Rozdział 20 - Bo Bąku powie wiele, nie mówiąc przy tym nic.

-  Nie przeszkadzaj sobie, ja tylko na chwilę - wepchnęłam do środka stojącego w drzwiach Michała Łasko, który w zestawieniu ręcznik + szczoteczka do zębów + wielkie oczy z przerażenia prezentował się dosyć komicznie. Na chwilę przed wyjazdem do Bełchatowa musiałam z nimi pogadać... po prostu musiałam! - Też się cieszę, że cię widzę. Gdzie Domi?
- Tu jestem! - krzyknęła przyjaciółka wychylając się zza salonowej kanapy.
- Cosz szie ształo? - wycedził przez zęby pełne piany.
- Poza tym co widziałeś przed godziną to nic - wzdrygnęłam ramionami - Myj się spokojnie, zaraz pogadamy - poklepałam go po ramieniu i pognałam do przyjaciółki, która podniosła się, szykując mi miejsce.
- Chcesz się tu kimnąć? - posłała mi spojrzenie pełne współczucia.
- Nie, jadę do naszego mieszkanka. Chciałam tylko powiedzieć, że nie wpadnę na trening jastrzębskiego...
- Co?! - z łazienki dobiegł krzyk Łasko.
- Misiek, nie ma sensu, żebym tam się na razie pojawiała. Nie chcę go widzieć, on mnie pewnie też.
- Za bardzo przejmujesz się tym, co kracze - mówiąc to ocierał twarz ręcznikiem - Taki już jest. Gdybyś ty słyszała jak wybucha na boisku...
- Wystarczy, że to widzę - skrzywiłam się.
- No właśnie - wzruszył ramionami - To jest typ buntownika. W normalnej sytuacji nie myśli co mówi, a co dopiero, kiedy jest nerwówka - zaśmiał się.
- Mnie to nie śmieszy - zmierzyłam go kamiennym wzrokiem.
- Oj no... Młody jest, przez to żywiołowy i nieco spontaniczny. Gdybym ja brał do siebie wszystko, co do mnie mówi już zastrzeliłbym go milion razy.
- Wam jest prościej - wywróciłam oczami - Dacie sobie po razie, zwyzywacie się, a później idziecie na piwo...
- Właśnie! - przerwała mi Dominika - Bo faceci z reguły nie myślą, a my analizujemy każde wypowiedziane przez was słowo - zaczyna się w niej uruchamiać feministyczna machina...
- Dlatego mówię wam, że nie możecie przywiązywać do tego wagi - pokręcił głową Michał.
- A jak on serio już nie chce mnie widzieć?
- Patka, proszę cię - zmierzył mnie litościwym wzrokiem.
- Wyraźnie powiedział w samochodzie, że...
- Wiem co mówił - przerwał mi - Ważne, żeby teraz wszystko wróciło do normy, a jestem przekonany, że wróci na treningu. Poza tym przypominam o za-kła-dzie - przesylabizował uśmiechając się podstępnie.
- Zakład i zakład... Jak tak bardzo potrzebujesz alkoholu to zaraz kupię ci tę flaszkę i po problemie.
- Ale tu już nie o wódkę chodzi! - zaczął gestykulować.
- A o co?
- Pytasz jakbyś mnie nie znała. Przecież Michał Łasko to numer jeden od wszelakich złośliwości, no... - w tym momencie zaświeciła się w mojej głowie czerwona lampka.
- Chcesz powiedzieć, że mam przyjechać żeby wkurzać Kubiaka?
- Zaczynam być z ciebie dumny - poruszał znacząco brwiami.
- Jesteś potworem - zmrużyłam podstępnie oczka - Dlaczego chcesz być taki złośliwy dla kolegi?
- Bo mnie posądza o kolaborację z Bartmanem, niewdzięcznik! - oparł ręce na biodrach.
- Właśnie, chyba miałaś do niego zadzwonić - zauważyła Dominika, z resztą całkiem słusznie.
- Dzwonimy razem?
- Jeszcze się pytasz!?
- Ok - wyszeptałam wybierając numer do Zbyszka. Sama ta czynność zaczynała mnie wkurzać, przez tą całą kłótnię miałam do niego jakąś awersję.
- Tylko włącz na głośny...
- Ciiiiicho, jest na głośnym - zmarszczyłam brwi, bo w każdej chwili mógł odebrać. Jeden sygnał, drugi, trzeci...
- No wreszcie! Gdzie ty tak długo jechałaś? - entuzjastycznie zaczął Bartman.
- Do Krakowa. Z resztą... - podparłam ręką głowę - Nie ważne. Skąd masz telefon Angeli?
- Odwiedziłem was w świętokrzyskim... a ty nawet nie raczysz tu zajrzeć! - rzucił z pretensjami, na co Łasko zaczął robić jakieś dziwne miny.
- Wybacz, na czas studiów mieszkam w Krakowie.
- Wiem mała, droczę się tylko - odpowiedział swoim ponętnym głosem.
- Mała?! - wyczytałam z ruchu warg Dominiki, która wyraźnie zaskoczona tym sformułowaniem uniosła jedną brew do góry. Coraz bardziej powalają mnie ich reakcje.
- Ale słyszałem o częstych wyjazdach do Jastrzębia. Kochana, robisz mi nadzieje... - po tych słowach słychać było wielki okrzyk boleści - Angela, za co?!
- Ja ci dam "kochana"! - odpowiedziała w tle. Łasko oparł rękę o głowę zaczynając się śmiać, ja mimo wszystko starałam się zachować powagę.
- Nadzieje? Stary, jaką nadzieję... Teraz to już możesz zapomnieć o mojej pomocy.
- Jak to? - zdziwił się.
- Gdybyś był na tyle mądry i nie bawił się w żadne niespodzianki nie odebrałabym telefonu na głośnomówiącym...
- Chcesz powiedzieć, że Michał to wszystko słyszał? - przerwał mi.
- Twoje możliwości dedukcji mnie powalają - ironizowałam, na co Łasko pokazał mi uniesiony do góry kciuk. Ze strony Zbyszka nastała martwa cisza, dlatego pozwoliłam sobie kontynuować - W taki oto sposób doprowadziłeś do kłótni pomiędzy mną a nim.
- Kurwa.
- Trafny komentarz. Tylko kto tu powinien kurwować...
- To musisz do niego wracać.
- Muszę? - podkreśliłam to słowo - Żeby mnie udusił gołymi rękoma podczas kolejnej kłótni?
- Nic ci nie zrobi, jestem pewien! - wyobrażałam sobie właśnie żywo reagującego Bartmana wymachującego rękami - Łatwo zauważyć, że ma do ciebie słabość.
- Tu się muszę z nim zgodzić - wyszeptał Łasko, na co dostał przez głowę.
- Eche, a po gębie też dostanę z miłości...
- Myślisz, że babę by uderzył?!
- Ktoś tam z tobą jest? - speszył się Zbyszek słysząc donośny męski głos. Po raz kolejny zdzieliłam Michała za brak dyskrecji.
- Łasko - wycedziłam przez zęby - Jest ze mną Łasko...
- No to chyba potwierdzi moje słowa?
- Witam, po części się z tobą zgadzam. Bez odbioru - mówiąc to udał się wstronę łazienki. Chyba miał już dość moich ciosów.
- Widzisz Patka? Kubi zawsze się tak zachowuje, uwierz mi. Znam go o wiele dłużej, nie jedno z nim przeszedłem. W sumie to - zaśmiał się pod nosem - widzę, że od czasu naszej kłótni w ogóle się nie zmienił.
- Ciekawe, czy też tak będę mogła powiedzieć za pół roku...
- Patrycja, nie osłabiaj mnie, tylko rób co ci mówię! - Halo, Patka? - słyszałam, jak ktoś wyrwał telefon Bartmanowi. W zasadzie to nie ktoś, a Angelika.
- Co ten ignorant u nas robi? - zapytałam z nutką zażenowania w głosie.
- Przekonywał rodziców do mojego wyjazdu do Rzeszowa. Właśnie, Rzeszów! Szykuj się na transport swojej utalentowanej siostry w ten weekend.
- Angela, prosiłam cię, żebyś nie utrzymywała z nim kontaktu. Coraz bardziej mam wrażenie, że wykorzystuje cię do tego, żeby odnowić kontakt z Michałem...
- Przestań bawić się w naszą matkę, proszę - warknęła.
- Skoro ona też to zauważyła to powinnaś nas wysłuchać.
- Bartman! - krzyknęła - Jednak ty z nią rozmawiaj. Nie mam do niej siły.
- Trudna z ciebie kobieta - zaśmiał się po przejęciu telefonu.
- Przywykłeś do łatwych? - znów odpowiedział milczeniem, na co Dominika zwijała się ze śmiechu na fotelu - Dobra, nie jesteśmy tu po to, żeby sobie dogryzać. Moja misja w tym momencie dobiegła końca. Nasza rozmowa w związku z tym również. Jeżeli chcesz to możesz odmówić Angelice tych testów w kobiecej drużynie siatkówki, jakoś sobie poradzimy. Może w Jastrzębiu coś się znajdzie, może w Bełchatowie... Chyba tyle z mojej strony.
- Powiedz mi jeszcze jedno... - zatrzymał się na chwilę - Naprawdę, aż tak reaguje? W ogóle nie chce mieć ze mną do czynienia?
- Powiedział tyle, że jeżeli utrzymuję z tobą kontakt to nie mamy się po co do siebie odzywać - po drugiej stronie usłyszałam tylko głęboki oddech bezradności.
- W takim razie zastanowię się, czy jest sens...
- Jak dojdziesz do wniosku, że jest, to daj mi znać, razem powalczymy - zaśmiałam się, chcąc go zmotywować do dalszej walki.
- Jasne, nie ma sprawy. W takim razie do zobaczenia w Rzeszowie.
- Trzymaj się - wyłączyłam telefon chowając twarz w dłonie - Nie myślałam, że przyjdzie mi się stawić w jego sytuacji.
- Nie przeżywaj - szturchnęła mnie w ramie Dominika, przysiadając się.
- Jakbyś się poczuła, gdyby obojętna była mi twoja obecność?
- Każde uczucie... - zatrzymała się na chwilę zauważając mój przeszywający wzrok - Każda przyjaźń przechodzi czas próby. Pamiętasz Tomka? - objęła mnie.
- Tego z liceum?
- Dokładnie - zaśmiała się - Całe dnie wysłuchiwałam twoich opowiastek o nim, a kiedy chciałam ci pomóc się do niego zbliżyć to śmiertelnie się na mnie obraziłaś...
- No bo to wyglądało tak, jakbyś się do niego przystawiała - dźgnęłam ją w brzuch, przez co zaczęła wymachiwać rękami.
- Uspokój się! - przyjęła pozę obronną. Opuściłam ręce w geście pokoju.
- Jestem spokojna...
- Wtedy nie byłaś.
- Codziennie z nim rozmawiałaś, poszłaś raz na imprezę beze mnie...
- Hola, hola! - przerwała mi - Na imprezę dostałaś zaproszenie, ale oczywiście wypadło ci coś u Laureczki...
- Nie wypowiadaj przy mnie tego imienia - znów chciałam ją dźgnąć, ale przytrzymała moją rękę.
- Ale taka była prawda! Ja wypruwałam sobie żyły, żeby was połączyć, później siedziałam z nim jak głupia na tej imprezie, a ty po wszystkim wydarłaś się, że odbijam ci faceta. I, co warto podkreślić - podniosła palec wskazujący - zniknęłaś. Ryczałam kilka dni, ale nie chciałam się odzywać. Później dzwoniłaś, ale też uniosłam się honorem. Nie przypomina ci to czegoś? - przygarbiłam się na chwilę, czując, że Dominika ma rację - Widzę, że przypomina. Sytuacja z Kubiakiem może potoczyć się identycznie.
- Czyli chcesz powiedzieć, że jest zazdrosny o mnie?
- O Bartmana, głupku! - poczochrała mnie po głowie - I pamiętasz co wtedy zrobiłaś?
- Przyszłam z winem? - oczy mi się zaświeciły.
- Wino było na drugim planie alkoholiku. Przede wszystkim...
- Kubiak dzwoni! - Łasko wyleciał z łazienki jak poparzony.
- To odbierz - wzdrygnęłam ramionami.
- Ale co ja mam mu powiedzieć?
- Ty nie wiesz co mówić? - przeszyłam go powątpiewającym wzrokiem. Zacisnął usta w cienką linię i nacisnął zieloną słuchawkę.
- Ej, Łasko, bo mi gwiazdeczka zniknęła... - w pokoju rozbrzmiał kubiakowy głos.
- Wyłącz ten głośnomówiący. Nie chcę go słyszeć - wyszeptałam przez zęby.
- ...jest może u was? Albo nie odbiera, albo ma zajęty, w ogóle spakowała się, wyszła bez słowa... Mimo tej jebanej kolaboracji trochę się o nią martwię.
- A dziwisz się? Po takich słowach też bym cię olał - odpowiedział Łasko.
- Wkurwia-mnie-Bartman - każde słowo wyraźnie zaakcentował - To wszystko co mam do powiedzenia w tej sprawie. Jak pojechała do niego to...
- Ty jesteś nienormalny! - krzyknęłam do słuchawki nie mogąc już wytrzymać z nerwów.
- Nie pojechała? - zapytał speszony.
- Nie dość, że oceniasz mnie bezpodstawnie, to jeszcze wymyślasz jakieś niestworzone historie. Tak, prosto od ciebie pojechałam do niego. Zaraz obalimy flaszkę, a później razem z jego laską zabawimy się w sypialni... Uch! - ryknęłam ze zości - Nawet jeśli nie pojechałam do niego, to chyba i tak już jestem na twojej czarnej liście i nic rzekomo tego nie zmieni.
- Pati, spokojnie. Chciałem cię... - nie słyszałam dalszej części jego wywodu, bo w przypływie emocji chciałam jak najszybciej opuścić mieszkanie i udać się we wcześniej zamierzone miejsce. Do moich uszu dochodziły strzępki ich rozmowy...
- Już cię nie słyszy...
- Nie dogadam się z nią - z jękiem zawodu rzucił Kubiak. Racja, nie dogadasz się!  Nie wiedzieć kiedy stanęła przy mnie Dominika.
- Pati, olej Kraków. Jedź do niego.
- Przemyślę to - rzuciłam zamykając za sobą drzwi. Biegiem zmierzając do samochodu znów czułam totalną pustkę w głowie. W samochodzie natomiast tradycyjnie biłam się z myślami. Bąkiewicz, Kubiak, Bąkiewicz, Kubiak... BĄKIEWICZ CZY KUBIAK!? Uderzyłam rękami o kierownicę chcąc wyładować emocje. Nie wiedziałam co robić i gdzie jechać. Byłam zła, tak cholernie zła! Uruchomiłam  samochód i ruszyłam przed siebie. Postanowiłam pomyśleć o wszystkim w trakcie jazdy. Chwilę zawahałam się przejeżdżając koło jego mieszkania...
         Niepewnie zapukałam, drzwi uchyliły się i zobaczyłam w nich pełne przerażenia niebieskie tęczówki, które przenikliwie lustrowały moją postać. Zakładam, że gdyby miały taką możliwość - przewierciłyby mnie na wylot nie pozostawiając ani jednego kawałka w całości. Widać było, że nie podziewał się tak szybkiego przyjazdu. Stojąc bez słowa trwaliśmy w osłupieniu: jego nozdrza energicznie poruszały się wraz kolejnymi głębokimi oddechami, natomiast ja zaciskałam zęby i głośno przełykałam ślinę. Można sobie wyobrazić, jaka to była okropna cisza, skoro tego typu dźwięki dochodziły do naszych uszu. W końcu spojrzeliśmy sobie w oczy. Moje napuchnięte od płaczu powieki nie były teraz najlepszym obiektem do podziwiania, stąd spuściwszy głowę pewnie przekroczyłam próg jego mieszkania.
         Było tam piekielnie gorąco. A może to tylko pozory i odczucia pochodzące z nadmiaru wcześniejszych emocji? Nie jestem w stanie tego rostrzygnąć. Nawet nie wiem kiedy stanął za mną i szarmancko zdjął ze mnie kurtkę odwieszając ją do szafy. Oparłam się o stojącą nieopodal szafkę na buty przyglądając się jego poczynaniom. Zauważył mój wzrok na sobie i speszył się delikatnie unosząc do góry brwi. W końcu podszedł pode mnie i mocno przytulił w geście powitania. Wtuliłam się w michałowy tors zamykając oczy.
- Witam ponownie - wyszeptał całując mnie w czoło. Uniosłam wzrok do góry. Znów był tak blisko mnie, a cała złość zniknęła.
         Tak, przyzwyczaiłam się, że Bełchatów jest miastem, które pomaga mi się wydostać z bagna. Nie tylko dzięki radom Karoliny, ale i "tajnej misji miłości" w stosunku do Bąkiewicza. Dlatego obrałam ten, a nie inny kierunek. Co prawda miałam co do niego wyrzuty sumienia, ale... czemu mu nie dać drugiej szansy? Czemu nie pozwolić tej misji się rozwijać?
          Nie byłam taka pewna siebie jak ostatnio. Może to przez brak tego głupiego alkoholu? Płoszyłam się nawet patrząc mu w oczy. Jakieś dziwne emocje zaczęły szargać mną od wewnątrz. Cieszyłam się, że tu jest, że chce mnie pocieszyć, ale równocześnie czułam, że jest mi obcy... Nie chciałam mu się zwierzać z moich problemów.
         Rozmowa i tak okazała się zbędna. Kładąc dłoń na moim policzku, zaczął gładzić go kciukiem. Głęboko oddychając zamknęłam oczy, mając nadzieję, że pozwoli mi to choć trochę potrwać w zapomnieniu. W tym momencie nasze usta się spotkały. Może to i lepiej, że wykorzystał chwile mojej zadumy. Po co zadawać sobie zbędne pytania, skoro i tak nie powiem mu wszystkiego? Ale w takim razie po co przyjachałam do niego, jeśli nie zamierzałam rozmawiać? Nie jestem dumna ze swoich przygód z przeszłości. Dlatego zachowam je dla siebie.
         Pociągnął mnie za sobą, trzymając dłonie na mojej twarzy. Na oślep podążyliśmy do tego miejsca, gdzie niegdyś wszystko się zaczęło. Opierając mnie o róg salonowej kanapy, delikatnie rozprawił się z moją koszulką. Nawet nie speszył go fakt, że odziana byłam w pomarańczowo-czarną trzynastkę ich konkurencyjnego klubu z Jastrzębia. Może po prostu tego nie zauważył? Delikatnie gładził palcami moją szyję, później błądził opuszkami po obojczyku, na ramieniu kończąc, przez co zgrabnym ruchem zsunął jedno ramiączko od stanika. W tym momencie oderwał się od moich ust posyłając mi pytające spojrzenie. Wiedziałam, o co chodziło, więc niepewnie skinęłam głową zgadzając się. Z uśmiechem na twarzy ponownie wpił się w moje usta pozbywając mnie reszty ubrań. Ale tak w głębi duszy do końca nie byłam pewna, czy tego chcę, czy nie.
         Podczas, gdy jego ciepłe usta błądziły przy moich piersiach spojrzałam w dół, orientując się, że jestem całkiem naga.

Nie znałam swojego ciała, którego widok tak mnie płoszył...

I w tym momencie nasz wzrok się spotkał. Spoglądał na moją twarz, posyłając niewinny uśmiech. Poczułam jakąś dozę ekscytacji. Zimny dreszcz przeszył moje ciało.

Kiedy odsunął swoje usta od mojego ciała, zaczęłam zamarzać...

Przysunęłam go znów do siebie. Chciałam czuć jego wilgotne wargi, ciepło jego ciała. Może to i głupie, ale oddałam się w jego ręce nie przejmując się tym, co nie tak dawno miało miejsce. Nie liczyły się kłótnie, problemy, nie liczyło się nic. Cieszyłam się, że czuję Mikiego przy sobie, na sobie i w sobie. Że jest przy mnie, że daje mi przyjemność, że pozwala mi zapomnieć. Zaczęłam cieszyć się z tego spotkania.

Usta często sprzedawane i miękkie... Wciąż chciałabym ich dotykać .

Jego dłoń w mocnym uścisku trzymała moją, druga beztrosko błądziła po moim ciele. Śmiałość ruchów, gestów i poczynań świadczyła o tym, że nie pozostał nawet najmniejszy ślad po wcześniejszym skrępowaniu. Nasz oddech, nasze ruchy przyspieszyły.

Wiele powiedział nic nie mówiąc i czułam, że było mi przyjemnie...

Stróżki potu spływały po naszych ciałach, które w posuwistych ruchach zdawały się już nie posiadać nad sobą kontroli. Iskra namiętności sprawiła, że wszystkie poczynania nabrały drapieżnego charakteru, a gwałtowność doznań obudziła w nas dotąd nieznane dzikie żądze.

Wykrzyczał mi słowa w twarz, to jest język posypany pożądaniem .

Już po wszystkim. Bezwładnie opadł, przygniatając mnie swoim ciałem. Tym razem poruszaliśmy się w rytm przyspieszonego oddechu, którego szum niósł się po całym salonie. Przeczesuję jego mokre włosy, ocieram mokrą twarz, a w głowie mam poplątane myśli i jeszcze bardziej poplątane uczucia. Pocałował mnie w ramię, po czym przyglądał się z wielką troską, zgarniając delikatnie kosmki włosów z mojej twarzy. Miałam wrażenie, że wszystkie jego gesty przepełnia jakieś dziwnie uczucie. Facet, któremu zależy jedynie na zaliczeniu panienki nie wysila się na takie rzeczy...
Chyba tak wygląda początek tego, co zaczęło rozwijać się u Dominiki i Miśka... Albo popadłam w jakiś banał.
         Przeniósł mnie na rękach do sypialni, okrył, po czym położył się obok mnie obejmując swoim ramieniem. Po raz kolejny w milczeniu trwaliśmy przy sobie. Nie wiem, czy dane nam jest jakiekolwiek słowne porozumienie, poza tym cielesnym. Wiem za to, że nie ma takiej absurdalnej rzeczy, której nie zrobiłabym, próbując nadać swojemu życiu sens. Tak czy inaczej czerpałam radość z tego, co tu przed chwilą zaszło. Uświadomiłam sobie w jakim byłam błędzie panikując i plując sobie w twarz, kiedy zrobiliśmy to pierwszy raz.

O nie, nic a nic, niczego nie żałuje.

Spojrzałam na niego ukradkiem. Zauważyłam, że zasnął. Wyślizgnęłam się po cichu okrywając go dokładnie. Biegiem przemknęłam przez salon zbierając swoje rzeczy i udałam się pod prysznic. Jak to zwykle w takiej chwili bywa zaatakował mnie ogrom myśli. Tym razem nie były już one tak tragiczne jak dotychczas.
          "Czy ja się zakochałam?" - kluczowe pytanie wynikające z prób wyleczenia mnie z alkoholizmu i straconej miłości. Może i już zauważyłam, że alkohol nie jest rozwiązaniem, bo problemy oddaliły się wraz z dzisiejszym kontaktem z Mikim do którego procenty absolutnie się nie przyczyniły, ale czy jest tu mowa o miłości? W chwilach ostatecznego lęku kocha się chyba każdego, kto przy nas jest...
         Wyłączyłam wodę - wyłączyłam myśli. Czas zabrać się za coś pożytecznego, a ponieważ nie wiedziałam co robić chwyciłam notatnik w ręce, usiadłam nieopodal Mikiego w sypialni i zaczęłam notować wszystko to, co myślałam podczas naszego zbliżenia. Choć przyznam się, że myślałam wtedy niewiele. Człowiek kierowany przyjemnością nie potrafi się skupić na takich czynnościach. Strzępki tego, co pozostało w mojej pamięci odtwarzam w tym momencie w głowie, ponętnie przygryzając wargi i szybko zapisując pojedyncze zdania. Na samą myśl mój oddech przyspiesza...
         Skleciłam materiał na drugą piosenkę. Była ona inna niż dotychczas, bardziej zadziorna, buntownicza i z podtekstem erotycznym. Przełożę ją niebawem na inny język. W naszym, ojczystym jest zbyt prosty, co więcej śpiewając po polsku nie przebiję się tak łatwo...niestety. Cieszy mnie to, że znów zaczynam pracę nad własną płytą. Tego mi brakowało, nie licząc uczucia... Chyba uczucia.
         W tym momencie spoglądałam na śpiącego Mikiego, który wydawał się być taki niewinny... I taki był w rzeczywistości. Do tego grzeczny, ułożony. Tego typu postępowanie w "szukaniu miłości" nie pasowało mi do jego bezbronnej postawy na co dzień. Spotkaliśmy się drugi raz w tego typu okolicznościach. Póki co wiem, że taki kontakt pozwala mi zapomnieć, odreagować... Ale żeby wiązało się z tym jakieś uczucie?
         Chciałam, żeby się obudził i żebyśmy w końcu porozmawiali, ale nie zanosiło się na jego rychłą pobudkę. Tym bardziej, że na zegarku widniała 4 nad ranem. Siedziałam tak może parę sekund, może parę godzin, aż nagle za oknem ciemność zamieniła się w szarówkę. Wstawał nowy dzień. Chyba powinnam odejść, by załatwić to, co zamierzałam... Biorąc głęboki oddech pocałowałam go w policzek i opuściłam pokój, mieszkanie, miasto. Witaj Krakowie!

___________________________________________

 Naranjowa twórczość numer 2:

Rammstein - Fruhling in Paris.

___________________________________________

Szczerze? Nie miałam pewne trudności, jak napisać ten rozdział. Mam nadzieję, że mniej więcej mi się udało :) Dalej Bąku, dalej błędne wnioski wynikające z nauczania Karoliny i doświadczenia Dominiki, a niebawem wkurzanie Kubiaka na jastrzębskim treningu. Ach, ta nasza Naranja :)

Dziś jest szczególny dzień. 

Wiele wydarzyło się w świecie naszej kochanej siatkówki: mecz finałowy PlusLigi przeniesiony z Rzeszowa do Spodka, transfer Andersona do Skry, wykluczenie Kurka z Reprezentacji, powołanie Możdżonka do gry w ataku, odwołanie trenera Anastasiego, czy ojcostwo naszego kochanego Aleksa... Wśród tych informacji zagości jeszcze jedna - zawieszam bloga :(

A tak serio, serio: spotkałyście się jeszcze z czymś ciekawym? Dałyście się w coś wkręcić? :)
Jak ja kocham prima aprilis! :)

Pozdrawiam serdecznie :*