoliłam się nacieszyć moim rodzicom ze swojej obecności. Na każdym kroku narzekali, że ich dwie kochane córeczki wyleciały z rodzinnego gniazdka, nie pozostawiając po sobie najmniejszego śladu. A i mnie samej było jakoś dziwnie spacerując po naszym domu. Mój pokój wydawał mi się zupełnie obcy, mimo, że nic się w nim nie zmieniło. Jakaś wredna łezka zakręciła mi się w oku na myśl o tych wszystkich chwilach tu spędzonych. O nowej nadziei, która wyrosła wraz z tym domem, wraz z rozwojem mojej kariery.
W jednym rogu pokoju stało pianino. Przy nim niegdyś przygotowywałyśmy się z Laurą do występu w programie. Kto by wtedy pomyślał, że po tym wszystkim będziemy wrogo wobec siebie nastawione...

 Ciekawe, czy zrezygnowałybyśmy z niego wiedząc to, co teraz wiemy...

                  Nazajutrz nadszedł dzień meczu. Jak wcześniej miałam mieszane uczucia, tak teraz po długich rozmowach z rodzicami naładowałam się dawką pozytywnej energii. Z takim nastawieniem, w dodatku bez śladu wczorajszego kaca wraz z całą rodzinką udałam się do kieleckiej Hali Legionów. Mamuśka przeżywała ten wyjazd jak mała dziewczynka. Cały czas zastanawiała się, czy "takiej starej babie wypada iść na mecz w koszulce klubowej". Momentami nie mogłam wytrzymać ze śmiechu, słuchając jej w ogóle nieuzasadnionego lamentu. Do tego miała wątpliwości, czyją koszulkę założyć. Nacisk ze strony mojej, jak i taty troszeczkę ją przytłoczył. Ostatecznie dałam wygrać ojczulkowi, zgadzając się na barwy Effectora. Ciotka natomiast czuła się odrobinę nieswojo, kiedy jako jedyna z seniorów reprezentowała barwy swojego śląskiego miasta. Po długich obserwacjach w lusterku wstecznym ośmieliłam się ją pochwalić, że w koszulce Miśka Łasko prezentuje się całkiem przyzwoicie. Niestety Dominika ubiegła mnie z tą propozycją i będzie o jedną trzynastkę mniej...
- No, jaka wspaniała rodzinka kibiców! - aż klasnęłam w dłonie widząc ich wszystkich w całej okazałości. Na terenie hali, bez kurtek, wyglądali jak wycieczka krajoznawcza - Łapcie bilety, zaraz do was dojdę.
- A ty, córciu, czekasz na spotkanie z Michałem? - zapytał wyraźnie zadowolony tata.
- Niestety nie. - zaśmiałam się od niechcenia, szukając telefonu w torebce - Śmigajcie.
                  Gdy zniknęli za drzwiami sali wybrałam numer do Martino. Nie wiedzieć kiedy ktoś dotknął mojego ramienia, powodując u mnie nagły skok ciśnienia.
- Nie dzwoń, Patrycjo. Czekam tu na ciebie.
- Nie uważasz, że to co wyprawiasz, jest odrobinę chore? - warknęłam pomijając wszelkiego rodzaju sentymenty.
- Dlaczego? To, że chcę się z tobą spotkać nie jest niczym chorym, skarbie.
- Po pierwsze: nie mów tak do mnie. - syknęłam przez zęby - Po drugie: doskonale pamiętam, co chciałeś ze mną zrobić...
- Nie stawiałaś oporu. - wzdrygnął ramionami, uśmiechając się szyderczo.
- Bo byłam pijana. - zacisnęłam pięści z nerwów - Nie zauważyłeś?
- Zachowania pijanych ludzi są zazwyczaj bardziej szczere...
- Nie zapominaj też, że są bezmyślne. - wywróciłam oczami słysząc ten banalny argument - Nie chcę, żeby nasze relacje zaczynały się i kończyły w łóżku.
- Z Bąkiewiczem nie narzekałaś. - uniósł jedną brew do góry, bacznie mi się przyglądając. Ja natomiast poczułam nagły odpływ sił: kolana ugięły się bezwładnie, oddech stał się płytki, a usta delikatnie rozchyliły się - No nie patrz tak, sama mi o tym powiedziałaś. Po pijaku twój piękny języczek się troszkę rozwiązuje...
- Jesteś obrzydliwy. - przełknęłam głośno ślinę, uciekając wzrokiem na podłogę.
- Ooo, czyżbym teraz wiedział więcej, niż inni? - zadrwił, podnosząc mój podbródek. Byłam skazana na spoglądanie mu prosto w szyderczo roześmiane oczy.

Może z tym coś zrobić? Nie. Uspokój się Patrycja. Nawet nie ma dowodów...

- Zrobię ci przysługę. Nie chcesz, żeby wszyscy o tym wiedzieli, to... - przygryzł wargę - ...wpadniesz do mnie od czasu do czasu. Już na trzeźwo, bez oporów...
- Nikt ci nie uwierzy, więc daruj sobie to szantażowanie. - pokręciłam głową z niedowierzaniem, powoli wycofując się w stronę wejścia na halę.
- Oj, z tego co wiem, to brukowce złapią taką okazję z pocałowaniem ręki. A Michałek już chyba słyszał o moim przesiadywaniu bez koszulki... Zawsze może dowiedzieć się więcej...

Właśnie, Michał. Cały świat może się dowiedzieć, ale.. Błagam, tylko nie on.

- Jak myślisz... Jak się poczuje dowiadując się o tym z mediów? Chyba tak jak ty w przypadku zdrady Mateusza, nie?
Każde jego słowo przeszywało mnie na wskroś. Jak można być do tego stopnia perfidnym...

Nie jestem następnym kłamcą. Chciałam tylko być sobą… sobą.

- Nie płacz Myszko. Nie będziesz żałowała. Ba! Jestem pewny, że będziesz mi dziękować.
- Jesteś śmieszny. - odwróciłam się na pięcie, chcąc jak najszybciej zakończyć tą rozmowę.
- Widzimy się w Jastrzębiu, kocie. Pamiętaj, że w przeciwnym wypadku możesz już tam więcej nie przyjechać... Kubiaczek się obrazi, Łaskowie przez to mogą się odwrócić, ja też będę zły, że mnie odrzuciłaś...
- Nie chcę cię znać. - rzuciłam, zatrzymując się przy ochroniarzach sprawdzających bilety.
- Jestem w stanie się założyć, że wpadniesz. - posłał mi buziaka w powietrzu.

Co za obleśny typ...

- Do zobaczenia na meczu!
                  Nie zwracałam już uwagi na żadne z jego słów. Jak w amoku skierowałam się do swojego sektora, wypatrując Dominiki. Po odnalezieniu jej wśród tłumu poczułam dziwną ulgę. Do tego śmieszne poczucie bezpieczeństwa. Byle z dala od bezwzględnego Włocha...
- Coś się stało? - zapytała z troską - Jeżeli czekałaś na Michała, to on sie cały czas tutaj rozgrzewa...
- Nie czekałam na Michała. - syknęłam cała w nerwach.
- Dziennikarze?
- Musisz wiedzieć wszystko?! - wykrzyczałam w jej stronę powoli powstrzymując się od kolejnego, pochopnego uwalniania emocji przez płacz.
- Cześć. - niespodziewanie rzucił jakiś damski głos przechadzający koło nas.
- Cześć. - odpowiedziałam od niechcenia, nie spoglądając nawet w stronę tej osoby. Kontynuowałam swój żałosny wywód.
- Zrozum, że jak zacznę to wszystko rozgrzebywać to poryczę się na nowo. Tego chcesz?
- Ciii - przyłożyła palec do ust, uspokajając mnie na moment.
- Co "ciii"?! Właśnie, że nie będę cicho!
- Laura... - wyczytałam z jej ruchu warg. Wskazywała palcem w moją stronę, przez co przysiadłam w miejscu jak słup soli. Powoli się odwracając zauważyłam moją byłą przyjaciółkę siedzącą o dwa miejsca dalej.

Dobijcie mnie! Za jakie grzechy!?

- Cóż za piękny widok! - niósł się kolejny, tym razem męski głos. Akurat ten poznam nawet w najgorszym koszmarze - Dwie piękne panie obok siebie? Proszę słonko, twoja woda. - przekazał Laurze butelkę, po chwili z uśmiechem wyciągając rękę w moją stronę. Spoglądałam na nią jak otępiała. - Cześć Pati.

To jest test na moją wytrzymałość. I cierpliwość. Albo to jakiś koszmar. Uszczypnij się, Patu...

Zamykając oczy starałam się uzmysłowić co tu się w tym momencie dzieje.

Ałaaaa! Jednak to nie koszmar... Kurwa.

To było już ponad moje nerwy. Z powoli zbierającym się płaczem skierowałam swój wzrok w stronę boiska, pozostawiając bez odzewu powitanie z moim byłym. Zrezygnowany Mateusz opuścił ze wstydem dłoń, przysiadając się po mojej lewej stronie.

Dlaczego musieli dostać bilety tuż obok mnie...

- Skarbeńku, jak się czujesz? Nie duszo ci? - z przesadną słodkością zwrócił się w stronę Laury.
- Mateusz, to nie choroba.
- Po prostu troszczę się o moje dwie najważniejsze damy.
- To będzie chłopczyk, słodziaku. - uszczypnęła go w policzek.
- Nie ma mowy, dziewczynka, kochanie.
                   Wiem, że to może jest niestosowne porównanie, ale słuchając ich rozmów przeniosłam się do krainy różu i puchu, gdzie bez skrępowania mogłam rzygać tęczą i brokatem. W pewnym momencie, po kolejnej przesadnej dawce słodkości zaczęłam nerwowo wbijać paznokcie w swoje udo, nie czując najmniejszego bólu. Nie umknęło to uwadze Dominiki, która od czasu ich przybycia starała się chociaż gestami podtrzymywać mnie na duchu.
- Zamienić się z tobą miejscem?
- Chyba w ogóle stąd wyjdę. - wzięłam głęboki oddech, sięgając po swoją torebkę.
- Nigdzie nie idziesz. - przytrzymała mnie za rękę na co wywróciłam jedynie oczami.
- Muszę się przewietrzyć...
                  Na oślep stąpałam po hali, po chwili trafiając na jedną z toalet. Szybko znikając za jej drzwiami rzuciłam się w stronę lusterka, załamując ręce nad swoim widokiem. Jednym ruchem ręki sięgnęłam po papierowy ręcznik, delikatnie wycierając nim twarz. Po chwili w drzwiach pojawiła się sylwetka zatroskanej Dominiki.
- Cały czas za mną leziesz?
- Już raz przeszłaś się sama i skutki spotkania z Mateuszem opłakiwałaś dobry tydzień. Z resztą... - objęła mnie ramieniem, cały czas obserwując przez odbicie w lustrze - Teraz też opłakujesz...
- Ona jest w ciąży, słyszałaś? - prychnęłam, czyszcząc rozmazane oczy.
- Laura? Żartujesz... Może ktoś inny rozmawiał o dziecku, coś sobie uroiłaś w nerwach...
- Niczego sobie nie uroiłam! Debatowali na tym, czy to będzie chłopiec czy dziewczynka. Jestem pewna, że mówili specjalnie głośno... - wzięłam głęboki oddech opierając się o umywalkę, by chwilę później wybuchnąć płaczem - Dlaczego wszyscy robią mi na złość?! Mam się naprawić? Omówić jakąś pieprzoną pokutę, żeby to wszystko się skończyło? Dominika, ja już zwyczajnie nie mam siły!
- Patiś, uspokój się. - przytuliła mnie mocno - Nie opłakuj tego pacana.
- Nie o niego chodzi! Najpierw on zdradza. Z tego powodu mieszam się w bagno z wszystkimi romansami, a kiedy nijak nie potrafię się z nich wygrzebać doznaję olśnienia, że miłość cały czas była przy mnie. Akurat w tym samym momencie przychodzi kobieta, która bezproblemowo mi ją dobiera.
- O czym ty mówisz? - podniosła moją głowę, żądając wyjaśnień.
- Mateusz, Bąku, Martino, Michał i Monika. Mówi ci coś to zestawienie imion? - pokręciła przecząco głową - Tak się nazywają moje problemy.
- Chodź... - westchnęła wyprowadzając mnie z toalety - ...zapalimy, uspokoisz się i wszystko mi opowiesz.
                  Siarczysty mróz trzaskał przed halą, co absolutnie nie przeszkadzało nam w przebywaniu poza budynkiem. Szybki papieros na otrzeźwienie umysłu i poprawę samopoczucia był nawet wskazany...
- Myślałam, że życie w rytm przygodnego seksu, alkoholu i od czasu do czasu papierosów mi wystarczy. - wzdrygnęłam ramionami zdawkowo wyrzucając z siebie co mi leżało na sercu - Zawiodłam się. Nie wystarczyło.
- Poszłaś moim śladem? - zdziwiona Dominika omiatała mnie wzrokiem - Pat, zawsze ci powtarzałam, że to nie jest tryb życia dla osób delikatnych.
- Ale widzisz, jak ten "tryb życia' cię wyprostował? Masz kochanego faceta, masz miłość, ciepło, wsparcie... Liczyłam na to samo.
- Nigdy więcej tego nie rób. - wywróciła oczami - A w ogóle najlepiej zachowaj wstrzemięźliwość od facetów. Mała przerwa dobrze ci zrobi...
- Za późno... - zaśmiałam się pod nosem.
- Jak to za późno?
- Niedawno uświadomiłam sobie, że kocham Miśka. - na to beznamiętne wyznanie z wrażenia aż oparła się o barierkę - Spoko, pocierpię chwilę i się wyleczę.
- Mówisz to z takim spokojem, że cię nie poznaję...
- Pogodziłam się z własną głupotą.
- Jaką głupotą?! - rzuciła się na mnie w przypływie radości - Nawet nie wiesz ile czekałam na te słowa!
- Uważaj, bo ci włosy przypalę. - odsunęłam ją uśmiechając się od niechcenia - Nie masz się z czego cieszyć. Teraz jest z Moniką...
- Uwzięłaś się na tę Monikę. Olej ją do cholery!
- Mam jej odbijać faceta?
- Michał do niej nie wrócił!
- Tego obie nie wiemy. - skrzywiłam się, po kolejnym zaciągnięciu dymem.
- Ja wiem. On ciebie kocha tak samo jak ty jego. Z tą małą różnicą, że o wiele dłużej.
- Nie pocieszaj mnie. Jeżeli by mnie kochał nie latałby za tą czarnulką jak poparzony. Nie przyprowadzałby jej do domu na rozmowy, nie pocieszał... Nie dawałby jej nadziei. - nie mając już ochoty na więcej nikotyny zgasiłam papierosa - Co więcej: nie odbierałby tej nadziei mnie.
- Jesteś pewna, że rozmawiali o powrocie do siebie?
- Tak. - odpowiedziałam z nadspodziewaną pewnością.
- To jesteś głupia. - wyrzucając niedopałek wskazała na wielkie, szklane drzwi - A teraz wypad na halę, wracamy na mecz.
- Zaraz dojdę. - kiwnęłam głową sięgając po kolejnego papierosa - Zajmij moje miejsce, nie chcę siedzieć koło przyszłych rodziców.
- Oddawaj te pety, nie będziesz palić jednego za drugim. - z widoczną złością wyrwała paczkę z moich rąk - Masz być za 5 minut.
- Jasne... - podziwiając jej nadopiekuńczość prychnęłam delikatnym śmiechem. Gdy w końcu zniknęła za drzwiami postanowiłam w samotności przemyśleć swoją sytuację. Beznadziejną sytuację.

Wszystkie sprawy na raz. Wszystkie problemy uderzają szturmem. Skupione w twardej falandze nacierają na każdy skrawek mojej podłamanej podświadomości. Kiedyś to się skończy?

Oparłam się o barierki obserwując jedną z pobliskich, kieleckich ulic. Samochody wydawały się być zobrazowaniem tych pojedynczych problemów. Nadjeżdżał jeden za drugim, w szybkim tempie, cały czas...
Jeszcze inaczej: powoli zbierało się na opady śniegu. Do tego minusowa temperatura dawała o sobie znać. Gdy kolejny zimny płatek wylądował na moim nosie, spojrzałam w górę, widząc następną aluzję do swojego problematycznego życia, podobną z resztą do samochodów. Wszystkie na raz spadały na mnie, przytłaczały mnie...

Patrząc w niebo szukam odpowiedzi. 

 Bierzemy się w garść. Jak się nie ma co się lubi, to... naprawia się to, co się już spieprzyło.

Otarłam szybko pojedynczo spływające łzy. Sięgając po chusteczki zauważyłam grupkę kilku niezadowolonych kibiców Jastrzębskiego, którzy z lekka klnąc na wynik meczu pragnęli oddać się podobnemu, nikotynowemu zajęciu. Uśmiechając się do nich na siłę uświadomiłam sobie, co muszę zrobić. Wyjść do ludzi. Wyjść i zakończyć to, co nieświadomie zaczęłam. I przeprosić. Już wiem, że...

...nigdy nie miałam jakiegokolwiek uczucia w sobie.

Teraz jest inaczej. Jakieś resztki uczuć powróciły do mnie i pozwoliły mi zrozumieć, co zrobiłam źle. Jeżeli tego nie naprawię - może być tylko gorzej.

To straszne: dopiero kiedy tracę wszystko, mogę zrobić cokolwiek... 

___________________________________________

 Naranjowa twórczość numer 14:

Lacuna Coil - Falling Again.

___________________________________________

Rozdział przed czasem, do tego długaśny i może posiadać troszkę błędów, które będę starała się wykluczyć - po raz kolejny błagam o przebaczenie :)

Porządnie skupiłam się nad losem Naranji, uporządkowałam jej historię zapisując wszystkie wydarzenia na kartce, rozpisałam rozdziały... Nie powiem, czy daleko jeszcze do końca, czy nie. :))
Miałam trzy drogi do zakończenia tego opowiadania, wybrałam... wszystkie. Stąd troszeczkę się to rozciągnie w czasie ;D

W najbliższej wolnej chwili (od teraz do jutra) nadrabiam Wasze historie, proszę o cierpliwość ;*

PS 1.      Kiedy nowy rozdział ? -> patrz: tablica informacyjna u dołu strony.
PS 2.     Za tydzień mecz w Łodzi. Z kim łączę się w gorącym dopingu :)? 
            (In My Head - nie wiem, czy to możliwe, ale za Tobą to już tęsknię! ;3 haha ;D)