Rozdział 22 - Popadamy ze skrajności w skrajność, Panie Kubiak.

- Nie będę owijał w bawełnę, w końcu dobrze wiecie po co tu jesteście – Łasko objął speszonego Kubiaka, który powoli zaczął się wycofywać z kuchni.
- Może chcecie pogadać na osobności?
- Nie! – krzyknęliśmy w raz spoglądając nienawistnym wzrokiem w stronę Dominiki.
- Rozumiem… Misiek, zaprowadź Kubiego do salonu – skinęła głową chcąc zostać ze mną na osobności. Łasko bez zastanowienia zrobił co mu kazała.
- Patka, bądź mądrzejsza…
- Po co to robicie? – przerwałam jej.
- A po co macie się zżerać wzrokiem tylko dlatego, że jesteście uparci jak osły i żadne z was nie wyciągnie jako pierwsze ręki na zgodę? Jestem pewna, że nie żywicie już do siebie takiej urazy jak wtedy.
- Ja nie mam za co wyciągać…
- Racja, ale jeżeli nie sprowokujemy żadnej sytuacji to i on nie wyciągnie. Wiesz, ta „męska duma” – wywróciła oczami.
- Skoro nie chce mnie znać to nie zamierzam tego zmieniać…
- Proszę cię… On cię nie chce znać?
- No tak powiedział.
- Bo go Bartman wkurzył, nooo… - westchnęła – Chyba muszę ci powiedzieć, co on o tobie myśli…
- Dobra, zgadzam się… – przerwałam jej bez zastanowienia. W sumie nie wiem co we mnie wstąpiło. Chyba chcę to już mieć za sobą – …pod warunkiem, że cały czas będziesz przy mnie.
Przystała na moją propozycję. Po dokończeniu kawy udałyśmy się do chłopaków.
           W sporej wielkości pokoju gościnnym paradoksalnie czułam się jak w ciasnej klatce. Atmosfera zagęściła się do tego stopnia, że dusiłam się na samą myśl o wspólnym spędzaniu czasu. Każdy ruch okupiony był w skrępowanie, a każde słowo w dziwną nieśmiałość. Choć w tym wypadku nie było mowy o dyskusji, więc słowa prędko stały się zbędne. Lampiąc się bezmyślnie w telewizor jakiś czas trwaliśmy w milczeniu. Nie spodziewałam się niczego innego. Spoglądałam ukradkiem na równie zmieszanych Łasków, którzy zapewne obmyślali kolejny 'sprytny' plan sprowokowania jakiejkolwiek interakcji pomiędzy mną a Kubiakiem. Dominika dobrze wie, że odzywam się jedynie w skrajnych przypadkach, Łasko natomiast potrafi prześwietlić postępowanie Kubiaka. W sumie sama poznałam go na tyle, że wiem jakim jest potwornym uparciuchem. Problem w tym, że mam podobnie...
         Wiedziałam, że zgadzanie się na tę próbę nie wróży nic dobrego. Unosząc jeden kącik ust ku górze z żałości całej tej sytuacji, nie mogłam uwierzyć, że jeden głupi telefon był w stanie spieprzyć całą naszą relację. Gdybym nie odebrała zapewne w tym momencie śmialibyśmy się do rozpuku omawiając wszystkie treningowe sytuacje, drocząc się, czy zaczepiając słownie. Zamiast radości mamy smutek, zamiast bliskości - okropny dyskomfort, zamiast oparcia - kompletny brak zaufania i niechęć do siebie. Nie minęło sporo czasu, a zaczyna mi brakować tego przyjaciela - Kubiaka, który niejednokrotnie wkurzał mnie swoimi zaczepkami. Choć chyba bardziej denerwowały zaczepki innych w stosunku do nas: "jesteście parą", "swatniemy was", "pasujecie do siebie jak nikt inny". Uśmiechnęłam się pod nosem przypominając sobie te głupie sytuacje. Ciekawe, co by teraz powiedzieli...

Czy to wszystko oznacza, że nieodwracalnie straciłam osobę, którą... uwielbiałam? Chyba uwielbiałam.
Znaczy... Uwielbiałam na pewno, czułam się z nią zżyta, czułam się jej potrzebna.
Cholera! Przecież był jedyną osobą, która wyraźnie ukazywała chęci do kontaktu ze mną.

Gdy ktoś, kto mi jest światełkiem gaśnie nagle w biały dzień...

Dosyć! O czym ty myślisz Patka. Przecież to nie jest aż tak beznadziejna sytuacja jak w przypadku Laury, prawda? Wszystko jest do naprawienia. Każde niedomówienie można wyjaśnić, każdy problem - rozwiązać... 

- Idę do łazienki - krępująca cisza przerwana została przez Łasko.
- Dzięki za informację - wywrócił oczyma Kubiak, zamykając tym samym jedyną możliwość do rozpoczęcia rozmowy. Głupie Miśki przerwały moje myśli i przywróciły mnie do tej pieprzonej rzeczywistości! Teraz muszę oddać się żmudnemu zajęciu, jakim jest oglądanie idiotycznej, rzekomo mającej nas rozluźnić komedii.
- To ja też wychodzę.
- Tylko spróbuj - warknęłam przez zęby w stronę Dominiki, chwytając ją za rękę. Przecież obiecała!
- Nie panikuj, wrócę za 5 minut - z grymasem na twarzy uwolniła się z mojego uścisku - Plecki muszę Michasiowi wyszorować, zęby umyć... Znaczy swoje zęby, bo Michał to sobie już chyba poradzi - wycofując się w stronę łazienki z całej siły uderzyła nogą w mały stolik przy kanapie - Uuuuuuh! Jak się późno zrobiło... Zaraz trzeba iść spać... – plotąc od rzeczy uśmiechnęła się przygłupawo - No to ten... Niebawem będę.
- Jasne... - wyszeptałam mając do niej ogromną pretensję za taką próbę rozwiązania tej sprawy.  

Najlepiej jest nas rzucić na głęboką wodę, pewnie. Wcześniej wspomniana „klatka” posłuży nam w tym momencie za ring. Świetne porównanie! Mieszana wersja MMA – kobieta kontra mężczyzna: ręka, noga, mózg na ścianie. Ciekawe, czy jeszcze będzie co po nas zbierać...

- Dalej zamierzasz się nie odzywać?

Czy to powiedział… Kubiak? 

         Odruchowo podniosłam głowę przyglądając się Michałowi ze zdziwieniem. Resztki jakiejkolwiek nadziei związanej z rozpoczęciem przez niego rozmowy wyparowały wraz z początkiem wspólnego oglądania telewizji. Do tej pory unikał nawet najdrobniejszego kontaktu wzrokowego.
         Popatrzyłam na niego złowrogo, przygryzając wargi. Byłam zła za to pytanie. Zachowuje się tak, jakby zapomniał, że to on sprowokował tę sytuację swoim szczeniackim zachowaniem i porywczością. Teraz może wyjdzie na to, że to wszystko moja wina? Chcę to wyjaśnić, ale nie chcę brnąć w tę całą sprawę. Trochę to jeszcze boli. Poza tym wiadomo jak to się skończy. Zapewne każde ma swoją wersję wydarzeń, którą usprawiedliwia swoje działanie, obarczając winą drugą stronę.  

Będę twarda, nie dam się. Albo i nie będę... Cholera, co w tej sytuacji zrobić?

Czy podobnym być do skały posypując solą ból? Jak posąg pychy samotnie stać...

Mechanizmy złości były we mnie silniejsze. Nie pozwolę po rak kolejny jakiemuś facetowi wzbudzać we mnie poczucie winy.
- Sugerujesz, że to ja pierwsza rzuciłam rękawicę w tej głupiej wojence? - podniosłam się z miejsca.
- Nie szukaj znowu dziury w całym... - spoglądał na mnie spode łba.
- Ja szukam dziury? - wskazałam palcem w swoją stronę - Chyba muszę ci przypomnieć, kto zaczął się rzucać o kontakt ze Zbyszkiem, o mój wyjazd do niego, o jakieś załatwianie waszych spraw...
- I chyba miałem rację? - uniósł do góry jedną brew, zachowując się przy tym śmiertelnie poważnie.
- Jasne. Od razu po naszej kłótni pojechałam do niego...
- Dobrze wiesz, że nie o to pytam - przerwał mi, gładząc się po brodzie. Cały czas spoglądał na mnie spokojnie, ale bardzo wnikliwie. Stałam jak wryta nie wiedząc co powiedzieć, co robić, jak się zachować. Patrycja, rusz głową do cholery! Nie miałam pojęcia, czy mówić o próbie ich pogodzenia, czy nie...
- To o co pytasz? - wyszeptałam.
- Widzę, że chcesz mnie za wszelką cenę wyprowadzić z równowagi! - zerwał się z miejsca okrążając kanapę na której siedział. Oparł dłonie o jej brzeg energicznie poruszając głową - Do tego masz mnie za debila!
- Musisz krzyczeć?
- Przepraszam – warknął z wyrzutem wywracając oczami – poniosło mnie.
- Szkoda, że nie potrafiłeś przeprosić po naszej ostatniej rozmowie. Wtedy poniosło cię jeszcze bardziej.
- To był impuls...
- Impuls? Czy ty siebie wtedy słyszałeś?! - tym razem to ja podniosłam głos. Nasze wzajemne przekrzykiwanie się słyszało zapewne całe osiedle, już nie mówiąc o Dominice i Michale. Na szczęście są w pogotowiu. Gdyby miało dojść do rozlewu krwi zapewne biegiem opuszczą łazienkę i rzucą nam się z pomocą.
- Dlaczego nie chcesz dać sobie pomóc!? Wam pomóc? - dopytałam widząc, że nie pali się do odpowiedzi na wcześniejsze pytania.
- Nie ma czegoś takiego jak ja i Zbyszek. Kiedyś było. "My", czyli drużyna, przyjaciele. Spieprzył to i może mieć pretensje tylko do siebie...
- No i ma pretensje! - po raz kolejny krzyknęłam mu w twarz - Gdybyś choć raz schował dumę do kieszeni i z nim porozmawiał, wiedziałbyś co myśli o tej sprawie!
- I pewnie jeszcze opowiedziałby mi swoją wersję wydarzeń? - pokręcił głową ironicznie.
- Tak się składa, że to jedyna i najważniejsza wersja, której nie raczyłeś wysłuchać - wywróciłam oczami opadając leniwie na kanapę - Co najgorsze na wieść o naszych kontaktach reagujesz tak, jakbyśmy potajemnie planowali ci rodzinę wymordować...
- A ty jak zareagowałabyś na mój kontakt z Laurą? Z Mateuszem? Pomyślałaś o tym?! - po raz kolejny uniósł się spoglądając mi w oczy. W sumie nie pomyślałam o tej sprawie w ten sposób i to faktycznie zabolało. Wiedząc o jego kontakcie z nimi zapewne udusiłabym go gołymi rękoma...  

Ok, ma rację, przyznaję się bez bicia. Ale… ale mu tego nie powiem. Nienawidzę, jak mi ktoś wywala prawdę prosto w oczy w taki sposób. W dodatku prawdę, którą świadomie od siebie odpycham.

Czy w bezsilnej złości łykając żal dać się powalić?

Biorąc głęboki oddech momentalnie zerwałam zmętniony łzami wzrok. Trafił w czuły punkt, po którym naprawdę nie wiedziałam co powiedzieć.
- Teraz przesadziłeś - wyszeptałam ocierając pierwszą, spływającą po policzku łzę - Czy potrafisz choć raz zachować trochę taktu? Jeden, jedyny, pierdolony raz?
- To co wyprawialiście z Michałem na treningu było równie taktowne... - nie odpuszczał. Ale może to i lepiej. Z minuty na minutę zaczęłam sobie uświadamiać, że i ja postępuję jak głupi gówniarz.
- Nie odnosisz wrażenia, że zaczynasz się mną bawić? - dodał marszcząc brwi - Bawiłaś się mną wtedy na treningu, bawiłaś się z Bartmanem... - z treningiem miał trochę racji. Bawiłam się, ale tylko dlatego, że chciałam utrzeć mu nosa. W życiu bym nie powiedziała, że to go aż tak zaboli...

Czy się każdą chwilą bawić, aż do końca wierząc, że los inny mi pisany jest...

Ale co ma do tego Zbyszek?!
- O czym ty mówisz?! - prychnęłam z wyrzutem.
- No, do czego ci jestem potrzebny?
- Do czego!? - zerwałam się, by chwilę później powtórzyć pod nosem - Do czego...
- No właśnie. Kolejna marionetka w ręku gwiazdy, tak? Dzięki mnie masz kontakt z mnóstwem facetów, którzy latają za tobą jak głupi. Tylko dlatego utrzymujesz ze mną kontakt? - zapytał całkiem poważnie. W życiu nie przypuszczałabym, że mógłby nawet pomyśleć w ten sposób.
- Specjalnie szukałam z tobą kontaktu, bo wiedziałam, że masz mnóstwo przystojnych kolegów - wywróciłam oczami i przysunęłam się do niego - Specjalnie piłam na umór, żebyś siedział przy mnie w szpitalu i odpuszczał treningi, a później przegrywał mecze. Tylko wtedy mogłam usprawiedliwić moje działanie... W końcu byłeś beznadziejny, a inni byli bardziej wartościowi od ciebie. Specjalnie przyjeżdżałam do Jastrzębia, bo... - zaśmiałam się pod nosem nie mogąc dokończyć tego zdania. Matko, Misiek, coś ty sobie ubzdurał?! Kręcąc głową z niedowierzania uświadomiłam sobie, że czas chyba odpuścić ten głupi spór. Poddaję się, nie umiem dłużej się z nim kłócić... Choć w głębi duszy miałam jeszcze takie małe "ale".

Czy w milczeniu białych haniebnych flag zejść z barykady?

- Bo? Nie dokończyłaś...
- Bo cię uwielbiam debilu! - rzuciłam mu się na szyję pociągając nosem - Jesteś, kiedy inni zwyczajnie potrafiliby się odwrócić. W blasku chwały każdy jest przyjacielem, kiedy blask zanika wszyscy mają cię w dupie. Ty udowodniłeś, że jest inaczej. Dlatego jestem przy tobie i dlatego jesteś mi potrzebny. Jesteś moim oparciem, rozumiesz? - rozkleiłam się już na poważnie. Przycisnęłam go do siebie z całej siły dając w ten sposób upust swoim emocjom. Mocno zaciskając usta nie mogłam uwierzyć, że potrafię się tak cieszyć z jego obecności.
- Ty płaczesz? - czując kilka ciepłych łez na swoim ramieniu momentalnie odsunął mnie od siebie przyglądając mi się uważnie.
- Nie wypominaj mi tego! - prychnęłam śmiechem szybko wycierając twarz. Nie lubię, kiedy ktoś ogląda mnie w takim stanie. - Przepraszam Miśku.

Gdy emocje już opadną, jak po wielkiej bitwie kurz...

- Za co? To ja przepraszam. Jestem idiotą - delikatnie zaczął wycierać każdą spływającą po mojej twarzy kroplę. Brakowało mi tego ciepłego i czułego Miśka, którego poznałam na początku.
- Daj spokój - wtuliłam się w jego dłonie, przez co na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Chyba już po wszystkim?

- Ja naprawdę nie myślałem co mówię. To była chwila, jakiś impuls. Przecież ja bym bez ciebie długo nie wytrzymał. Gdybym mógł tylko cofnąć czas… - zamyślił się opuszczając głowę.

Gdy nie można mocą żadną wykrzyczanych cofnąć słów...

- Nie mam już o to żalu. Przeprosiliśmy się i jest po sprawie - wzdrygnęłam ramionami.
- Na pewno? - przeszył mnie tym swoim cwaniackim spojrzeniem, delikatnie przyciągając do siebie moje dłonie. Zaczął gładzić je kciukiem, po chwili zaś każdą z nich pocałował. Kto by pomyślał - chwile pełne grozy przerodziły się w romantyczne chwile... spędzane z przyjacielem?! Ej, moment, nie zapędzajmy się!
- Czekaj, wróć... Coś wspominałeś, że jesteś idiotą? - zmrużyłam oczka.
- Nooo - skrzywił się - Co gorsza wcale nie zaprzeczyłaś.
- Bo jesteś...
- O nie moja droga - pogroził mi palcem - już mnie nie wyprowadzisz z równowagi.
- A ty już nigdy nie rzucisz fochem, nie zamilkniesz, nie znikniesz...
- Jednego obiecać nie mogę - zawadiacko uniósł do góry brew - co jakiś czas będę znikał, żeby wzmocnić widoczność.
- Tylko spróbuj! – szturchnęłam go w ramię po raz kolejny wybuchając śmiechem.
- Wiesz co? Tak ci ładniej – momentalnie spoważniał wypowiadając te słowa. Zaczął świdrować wzrokiem moją twarz uśmiechając się delikatnie.
- To znaczy?
- Jak się uśmiechasz – wytargał mnie za policzki robiąc przy tym głupie miny. Mam wrażenie, że popadamy ze skrajności w skrajność. Najpierw wojna, teraz wygłupy…
- Będziesz słuchał moich próśb to będę się uśmiechać.
- Nooo dobra. Ale prośba za prośbę. Masz się nie kontaktować z Bartmanem... - na te słowa posłałam mu złowieszcze spojrzenie - To znaczy... Dobra. Jak już musisz, to tak, żebym nie wiedział.
- Co ja się z tobą kumplu mam...
- A ja z tobą… – pokręcił głową robiąc przy tym duże oczy – Od czasu kiedy jesteś strasznie dużo się dzieje.
- Jestem problematyczna, nie? – bez skrępowania położyłam głowę na jego kolanach beztrosko wymachując rękoma przed jego oczyma - Póki co to masz ostre wahania nastrojów dzięki mnie.
- Ale ja to lubię – wzdrygnął ramionami.
- Masochista...
- Pod każdym względem – znów uśmiechnął się od ucha do ucha, spoglądając na mnie zawadiacko. A co mi tam, jednak lubię takie wahania!
- Brakowało mi tego – uszczypnęłam go w nos.
Jak dzieci. Nie mogłam uwierzyć, że tak szybko będzie po wszystkim. Mimowolnie zaczęłam się chichrać. Kubiak również. Jak głupi...
- Nie wierzę… - wyszeptał ktoś za naszymi plecami. No tak, kompletnie zapomnieliśmy o Łaskach w łazience. Zapewne nie słysząc już krzyków z naszej strony postanowili opuścić swój schron i ocenić straty - Moje dzieci! Moje skarbeczki dwa! Moje gołąbeczki! – Misiek krzycząc to od razu podbiegł i klęcząc przed kanapą objął nas, radośnie trzepocząc rzęsami.
- Możesz być dumny ze swojego niecnego planu pogodzenia nas – poklepałam go po głowie, która właśnie spoczywała na moich… ej!
- Nie za wygodnie ci? – Kubiak wytargał go za uszy pospiesznie podnosząc z mojej klatki piersiowej.
- No bez przesady, można zazdrościć, ale żeby od razu uszy urywać?!
- Jeszcze raz, a ja ci urwę co innego – Dominika z prędkością światła pojawiła się przy Michale doprowadzając go do porządku. Cóż za urocza para!
- W takim razie jestem ciekawy, Miśku, co zrobisz jutro z Martino.
- A co mam zrobić? – zwrócił się do Łasko nie odrywając ode mnie wzroku i odgarniając moje nieokiełznane kosmki włosów z twarzy. Panie Kubiak, coś za bardzo pana na romanse wzięło!
- No bo jutro realizujemy zakład – odpowiedziałam niepewnie oczekując jego reakcji. Może znowu wybuchnie?
- Jak to zakład?
- Wygrałam, Martino się zgodził na wypad.
- No to nie pójdziesz sama – wzdrygnął ramionami – Będzie musiał znieść obecność przyzwoitki.
- Trzech przyzwoitek! – dodał Łasko.
- No bez jaj, chcecie iść ze mną? – skrzywiłam się.
- Nie no, nie będziemy trzymać cię za rączkę.
- Tylko?
- Tylko Kubiak będzie krzaczkiem, ja będę drzewem, a Dominika…
- Dominika się w to nie bawi – wyściubiła nos zza laptopa wywracając oczami – Chyba, że… sama będę mogła z nim porandkować.
- Chciałabyś – prychnął Łasko spoglądając złowieszczo w jej stronę.
- A mogę wiedzieć czemu zawdzięczam takie zainteresowanie tą sprawą?
- Też chcemy się rozerwać!
- To idźcie do kina, zoo, na spacer… Byle z dala od nas.
- Czemu tak zależy ci na osobności – Łasko podejrzliwie zmrużył oczka.
- Bo będę musiała cię znosić kolejne kilka godzin – pokazałam mu język.
- To źle?
- To strasznie zła wiadomość…
-  Za to ja mam dobrą – Dominiczka zerwała się z miejsca przekazując mi laptopa.
- Jak to jest znowu coś z Laureczką, to…
- Nie bój się – przerwała mi – Będziesz jeszcze za to dziękować.
Niepewnie podniosłam się z kubiakowych kolan przejmując komputer. Obok mnie usiadł równie ciekawy Łasko. W otoczeniu Michałów zaczytałam się w długi artykuł jednego z dziennikarzy muzycznych, który opisał mój wielki powrót na scenę z nową wytwórnią.
- Szeroka publiczność zza oceanu nie może doczekać się od dawna zapowiadanej płyty artystki… - poskładał literki Łasko – Oooo… Ostatnie wydarzenia związane z promocją płyty Laury Przybylskiej, czy częste pojawianie się na meczach i insynuacje dziennikarzy na temat jej związku z Michałem K-a… – poruszał znacząco brwiami podkreślając ostatnie słowa.
- Weź przestań z tymi ploteczkami – szturchnęłam go w ramię.
- Przeczytaj początek, głupku! - wtrącił Kubiak - Nie stawiamy na pierwszym planie głośnego skandalu wywołanego jej pobytem w szpitalu... No i tam dalej są te skandaliki na boisku... - zarumienił się.
- …od dawien dawna wiemy, że publiczność żywi przekonanie, że wszystko, co się dzieje, dzieje się jedynie w tym celu, ażeby ona miała o czym mówić. Chcę, żebyśmy mówili o jej niesamowitym głosie… - wzruszyłam się. To pierwsza recenzja na temat mojej twórczości, która nie opierała się tylko i wyłącznie na moim życiu prywatnym.
- Nie, żebym nie była skromna – Dominika stanęła za nami – ale wspomnieli też o wspaniałym sztabie i managerze, który pomaga naszej Naranji w rozwijaniu swoich… - nie dokończyła. Rzuciłam jej się na szyję.
- Dziękuję.
- Nie masz za co. Należało ci się…– pogładziła mnie po plecach.
- Skupmy się na jeszcze lepszym fragmencie – kontynuował Kubiak – Jest jedną z nielicznych gwiazd, która stroni od nowoczesnych trendów, nie korząc się tym samym przed tandetnymi nowoczesnymi dźwiękami. Cały czas pozostaje w swoim początkowo wykreowanym stylu.
- A skąd oni wiedzą, czy pozostanę? Znają nasze plany na płytę?
- "Jej plany pozostają niezmienne, ale nie mogę zbyt wiele mówić na ten temat" - powiedziała w wywiadzie managerka Naranji, Dominika Trela… - doczytał.

- Jesteś genialna – szturchnęłam ją w ramię.
- Wiem – objęła mnie przyjaźnie całując w policzek - Wyróżniasz się na tle tych wszystkich Dodzi, Gosiek, Edyci, no i przede wszystkim Laureczek... Trzeba to podkreślić, nie?

Wśród tandety lśniąc jak diament być zagadką, której nikt nie zdąży zgadnąć nim minie czas.

– Za te słowa Laureczce kapcie z nóg spadną! – triumfalnie rzucił Łasko, po chwili dodał – Martino z resztą też, jak jutro zobaczy nas wszystkich.
- A ty ciągle o jednym… Nigdzie nie idziecie!

___________________________________________

 Naranjowa twórczość numer 4:

Perfect - Niepokonani.

___________________________________________

Rozdział dodany na szybko, mam nadzieję, że nie ma jakichś większych błędów lub - co ważniejsze - nie zasnęłyście czytając go. :)
Sam cukier i miód pod koniec kłótni, kto by pomyślał. Zawsze trzeba sobie porządnie wygarnąć na początku, żeby później móc się pogodzić... ale że Kubiego na takie romantyczne gesty weźmie? Huh :D

W następnym "odcinku" opiszemy spotkanie z Martino. Myślicie, że Łasko postawi na swoim i pojawi się u boku Naranji i Matteo? ;)

Niebawem meczyk finałowy, niebawem moc emocji i stany przedzawałowe ;) 

Dlatego postaram się jak najszybciej przeczytać Wasze blogi. Czego nie uda mi się teraz ogarnąć, ogarnę koło północy. Znów z całego serducha przepraszam za zaległości. Liczę na Waszą łaskę :)

Tymczasem TRZYMAMY KCIUKI ZA SOVIE! <3

Pozdrawiam i życzę pozytywnej energii na niebawem rozpoczynający się, nowy tydzień :*
W końcu zima odchodzi! :)

PS. Mamy trochę zmian na stronie. Nowy nagłówek, muzyka przewodnia w tle dodana również do "Naranjowej Playlisty". Tak to jest, kiedy człowiek ma trochę więcej czasu. Może się wydawać to trochę kiczowate, ale... mnie efekt końcowy nawet się podoba :)