Rozdział 29 - Przecież jestem TYLKO jego przyjaciółką.

- Mecz się kończy, a ty dalej ściskasz ten telefon... - z chwili zadumy wyrwał mnie ciepły głos Angeliki - Coś się stało?
- Nie, nic - uśmiechnęłam się do niej na siłę, chcąc wybrnąć ze żmudnego tłumaczenia sytuacji - Po prostu zamyśliłam się trochę.
- Okeeej, niech Ci będzie. W takim razie wytłumacz mi o co chodzi z Bąkiewiczem - wskazała na Mikiego, który w dalszym ciągu nie dawał za wygraną - Cały czas się gapi, aż mam ochotę mu odwinąć... - zacisnęła piąstki, po chwili ściągając brwi - Po co był u nas w pokoju?
- Pogadaliśmy chwilę i na szczęście się pojawiłyście...
- Narzuca się? - wtrąciła, mierząc mnie przenikliwym spojrzeniem.
- Nie, z resztą... - machnęłam ręką - ...nie interesuj się! Oglądaj mecz! Patrz jak Jochen pięknie kosi punkciki! Dziwię się, że Grześ mu podskakuje. Jedno porządne uniesienie ręki i solidna niemiecka dłoń zmiotłaby...
- Matko, jakbym Kose słyszała! - do rozmowy przyłączyła się Dominika.
- Chyba coś mi po nim zostanie... - wzdrygnęłam ramionami, puszczając jej zawadiackie oczko.
- Obawiam się, że mnie też! - rzuciła wesoło Angela, na co Dominika zmierzyła nas przerażonym wzrokiem - No co... W końcu będę go widywać częściej.
- Bogowie, uchowajcie!
             Podczas, gdy nie tylko u nas, ale i na trybunach panowała wyśmienita atmosfera, na boisku Resovia walczyła o ostatnie punkty dające jej pewne zwycięstwo nad drużyną Skry. Walczyli spokojnie, wypracowując sobie 7 punktową przewagę. Dzięki temu kibice odziani w pasiaki zaczynali powoli świętować sukces swojego ukochanego klubu. Nie minęła chwila, a Jochen ostatnim atakiem przesądził o zwycięstwie jego drużyny. Wielka wrzawa, wielka radość, wielkie szczęście - pierwszy play-off, zakończony zwycięstwem Rzeszowiaków.
- Patrz Angela i się ucz! - rzucił zza barierek uradowany Krzysiu, który chwilę po pożegnaniu się z jednym z dziennikarzy zaczął odprawiać dziki taniec radości.
- Też tak ci będę tańcować, jak wygram pierwszy meczyk.
- Żona mnie ukatrupi, za oglądanie pląsów innych kobiet... - zaczął przyglądać się ruchowi swoich bioder - ...ale co mi tam!
- Mam jej to powtórzyć? - szturchnął go rozbawiony Bartman.
- Chyba zrozumie, że muszę opiekować się swoją podopieczną - Igła nieśmiało wzdrygnął ramionami.
- Gorzej ma Grześ! - Zibi zauważył przechodzącego obok Kosoka - Ciekawe jak wytłumaczy swojej dziewczynie obecność tak młodej i pięknej kobiety w swoim mieszkaniu?
- Po pierwsze: nawet Angeli nie zauważy, bo tam nie bywa. Po drugie: mówiłem jej, że chcę to upchnąć pod wynajem, więc zrozumie... - po chwili tłumaczenia zastygł w bezruchu przyglądając się Bartmanowi - Po trzecie: co cię to interesuje?
- Spokojnie Grzesiula, droczę się! - atakujący wymierzył mu solidny cios w brzuch, przez co zaczęła się mała, zabawna szarpanina. Zibi w podskokach uciekał od długaśnych, wręcz szermierczych sięgnięć Grzegorza, który widząc, że sobie nie radzi zmusił się do ostateczności: wyskok na plecy Zibiego i czochranie po głowie.
- Co te żirafy porobują?! - zdezorientowany zamieszaniem Tichaczek przyłączył się do wesołej grupki, żądając wyjaśnień - Szkodniki, preze was żurnalisty mikrofonikami na nas pokazują!
- Tak oto hieny dziennikarskie poszukują sensacji, mój drogi - uradowany Ignaczak niczym Steven Seagal robił zabawne uniki, wczuwając się w obserwowaną akcję. Lukas zmierzył  go jedynie żałosnym spojrzeniem.
- Ne tylko oni. Teraz uwiduje, że źwierzyny je u nas pod dostatkiem! 
- W końcu cię Tichy zrozumiałam! - klasnęłam w dłonie z uradowania.
- Trza se to uczcić w takijm razje!
- Świętujecie? - nie wiedzieć kiedy pojawił się przy nas Bąkiewicz. Z przysmutnawym uśmiechem zwrócił się do chłopaków, co rusz zerkając na mnie - Gratuluje wygranej. Patka, mogę cię prosić na słówko?
              Spojrzałam na niego z niedowierzaniem, by po chwili chwycić za torebkę i skierować się w ustronne miejsce. Sama nie wiem, gdzie nas prowadziłam. Po kilku krokach, odwracając się do niego twarzą w twarz, zauważyłam jak za jego plecami oszołomiona grupka Resoviaków z Angelą i Dominiką na czele zaczęła nas obserwować. Na ten widok jedynie westchnęłam głęboko.
- Co się stało?
- Pamiętasz, jak... - zaczął drapać się po karku - ...jak rozmawialiśmy o nas, o głupich plotkach na temat naszego związku, nieuzasadnionych jeszcze z resztą...
- Dobra Miki, do rzeczy. - poganiałam go, nerwowo przystając z nogi na nogę. Niesamowicie drażnił mnie ten temat.
- W wolnym czasie, jak play-off przeniesie się do Bełchatowa to... - nieśmiało uniósł jedną brew do góry - Wpadnij do mnie. Musimy na spokojnie porozmawiać i wytłumaczyć sobie wszystko.
- Michał, nie wiem, czy znajdę czas...
- Proszę. - przerwał mi, kładąc jedną dłoń na mym ramieniu - To będzie ostatnie typowo kumpelskie spotkanie.
- No dobra... - skrzywiłam się delikatnie, ściągając jego rękę - W takim razie zdzwonimy się.
- Trzymam za słowo! - ucałował ją szarmancko, cały czas nie odrywając ode mnie wzroku. Staliśmy jak wryci, kiedy Miki zebrał się na odwagę i wyszeptał coś, cały czas gładząc kciukiem wierzch mojej dłoni - A możemy się tak pożegnać...
- Bąku, idź już, kumple czekają. - nie pozwoliłam mu dokończyć, nerwowo wyrywając się z jego uścisku. Nieśmiało zerknęłam w prawą stronę, gdzie, jak się okazało, zebrała się niemała widownia odziana w żółto-czarne stroje. Jak dzieci przylepione do szyby przy cukierni - Chłopaki, odpuśćcie. Koniec seansu. - machnęłam jedynie ręką, kierując się w stronę pasiaków. W odpowiedzi usłyszeliśmy tylko głośny jęk zawodu.
- Racja - warknął w ich stronę Miki, zaciskając usta w cienką linię - To do zobaczenia, Pati!
             Już nie odwracałam się w jego stronę. Pod nosem pożegnałam się ozięble, stąpając szybkim krokiem, z drżącym od nerwów oddechem.

"Pati". Nienawidze tego zdrobnienia... Wszystko przez jeszcze bardziej wkurzającego mnie Mateusza. Matko, jak ci faceci mnie irytują!

- Zbierać się lasencje - rzuciłam zbliżając się do dziewczyn.
- Wszystko w porządku? - Angela przewiercała mnie wzrokiem, po omacku zbierając swoje manatki.
- Tak, w porządku - mruknęłam pod nosem, by po chwili, z kurtką w ręku i zamiarem powrotu do domu, zwracać się już do chłopaków - Dziękuję wam za wszystko. To był ciekawy weekend spędzony w waszym gronie. Jesteście niesamowici.
- Już uciekacie? - Igła rzucił z pretensjami - A małe uczczenie zwycięstwa?!
- Uwierz, że jeszcze nie raz będziemy razem świętować. - puściła mu oczko Dominika - Musimy wracać do domu, bo Patka ma jutro egzamin...
- Dokładnie... - podeszłam pod barierki, by pożegnać się z każdym z osobna - Krzychu! - wyciągnęłam ręce w jego kierunku - Opiekuj się Angelą.
- Kochana, lepszego nadzoru mieć nie może! - pogładził mnie po plecach, przytulając się przyjaźnie - Będę dla niej jak ojciec i trener jednocześnie.
- Tylko mi jej nie przemęcz tymi dodatkowymi treningami! - szturchnęłam go w ramie, chwilę później żegnając się z Zibim - Chodź tu lovelasku. Jestem twoim dłużnikiem.
- Dłużnikiem? - zapytał niepewnie, delikatnie bujając się ze mną z boku na bok.
- Załatwiłeś Angeli klub, spełniłeś jej marzenia... a ja co? Nawet nie potrafiłam ci zorganizować rozmowy z Michałem...
- Trudno. Nie chcę, żebyście się kłócili przeze mnie. Wasze szczęście jest w tym momencie najważniejsze.
- Ej! - odsunęłam go od siebie, uderzając delikatnie po torsie - Jakie szczęście?!
- Spoko, ruda, dobrze wiesz o co mi chodzi! - jeszcze mocniej przycisnął mnie do siebie - A co do odwdzięczenia się... Jakoś sobie to odbije, nie martw się.
- Już się boję... - puściłam mu oczko, przystając do kolejnego siatkarza - Jocheeeen! Ty mój EnglishMenie!
- This MVP is for you. - wskazał na statuetkę, uśmiechając się przy tym od ucha do ucha.
- Beautiful dedication.
- Amancik... - wymamrotał następny w kolejce Grześ.
- Ajjj, jak się pięknie złożyło! - przyciągnęłam ich obu, uwieszając im się na szyi - Moje dwa wariaty, obok siebie!
- Czysty zbieg okoliczności... - odwzajemnił gest środkowy, mierząc wzrokiem opierającego się na moim drugim ramieniu Jochena.
- I don`t know why he doesn`t like me - usta Niemca zamieniły się w podkówkę.
- Don`t worry! I have an idea... - puściłam mu oczko, zwracając się do Grzegorza - Nie bocz się tak na Schopsika, patrz jakie to urocze stworzonko!
- Wiesz, jak jestem do nich nastawiony...
- Zupełnie niepotrzebnie. - przerwałam mu - Obiło mi się gdzieś o uszy, że urodziłeś się w Katowicach...
- Taaaak... - odpowiedział niepewnie, próbując rozgryźć mój tok rozumowania - I co z tego?
- A jakiej narodowości było najwięcej na śląsku po wojnie? - zmrużyłam oczka, widząc rosnące na twarzy Grzegorza zakłopotanie - Tak Kosa, Niemców było najwięcej. Więc nie dogryzaj mu, bo może masz jakiegoś dziadka zza zachodniej granicy - poklepałam go po ramieniu, na co - o dziwo - nie zaczął słownej wojenki, a zaśmiał się w głos.
- Are you changed his mind about Jochen? - tym razem trafiłam na Lotmana.
- I hope so... - przytaknęłam, by po chwili wtulić się w wesołego Amerykanina.
- Oh honey, it`s a miracle! By the way: you must visit me in the USA!
- Jak se pojediesz do tego USA, to poślij mi lista... - odsuwając Paula, tym razem to Tichaczek rzucił mi się na szyję - Ja sem też ci wysilem.
- Wysil mi, wysil! - prychnęłam śmiechem, czując zbierające się pod moimi powiekami łzy.
- Ty Lukas wyślesz pocztówkę? Chyba z knedliczkiem i piwem w tle...
- Grzesiu! - rzuciłam do niego rozbawiona, ocierając spływające po policzkach łzy - Jeju, ja już za wami tęsknię, głupki!
- Chłopaki, czerwony alarm, kobieta przez nas płacze! - zauważył Igła, zrywając się z miejsca - Robimy zbiorowego przytulaska! - nie wiedzieć kiedy zgraja dwumetrowych facetów, ścisnęła mnie w przypływie czułości. Niesamowite uczucie.
             Po wszystkim czym prędzej uciekłyśmy z hali. Nie chciałam się bardziej rozklejać, choć i tak w samochodzie nie mogłam się powstrzymać. Po odwiezieniu Angeli pod blok też poleciało parę łez. Sama nie wiem, czy bałam się ją zostawiać samą, czy po prostu było mi tu tak dobrze? Chyba jedno i drugie. Szczerze mówiąc jeszcze nigdy tak nie miałam. Pewnie dlatego, że z nikim się nie rozstawałam w taki sposób. Na przyszłość wiem, że nienawidzę długich pożegnań.
             W Krakowie byłyśmy po dwóch godzinach. Samochód Dominiki niósł nas jak na skrzydłach. Po zaparkowaniu w garażu i spotkaniu z dawno niewidzianą Ślicznotką, udałyśmy się do utęsknionego lokum. Przekręciłam kluczyk w drzwiach i podczas upajania się widokiem dawno niewidzianych ścian, przeląkł mnie odgłos dochodzący z kuchni...
- Ciii, ktoś tu jest! - wyszeptałam do Dominiki, zatrzymując ją w progu.
- Spokojnie, to na pewno nie złodzieje... - poklepała mnie po ramieniu, wprowadzając wgłąb korytarza - ...Miśki, jesteśmy!
- No w samą porę! - zza łuku dzielącego salon z kuchnią wyłonił się Łasko odziany w fartuszek kuchenny, ze stertą talerzy w łapce.
- Z tego co pamiętam, to nie mamy tutaj zatrudnionej gosposi... - zmierzyłam go wzrokiem, ledwo powstrzymując się od śmiechu - Ładna z ciebie kura domowa.
- Postanowiłem sobie, że dziś będę miły, więc pozwolisz, że się nie odgryzę - wytknął mi język - Cieszcie się, bo macie taki mały bonusik od losu: kolację i dwóch przystojnych facetów...
- Dwóch? - przerwałam mu, wieszając kurtkę w korytarzu.
- No tak. Dziku się grzebie z makaronem, dlatego nie przyszedł się jeszcze przywitać... - wyszeptał do nas z uśmiechem, by po chwili z nieukrytą złością krzyczeć w stronę przyjaciela - Kubiak, menelu, podawaj te żarcie!
- Zaraz, kurde! - odpowiedział w oddali Misiek, tłukąc się przy tym naczyniami.
- A co dziś serwujecie? - uradowana Dominika zmierzała w stronę jadalni, oblizując ochoczo wargi.
- Kochanie, nie uwierzysz, ale udało nam się upichcić spaghetti.
- No to gratuluję - ucałowała go w policzek - Dobra, Patka, siadamy i czekamy.
- Aaaaaaa! Ałałałałaaa! - Kubiak z wykrzywioną miną, jak na sygnale wbiegł do jadalni, pospiesznie kładąc na stole miseczkę z sosem - Jakie to cholerstwo gorące!
- Mogłeś wziąć ręcznik, nie poparzyłoby cię... - spojrzałam na niego z politowaniem.
- Chciał udać przy tobie twardego. Coś w stylu "nawet ogień się mnie nie ima" - przedrzeźniał go Łasko, przez co dostał od Miśka przez głowę.
- Coś jeszcze chciałeś dodać?
- Misiaczki, jak mi was brakowało... - wtrąciłam się w ich rozmowę, wstając od stołu i pociągając za sobą Kubiaka - Chodź, pomogę ci ogarnąć resztę, bo znowu sobie zrobisz krzywdę.
- Taaaak, idźcie razem do kuchni, my wam nie przeszkadzamy...
- Dominika! I ty przeciwko nam?!
- Misiek, nie zwracaj na nich uwagi, nooo... To stare zboczeńce. - wyszeptałam do Kubiego, po chwili krzycząc do pozostałej dwójki - Drogie Łaski, nie łudźcie się: ściany są na tyle grube, że nic nie usłyszycie!
             W kuchni z małą pomocą Michała odcedziłam makaron i znalazłam dla wszystkich sztućce. Roboty nie okazało się zbyt wiele, więc nie było okazji do długiej rozmowy. Podczas, gdy przecierałam ręcznikiem widelce, Kubi wygodnie rozsiadł się na blacie przyglądając mi się uważnie.
- Wiesz co... - zaczął dosyć nieśmiało - ...stęskniłem się za tobą.
- No co ty! - kiwnęłam głową z uznaniem - Za takim rudym pasożytem?
- Kim?! - energicznie zeskoczył na ziemie, odkładając trzymane przeze mnie kuchenne akcesoria - Moim najlepszym, kochanym, czasem przywrednawym, ale jakże uroczym...
- ...przyjacielem. - skończyłam za niego, uśmiechając się na siłę.
- Dokładnie! - objął mnie przyjaźnie, całując w czoło - Nie miałem się komu wyspowiadać ze swych problemów, a tego narobiło się sporo ostatnimi czasy.
- Jest aż tak źle?
- "Aż tak" może nie... - zaśmiał się - ...ale podziało się tyle niespodziewanych rzeczy, dowiedziałem się co nie co o bliskich mi osobach, że sam nie potrafię sobie odpowiedzieć na niektóre pytania. Musze pogadać z kimś wprost. - wbił we mnie poważny wzrok, przez co moje ciało oblał zimny pot.

Czyżby doszły go słuchy na temat Bąka? Cholera...

- Że ze mną?
- Z tobą - w dalszym ciągu odpowiadał z powagą - Mogę na Ciebie liczyć po kolacji?
- Pewnie - z udawaną pewnością siebie, zabrałam wszystkie rzeczy do jadalni, by chwilę później zajadać się dziełem chłopaków. Co jak co, ale nie posądzałam ich o takie zdolności kulinarne!
               Po zjedzeniu chłopcy zadeklarowali swoją gotowość do mycia naczyń. Bez wahania przystąpiłyśmy na tę propozycje, zajmując się swoimi sprawami. Dominika wisiała na laptopie, domykając jakąś sprawę z moim nowym perkusistą, ja natomiast udałam się do swojego pokoju, w ramach ostatniej powtórki przed socjologią. Minęło trochę czasu, zanim poukładałam wszystkie papierki zgodnie z kolejnością, przypomniałam sobie jakie pytania były ostatnio na teście i dopytałam znajomych, o której dokładnie jest poprawka. Po chwili ktoś dobijał się do mojego pokoju. Od niechcenia poprosiłam delikwenta do środka.
- Możemy teraz pogadać? - Kubi niepewnie uchylił drzwi, uśmiechając się do mnie nieznacznie.
- Masz szczęście, że się jeszcze nie skupiłam na nauce! - wytknęłam mu język, machając ręką w ramach przyzwolenia.
- Chciałem pogadać o tym, o czym ostatnio pisałem...
- Tak, wiem - mimowolnie skrzywiłam się, po chwili zmieniając swą reakcję na wymuszony uśmiech - Siadaj i opowiadaj o tych babskach...

Mam nadzieję, że choć trochę opanuję te skołatane nerwy.

- Nie wiem od czego zacząć - prychnął pod nosem, by po chwili wejść mi w słowo - Tak, wiem co powiesz! Mam zaczynać od początku.
- Bystrzacha... - westchnęłam żałośnie - W ramach małej odmiany zacznij może od końca.
- Jesteś tego pewna? - zawadiacko przymrużył jedno oko, rozbawiając mnie tym delikatnie.
- Jak niczego innego! - szturchnęłam go zaczepnie w ramie, udając wyluzowaną - Zamieniam się w słuch.
- Nie wiem, czy takie rozpoczynanie od końca jest korzystne, ale... - zaczął nerwowo miętolić leżącą obok niego poduszkę - ...do rzeczy. Zawsze rozmawialiśmy o twojej przeszłości. Wiem wszystko o Mateuszu, wiem, co było powodem waszego rozstania... - wyliczał na palcach.
- Chcesz rozmawiać o byłych? - wtrąciłam niepewnie, przyglądając mu się uważnie.
- Dokładnie. - westchnął z dziwną ulgą - Ja ze swoją partnerką też nie miałem lekko i nie rozumiem pewnych rzeczy z przeszłości, które trapią mnie po dziś dzień. Dosłownie.

Czyli, że nie ma nikogo aktualnie na celowniku?

- Monika była moją naprawdę dobrą przyjaciółką, znaliśmy się od małego. W zasadzie była moim dobrym kumplem i partnerką jednocześnie. Byliśmy szczylami, gdy zaczęliśmy nasz związek. - zaśmiał się pod nosem - W sumie to był najbardziej spontaniczny układ, jaki komukolwiek mógł się przytrafić. Na początku miałem wrażenie, że to może spieprzyć naszą przyjaźń...

Jakaś aluzja?

- ...ale było warto. Chyba było warto. - wzdrygnął ramionami, podnosząc na mnie pytający wzrok.
- Mam to rozstrzygnąć za ciebie?
- Nie... Po prostu po pewnym czasie zakochałem się w niej jak głupi, zżyłem się z nią jak idiota i... - zmieszał się - ...wiesz, czasami to szybkie przyzwyczajanie się do ludzi bywa okropnie męczące i zgubne.

Odnoszę dziwne wrażenie, że ten temat w pewnym sensie dotyczy również mnie...

- Przecież twierdziłeś, że znaliście się szmat czasu?
- Tak było. - przytaknął - Może dlatego się tak szybko mną znudziła?
- Nie można się znudzić kimś, kogo się kocha... - wymamrotałam, kręcąc przecząco głową.
- Może ja jej czegoś nie dawałem? Czegoś jej brakowało?
- Michał... - prychnęłam - ...jak mogłeś jej czegoś nie dawać, skoro darzyłeś ją najpiękniejszym uczuciem jakie w ogóle istnieje? - spojrzałam mu prosto w oczy, na co po raz kolejny przytaknął bez słowa - Poza tym w związku chyba chodzi o to, że nawet jeśli coś nam nie pasuje, czegoś nam brakuje trzeba o tym porozmawiać, a nie uciekać się do zdrady.

 Okropna ze mnie hipokrytka. Ciekawe, czy ja tak z Bąkiem rozmawiam o tym, że chcę skończyć ten układ...

- Cieszy mnie, że tak myślisz - chwycił mnie za dłoń uśmiechając się - Ale może tu właśnie tkwi błąd... Byłem na treningach, poświęcałem jej coraz mniej czasu, coraz mniej też rozmawialiśmy. Wiem, co muszę naprawić...
- Naprawić? - zapytałam niepewnie.
- W sobie... - wzdrygnął ramionami - ...jeżeli zechcę się zaangażować w nowy związek, albo ponowić ten stary.

Czekaj, czekaj, czy ja dobrze zrozumiałam?!

- Ponowić stary?! Michał, co ty mówisz! - nie wiedzieć kiedy wyrwałam swoją rękę z jego uścisku.
- Ostatnio Monika odezwała się do mnie...
- Jak to się odezwała?! - posłałam mu otępiale spojrzenie, po chwili jednak nie dając mu dojść do słowa  - Z resztą, nie ważne... Chcesz do niej wrócić?
- Nie wiem, to zależy... - zaśmiał się od niechcenia, wlepiając wzrok w podłogę.
- Od czego zależy?
- Nie wiem, czy dalej coś do niej czuję. Na pewno przeżyliśmy wiele wspaniałych chwil, ale...

I w tym momencie wyłączyłam się z jego monologu. Przestałam słuchać, zagłębiając się w amoku własnych myśli. Chce sobie ułożyć życie?  Dobrze, ale dlaczego w taki sposób? Dlaczego z dziewczyną która go zdradziła?

Nie oszukujmy się - tacy ludzie rzadko kiedy się zmieniają. Muszę go przed tym uchronić. 

Już nie mogłeś mi bardziej podnieść ciśnienia, Panie Kubiak!

- ...na wstępie omawiania tej drugiej, niesamowicie ważnej dla mnie kobiety...

Weź mnie nie dobijaj, bo zaraz się poryczę!

- ...możesz mi wyjaśnić o co chodzi z Bąkiewiczem?
- Jak to o co chodzi?
- Karolina wspominała, że masz mi coś do powiedzenia w tej sprawie.

Myliłam się - jednak mogłeś bardziej podnieść mi ciśnienie. A Karola razem z Tobą.
Czułam w kościach, że o tym wie! 

- Nie, nie mogę ci wyjaśnić. - powiedziałam stanowczo, coraz bardziej zaciskając nerwowo pięści - Idź już stąd... - kiwnęłam głową w stronę drzwi - ...muszę się nauczyć na socjologię - beznamiętnie spoglądałam na stertę notatek, byleby tylko nie spotkać się z nim wzrokiem.
- Ale chyba możesz mi powiedzieć...
- Wyjdź! - warknęłam bardziej dosadnie. Zaczęłam przygryzać nerwowo wargi, cały czas walcząc ze sobą i swoją podświadomą chęcią zawycia na cały głos. Miałam tylko jedno marzenie: zanieść się płaczem. Zazwyczaj on pomagał mi dać upust emocjom. Może tak będzie i tym razem?
             Odpowiedzią Michała był jedynie głęboki oddech bezsilności. Nie mam pojęcia jak interpretował moje zachowanie, ale szczerze mówiąc gówno mnie to obchodziło. Chciałam być sama, sama przemyśleć wszystkie sprawy, przetrawić to co powiedział i zrozumieć, po co tak naprawdę byłam mu potrzebna. Posłusznie podniósł się z łóżka, niepewnie wycofując się w stronę drzwi.
- Nie chciałem cię denerwować... - wyszeptał, cały czas spoglądając na mnie pytającym wzrokiem. Chciał tu zostać, kontynuować gadkę, czy prosić o łagodny wymiar kary za poruszanie takich tematów? Nerwowo zaciskając szczęki spojrzałam na niego wymownie. Nic więcej nie powiedział. Z opuszczoną głową, niczym pies z podkulonym ogonem wyszedł z mojego pokoju.

WŁĄCZ: 

Edyta Bartosiewicz - Ostatni.

             Wstałam tylko po to, żeby przekluczyć zamknięte za nim drzwi. Po szybkim zatrzaśnięciu niczym furiat uderzyłam w nie pięścią, opierając się czołem o małą, matową szybkę. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Nerwowo oddychając, skierowałam się z powrotem na łóżko, siadając na nim po turecku. W kompletnej ciszy wgapiałam się w sterty notatek, które po krótkiej chwili zostały zepchnięte na podłogę. Zalegając ociężałym od problemów ciałem, czułam się, jakbym ważyła tonę. Nie miałam głowy do nauki, dlatego chwyciłam leżący nieopodal telefon i włożyłam do uszu słuchawki szukając ucieczki od chwiejnego emocjonalnie stanu.
             Wtuliłam twarz w poduszkę, zamknęłam na siłę oczy i zaczęłam myśleć. Nie mogłam poukładać sobie zgrabnej interpretacji wydarzeń. Skąd wie? Co mu do Bąkiewicza, skoro ma jakąś laskę na oku?

Zastanawiam się dlaczego tak strasznie nienawidzę Mikiego. Może dlatego, że robił wszystko, żebym go nienawidziła? Ale czy można nienawidzić kogoś za to, że gdyby tylko mógł to przynosiłby nam w zębach różę?  

Może tępiłam go dlatego, że nienawidziłam samej siebie? Za to, że zaczęłam traktować go jakby miał ospę wietrzną, czy różyczkę, za to, że wykorzystałam go jak zabawkę? 

Nie wiem, ale nie chciałam o nim słyszeć. Tym bardziej, że dowiedziałam się co do mnie czuje, że chce czegoś więcej... 

Jedyne czego ja chcę w tej chwili to zakończyć tę farsę i więcej o nim nie słyszeć.

W słuchawkach jak na złość poleciała melancholijna muzyka. Nie mam nastroju na szybkie kawałki. Jeżeli tego typu melodia będzie mnie jeszcze bardziej dobijać - trudno.

Zastanów się, Patrycja, jak chcesz traktować Kubiaka. Raz chcesz tylko przyjaźni, raz wkurzasz się o jego kontakty z kobietami, później sypiasz z innymi facetami trzymając to wszystko w tajemnicy, z kolei innym razem nie potrafisz go wysłuchać, jak na przyjaciela przystało.

Mogłaś dać mu szansę do wypowiedzenia się, głupia! Nie zdążył omówić kolejnej laski, a ty już wybuchasz na niego gniewem. Może ta druga okazałaby się bardziej właściwa? Powinien wracać do byłej?

Jeszcze bardziej nie mogłam zrozumieć dlaczego informacja o tym, że mój dobry przyjaciel ma szansę ponownie ułożyć sobie życie, tak strasznie popsuła mi nastrój.

W ogóle jakim prawem jestem zazdrosna o coś co powinno mnie cieszyć?
Michał chce sobie ułożyć życie, a ja... Ja zaczynam mieć o to pretensję? Jestem nienormalna. Jak można być zazdrosnym o przyjaciela?!

Byłeś wiatrem pod moimi skrzydłami, nauczyłeś mnie latać...

Może dlatego, że czuję, że mogę go stracić? 
Ale ileż razy może nękać mnie to przeczucie?
W przyjaźni źle, w związku jeszcze gorzej. Życie jest za bardzo pogmatwane!

Wyobrażasz to sobie? Teraz jest przy tobie, chce rozmawiać, przytula cię do woli, gotuje ci kolacyjki, sypia u ciebie, droczy się z tobą, zaczepia, wkurza cię niejednokrotnie, że masz ochotę przetrzepać mu skórę....

              Zaśmiałam się sama do siebie jak wariatka, podnosząc zalegającą na poduszce głowę. W pokoju nie dostrzegałam nikogo, ani niczego. Było dosyć ciemno, co dodatkowo wprawiało mnie w melancholijny nastrój.

...ale po wszystkim zawsze się godzicie. Teraz może być tak, że będziesz musiała zrezygnować nawet z głupiego telefonowania do niego. Bo co, jak pani Monia będzie zazdrosna? Nie możesz jej dawać poczucia, że mogłoby być między tobą a nim coś więcej. 

Przecież jesteś TYLKO jego przyjaciółką.

...z Tobą żyłam pośród króli... 

Ej, Patka, a pamiętasz jak przesiadywał przy tobie w szpitalu? Dobry kumpel, który koczował godzinami na drewnianym krzesełku tylko po to, żeby w końcu z tobą pogadać, spojrzeć ci w oczy, mieć pewność, że wszystko z tobą w porządku...

...nauczyłeś mnie wolności, a teraz jestem dla ciebie jedynie przyjacielem. Ta świadomość sprawia, że ściany na mnie napierają. 

Nie masz wrażenia, że wszystko co się działo, działo się z jego udziałem? Był cały czas, cały czas też pomagał. Dzielił się radością, pocieszał. Nawet po kłótni wiedziałaś, że prędzej, czy później zobaczycie się ze sobą i dalej będziecie "uprzykrzać" sobie życie. Pewnie po ich zejściu, musiałabyś ograniczyć z nim kontakt...i ograniczyłabyś. Nie chciałabyś się im wtrącać.

Byliśmy jednością, byliśmy wszystkim, byliśmy jedyni.

Ale jak to tak... Cały czas byliśmy przy sobie, cały czas robiliśmy coś wspólnie, cały czas braliśmy pod uwagę swoje zdanie, nie raz kłócąc się jak dobre małżeństwo i szybko godząc dzięki niezłomnym przyjaciołom... I nagle, w jednej chwili mielibyśmy wszystko skończyć?

Przyszłość pełna nadziei i nic nie mogło stanąć Nam na drodze...

Dlaczego ja się tak do niego przyzwyczaiłam?! 

Dlaczego, tak jak chciałam, nie oddzieliłam przyjaźni od uczucia. Dlaczego dopiero teraz zrozumiałam, że jednak mi na nim zależy?!

Może dlatego, że niegdy nie brałam pod uwagę takiej ewentualności?

Jak to kiedykolwiek mogło umrzeć?

Wszystko minie? Minie, bo będzie z kobietą, dla której poświęci o wiele więcej czasu, uwagi i...tej "miłości", której i mnie brakowało? 

Nie ma się co łudzić, w takim przypadku przyjaciele odejdą w kąt. Ja odejdę w kąt.

Ale marzenia zmieniają się, wizje upadają, czuję się tak samotna...

A pamiętasz jak mówili, że idealnie do siebie pasujecie? Wtedy braliście co jest pod ręką i wybijaliście z głowy myśli o jakimkolwiek swataniu was. Biedny Łasko, tyle mu się przez nas oberwało... 

Nie mogę pozwolić, żeby to tak po prostu się skończyło!

Przeszłabym przez ogień dla choćby jeszcze jednego dnia!

A pomyśl jeszcze inaczej. Jak to nie możesz pozwolić? Właśnie, że MUSISZ pozwolić, żeby to się skończyło!

W przeciwnym wypadku kiedyś, jak założy rodzinę, będzie sterta małych Kubiaczków i od łaski zostaniesz chrzestną jednego z nich, to przez swoją uporczywą walkę będziesz skazana na nienawistne spojrzenie jego partnerki...

Nasze słońce zaszło, nasz dzień się skończył, zostałam sama rozmyślając... czy to może być prawda, czy między nami naprawdę już koniec?

Już nigdy nie zdrobni mojego imienia? Będę musiała zapomnieć o wieczornych seansach filmowych, o wypłakiwaniu się w ramię, o przodowaniu w prywatnym klubie kibica...

Dlaczego nie potrafię się z tym pogodzić?!

              Znowu się rozbeczałam. Jak bezradna nastolatka zalałam całą poduszkę ciemnymi od tuszu do rzęs łzami, próbując sobie poradzić z uczuciami.

Dobra, uspokój się Pat. Musisz pogodzić się z tym, że zakochałaś się w chłopaku, który zawsze był przy tobie, któremu nigdy nie dawałaś szansy i który taką właśnie szansę znalazł u boku innej kobiety....

...to dziwne, ale w końcu przyznałam się przed samą sobą, że go kocham.

Nerwowo pociągając nosem podniosłam się z łóżka przyciągając pod siebie kolana.

Chociaż obiecam sobie w duchu, że gdyby napotkały go jakieś przeciwności losu, będę pierwszą osobą, która zechce mu pomóc. Tak jak niegdyś on mnie.

Obiecam mu, że nie będę się wtrącać w jego sprawy i pozwolę mu odejść. W końcu pragnę, żeby był szczęśliwy.

Życzę mu powodzenia i po raz ostatni obiecuję, że cokolwiek by się nie działo:

Jestem Twoja na zawsze... i zawsze będę.

Kocham go kurwa, kocham go! I obiecuję, że się to nie zmieni...

W moim sercu jesteś numerem jeden... i zawsze będziesz.

___________________________________________

Naranjowa twórczość numer 11:

Hammerfall - Always will be.

___________________________________________

O matulu, ale mi miłosny lament wyszedł, taki rodem z brazylijskiej telenoweli, mam wrażenie. :O
Wczoraj napisałam początek końca (hahaha, jak to brzmi) dlatego to obijanie drzwi pięściami brzmiało równie brutalnie, jak brutalny był w tamtym momencie mój nastrój. Trochę lepiej z początkiem opowiadania, który już odpowiada mojemu obecnemu humorowi...czyli jest nijaki. xD

PRZEPRASZAM! Po raz kolejny bardzo przepraszam za zaległości, ale nadrabiałam na uczelni co się da. Dziś i jutro na 100 % ogarnę Wasze opowiadania za którymi cholernie tęsknię (!), przysięgając przy okazji, że rozdziały wrócą do starego rytmu dodawania. Przynajmniej na jakiś czas, bo sesja coraz bliżej...

PS 1:    Dziękuję za nominację do LBA bloggerce caro. 
Kochana, niebawem tak jak obiecałam nadrobię Twoje opowiadanie. Niestety do tej pory nie wywiązałam się z umowy i strasznie mi wstyd :(
Odpowiedzi na pytania pojawią się niebawem w zakładce Nominacje.

PS 2:    Dziękuję wszystkim dziewczynom z Twittera, które namówiły mnie do wcześniejszego dodania rozdziału. (zamierzałam zrobić sobie około miesiąc przerwy)  :)

PS 3:   Do otwarcia Ligi Światowej zostały tylko dwa tygodnie, czyli 14 dni! :) 
23 dni do meczu w Łodzi (InMyHead, nasze święto <3); 49 do meczu w Katowicach (Karolcia - loff ju <3) xD

PS 4:   Kontakt przez Twitter: <klik>