Rozdział 15 - Tu jesteście, przyjaciele moi!

          Kolejny poranek w szpitalu, na szczęście już przedostatni. Spoglądając w stronę okna dostrzegłam padający śnieg. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Widok ten, nie wiadomo dlaczego, rozczulił mnie. Zwykle nienawidziłam tego typu pogody, nienawidziłam tej pory roku. Może ta wczorajsza informacja o mojej śpiączce dała mi do zrozumienia, że należy cieszyć się każdą chwilą? Może. Mam nauczkę.
         Wzięłam głęboki oddech i patrzyłam w sufit. Uświadomiłam sobie, że czeka mnie ciężki dzień, mimo, iż nawet nie będę się ruszać z miejsca... Jak przebiegnie rozmowa z Karoliną? Jak skonfrontować chłopaków, czy plan Dominiki wypali? Jak…
- Jak się spało? – z entuzjazmem zawołał Kubiak, który już siedział koło mnie. Powiedział to tak, że podskoczyłam na łóżku ze przerażenia. Nie zauważyłam go wcześniej. Mistrz kamuflażu.
- Musisz się tak skradać?! Wiesz jak mnie przestraszyłeś? Zachowujesz się jak dzik! – uderzyłam go zaczepnie w kolano, po czym zaczęłam śmiać się z własnych słów. Ta, jak "dzik". Świetnie to ujęłam. Spojrzał na mnie w smutny sposób, delikatnie krzywiąc kąciki swoich ust ku dołowi. Chyba faktycznie pomyślał, że mam mu to za złe.
– Przepraszam - posłałam mu całusa w powietrzu, chyba mu ulżyło - Jak się spało? Nie narzekam. Albo nie! Narzekam. Wiesz jakie to łóżko jest niewygodne?
- Ty narzekasz? – wskazał ruchem dłoni na drewniane krzesełko na którym siedział. Spojrzałam na niego litościwie.
- Nikt ci nie każe tutaj siedzieć – pokazałam język.
- Nie mają innych siedzisk na stanie - jego usta znów zamieniły się w podkówkę.
- Miałam na myśli w ogóle twoją obecność...
- A mam cię odpowiednio ukarać za te słowa?
- Dostęp do tlenu mi odetniesz? Już chcesz się znęcać nad obłożnie chorą? - zaśmiałam się pod nosem.
- Chorą, która pławi się w luksusach - wskazał na łóżko, na którym leżałam.
- To kładź się koło mnie – zrobiłam mu miejsce. Wyszczerzył się jak głupi kręcąc głową z niedowierzaniem.
- Nie żartuję z tą propozycją. Ale nie to nie – wzdrygnęłam ramionami.
Nawet nie zauważyłam, jak zmienił zdanie i leżał koło mnie. Choć słowo „leżał” to za wiele powiedziane. Jedna noga, jeden pośladek… ogólnie jego połowa mogła poszczycić się wygodnym usadowieniem. Reszta wisiała w powietrzu. Ale przy takich ponadprzeciętnych rozmiarach to nic dziwnego.
- Eee... Wygodnie ci? – spojrzałam mrużąc oczy.
- Lepsze to niż poprzednia opcja.
- Ale wiesz, że właśnie zrobiłeś to, co chciałeś zrobić od początku?
- To znaczy? - uniósł jedną brew do góry.
- Odciąłeś mój dostęp do tlenu i się duszę – wskazałam na rurkę, którą przysiadł.
- Żartujesz?! – zerwał się z miejsca jak poparzony, niefortunnie pociągając ją za sobą przez co urwała się. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech próbując powstrzymać się od śmiechu.
- No to teraz musisz iść po panią doktor, bo umieram – wskazałam na wiszącą część aparatu tlenowego.
- Ja… Ja? – zapytał z przerażeniem.
- Zepsułeś to idź .
- Muszę?
- Idź, bo się duszę! – nie mogąc powstrzymać się od śmiechu krzyknęłam wskazując mu drzwi. Szpagatami wybiegł z pokoju do dyżurki lekarza (no inaczej nie da się nazwać jego gigantycznych kroków). Wychodząc prawie zderzył się z Angeliką, która niosła dwie gorące kawy. Cudem ich nie rozlała. Postawiła je i od razu posłała mi pytające spojrzenie.
- Spokojnie, tylko pobiegł po lekarza, bo myślał, że umieram – odpowiedziałam jej zanim cokolwiek zdążyła z siebie wydusić. Pokiwała twierdząco głową na znak, że rozumie... choć jej mina na to nie wskazywała.
- Dobra, a gdzie Łasko, Dominika? – zapytałam.
- Przyjadą później. Małą roszadę zrobiliśmy w nocy.
- To znaczy?
- To znaczy Łasko spał u Domi, a ja z Kubiakiem u ciebie.
– Co?! - otworzyłam usta ze zdziwienia.
- No nie patrz tak na mnie. Nie wiem co robili – uśmiechnęła się biorąc kolejny łyk kawy.
- Wiesz, że Michał chciałby z nią być?
- Nie. Ale wiem, że ona z nim jak najbardziej. Choć to wbrew prawom ‘wiecznej singielki’. I bidulka ma dylemat… - po tych słowach moje zdumienie sięgnęło zenitu.
- Zakładam, że po takiej "roszadzie" już upewniła się czego chce... – wybuchłyśmy śmiechem.
          Momentalnie ucichłyśmy słysząc jakieś krzyki dochodzące zza drzwi. Zaczęłyśmy przysłuchiwać się dźwiękom dochodzącym z korytarza.
- No, proszę pana! – krzyknęła prowadząca mnie pani doktor, która właśnie pojawiła się w pokoju – Jak pan to sobie wyobraża? – skierowała się w stronę przestraszonego Kubiego, który tylko wzdrygnął ramionami.
- Właśnie, nie wyobraża sobie pan! A gdyby pacjentka nie mogła samodzielnie oddychać, a ten sprzęt podtrzymywał jej życie?
- Przepraszam – wydusił z siebie cichutko.
- Ma pan szczęście, że dziś i tak miałam to wyłączyć. Następnym razem proszę…
- Nie będzie następnego razu! – zerwał się niczym szeregowy podczas meldunku u swego przełożonego. Kobieta popatrzyła na niego z podziwem. Ja natomiast zrobiłam duże oczy ze zdziwienia.
- Wiem, że nic go nie usprawiedliwi, ale proszę o łagodny wymiar kary dla mojego oprawcy - uśmiechnęłam się ciepło w stronę pani doktor, która odwzajemniła ten gest.
- Jak się pani czuje? – skierowała się w moją stronę.
- Raczej dobrze. W zasadzie to… nic mi nie jest – na tę odpowiedź skinęła głową, jakby chciała przez to powiedzieć "Tak, tak, nic mi nie jest. Ledwo żywą ją przywieźli, a ta już myśli, że góry będzie przenosić".
- Musi się pani zacząć poruszać, najlepiej przejść się po szpitalu. Do jutra nabierze pani sił. Ale dzisiaj podejrzewam, że oprawca będzie pani służył za podparcie.
- Dziękuję pani za wszystko – odpowiedziałam uśmiechem.
- Jeszcze nie czas na podziękowanie - miała właśnie wychodzić, gdy zatrzymała się na moment w drzwiach - Mam jeszcze jedno pytanie. Czy ma pani załatwionego psychologa?
- Ktoś o mnie pyta? – odpowiedziała Karolina, która stała tuż za nią. W ręku trzymała książkę, a obok niej stał Alekasndar z bukietem kwiatów – Nazywam się Maślona Karolina postaram się wesprzeć Naranję, jak tylko potrafię – przywitała się z lekarzem.
- W takim razie moja rola powoli się kończy – kobieta odwzajemniła uścisk dłoni i z uśmiechem popatrzyła w moją stronę – Już państwu nie przeszkadzam – ukłoniła się i wyszła z pomieszczenia. Wtem Karolina rzuciła mi się na szyję.
- Coś ty Pati narobiła?
Chyba wszyscy już zapomnieli, że istnieje takie słowo jak "cześć", ewentualnie "witaj", czy "jak miło cię widzieć"... - A dziękuję, wszyscy zdrowi – odpowiedziałam podśmiechując się. Trochę denerwowały mnie tego typu pytania na powitanie. Już było tego za dużo. Chyba i tak wszyscy wiedzą co zrobiłam.
- Oj no nie złość się - mrugnęła okiem Karolina. Za nią podszedł Aleks i wręczył mi kwiaty.
- Co jak co, ale takiego prezentu się nie spodziewałam – posłałam szeroki uśmiech w jego stronę.
- A tu masz książkę, wyciągnęłam pierwszą lepszą. Wiem, że można tutaj umrzeć z nudów – wręczyła mi podarunek.
- Jesteście kochani. Jak ja wam się odwdzięczę…
- Niebawem będziesz miała okazję – odpowiedział młody Serb obejmując Karolinę od tyłu.
- Niebawem? - wysłałam im podejrzliwe spojrzenie.
- Miałaś być na meczu, nie było cię. Nie darujemy ci tego! - pogroził mi palcem uśmiechając się od ucha do ucha.
- A kiedy wychodzisz? - zapytała Karolina.
- Prawdopodobnie jutro.
- Szybko – ożywiła się – W takim razie musimy prędko przyszykować jakąś imprezę powitalną - spojrzała na Aleksa, który skinął głową potwierdzając jej słowa.
- Imprezę... - zaśmiałam się - Ja już za bardzo zabalowałam.
- To chociaż wspólny obiad, kolację... Karo świetnie gotuje! - wyrwał się Aleksandar.
- Mam rozumieć, że polecasz?
- Zawsze i wszędzie - pocałował ją w policzek, na co dziewczyna uśmiechnęła się.
- No dobrze, dobrze, nie musisz mi słodzić, przygotuję kolację - poczochrała go po jego kręconych włosach - A my Patrysiu jeszcze dziś nadrobimy to, co zaplanowałyśmy. Wiesz, że czeka nas rozmowa? - biło od niej takie niewyobrażalne ciepło i troska. Chyba dobrze, że posłuchałam Michała i pozwoliłam sobie pomóc. Skinęłam głową na znak, że wiem o co chodzi. Zaczyna się...
– Możecie nas zostawić na jakąś godzinkę? - wszyscy spojrzeli się na siebie po czym udali się do wyjścia.
- Już zaczynamy? – zdziwiło mnie, że od razu przechodzimy do rzeczy.
- Nie musisz się mnie obawiać - uśmiechnęła się szeroko. Trzeba przyznać, że uśmiech miała przepiękny - Mogę usiąść przy tobie? – usiłowałam zrobić jej miejsce na znak, że się zgadzam. Szarpnęłam nerwowo kołdrą, która przeleciała na drugą stronę spadając z łóżka.
- Nie denerwuj się… - uśmiechając się przyjaźnie okryła mnie nią z powrotem.
- Nie, nie denerwuję – wzięłam głęboki oddech - Bardziej chodzi o to, że nie wiem od czego zacząć… - spojrzała na mnie, po czym jej wzrok powędrował na podłogę.
- Na wstępie zawsze pojawiają się trudności. I od razu chcę cię poinformować, że pierwsza rozmowa sprawia najwięcej bólu. Z czasem będzie coraz lepiej – podparła się dłonią tuż koło moich nóg – Rozmowa z psychologiem polega na tym, że to ty mówisz. Ja mogę zadawać ci pytania, gdyby pojawiły się jakieś niejasności. Nie chcę, żebyś zdziwiła się, że siedzę w myśleniu i spoglądam na ciebie pytająco. Więc.. zgadzasz się?
          Skrzywiłam się delikatnie. Nie wiem, jak zniosę opowiadanie o swoich problemach, o tym bólu. Ale skoro to ma mi pomóc… Po raz kolejny skinęłam głową zgadzając się na rozmowę.
- Zdarzyło ci się kiedyś skończyć w podobnym stanie? - przechyliła swoją śliczną główkę na bok. Przyjrzałam się jej dokładnie. Jej lśniące włosy delikatnie opadały na jeden policzek, duże szare oczy sygnalizowały chęć niesienia pomocy, pełnego zrozumienia, usta delikatnie rozchyliły się...  Była taka przyjemna, niewinna. Nie dziwię się Aleksowi, że tak szaleje za tą subtelną dziewczyną.
- Nie, nigdy. Pierwszy raz zapadłam w śpiączkę, pierwszy raz piłam tak dużo, tak długo… Nieprzerwanie.
- Ale miałaś z tym wcześniej problemy?
- Tak. Z tym, że obeszło się bez pomocy specjalistów –zawiesiłam swój wzrok na poręczy łóżka.
- Mam nadzieję, że będę ostatnią osobą, która będzie ci w takiej sytuacji potrzebna - dotknęła mojej dłoni, przez co momentalnie zerwałam wzrok i spojrzałam na nią - Teraz opowiedz mi czemu wcześniej miałaś z tym problemy.
          Zbierałam się w sobie jakiś czas. Nigdy wcześniej nie rozmawiałam z obcą osobą o swoich problemach rodzinnych. Normalnie nie powiedziałabym ani słowa. Przeciętny człowiek, który posiadałby takie informacje dotyczące któregokolwiek z celebrytów od razu pobiegłby do pierwszego lepszego brukowca i zwinął kasę za gorącego newsa. Co do Karoliny byłam pewna, że tego nie zrobi. Ufałam jej, bo i nie dało się jej nie ufać.
          Opowiedziałam o długach, o piciu w liceum, o wszelkich problemach związanych z rozpoczęciem nałogu. Cały czas czułam na sobie jej wzrok. Słuchała mnie z zaciekawieniem co jakiś czas mi przerywając i wypowiadając słowa pełne współczucia. Biło od niej niesamowite uczucie empatii.
- A teraz co było powodem? - przechadzała się po małej sali z zaplecionymi na klatce piersiowej rękoma.
- Teraz? - uniosłam do góry brwi - Teraz poszło o moją byłą przyjaciółkę i faceta z którym się związała.
- Opowiedz mi o niej - oparła się o poręcz, na której nie tak dawno skoncentrowałam swoje spojrzenie.
- Z Laurą znałyśmy się… od kołyski. Pamiętam, jak bawiłyśmy się lalkami, jak dorastałyśmy, jak wspólnie cieszyłyśmy się z pierwszego dnia w szkole, jak wyobrażałyśmy sobie naszą przyszłość. Najzabawniejsze było to, że nawet nie brałyśmy pod uwagę konfliktu, już nie mówiąc o zerwaniu kontaktu, czy jakichś wzajemnych złośliwościach. Spędzałyśmy ze sobą całe dnie, ale tylko w weekendy. Mieszkałyśmy kawałek od siebie, więc w tygodniu było to niemożliwe. Byłyśmy... inne. - zaśmiałam się - Zawsze interesowały nas rzeczy, od których przeciętni ludzie trzymali się z daleka, podchodzili z dystansem. W ten sposób na przykład zaczęła się nasza pasja do muzyki rockowej, metalu. Lubiłyśmy przechadzać się na miejscowy cmentarz odwiedzając przy okazji bliskich. W sumie za każdym razem, kiedy przyjeżdżałam kierowałyśmy się w tamtą stronę. Może to i dziwne, ale... tam mogłyśmy być tylko dla siebie - zawiesiłam wzrok, oddając się wspomnieniom - Czerń, wszędzie była czerń, ostre gitarowe dźwięki, pieszczochy, ćwieki, glany... Innych mogło to odrzucać, ale my świetnie czułyśmy się w swoim towarzystwie. Byłyśmy pewne więzi, która nas łączyła... - zawiesiłam głos i zamknęłam oczy.  

Widziałam Laurę. Uśmiechała się, patrzyła na mnie swoimi czekoladowymi oczami. Brakuje mi jej twarzy, jej bliskości, jej głosu... Oparła swoją dłoń na moim ramieniu, drugą pogładziła mnie po policzku, po czym odwróciła się i delikatnie uderzając mnie w twarz swoją burzą włosów zaczęła ode mnie uciekać... 
 
- To już wiem, dlaczego zajmujesz się taką muzyką - uśmiechnęła się Karolina, która nawet nie wiadomo kiedy znów siedziała przy mnie - A co zaważyło na tym, że te stosunki się pogorszyły?
Wzięłam głęboki oddech.
- Kariera. Może gdyby nie to, że spróbowałyśmy sił w jednym z talent show, dzisiaj spędzałybyśmy z sobą czas, jak dawniej…- znów skrzywiłam się delikatnie na myśl o tym występie.
- To skąd ten pomysł, żeby pójść do takiego programu?
– Wiesz jak to mają małe dziewczynki: każda chce być sławna, każda chce rozdawać autografy, być rozpoznawalna, chce być nazywana gwiazdą, piosenkarką czy aktorką. A my miałyśmy predyspozycje. Obie potrafiłyśmy śpiewać. Spróbowałyśmy.
- I udało się…
- Żebyś wiedziała jak byłyśmy zaskoczone - uśmiechnęłam się pod nosem.  

Przypomniało mi się, jak stałyśmy w milczeniu czekając na znak pana producenta, że możemy wyjść na scenę. Kurczowo trzymałyśmy mikrofony, pociły nam się ręce, głos drżał, mocno biło serce. Gdy otrzymałyśmy informację, że możemy zaczynać odruchowo zamiast na scenę ruszyłyśmy w swoją stronę. Mocno przytuliłyśmy się do siebie.
- Patka, powodzenia - wyszeptała mi do ucha.
- Powodzenia, Luruś. Uda się...
I pewnym krokiem ruszyłyśmy przed siebie. Ktoś włączył podkład, a tysiące oczu skupiło się na nas dwóch... Później już tylko słyszałyśmy oklaski, okrzyki. Ludzie wstali z miejsc... Chwyciłyśmy się za ręce łkając. Nie spodziewałyśmy się takiej reakcji publiczności.

- Później jedna z wytwórni zaproponowała nam współpracę. Nie myślałyśmy, że wszystko potoczy się tak szybko. Miałyśmy pomysły na płyty, ale były one skrajnie różne. Każdej z nas coś nie pasowało, każda miała pretensję. Oskarżałyśmy się o to, że ograniczamy się wzajemnie chcąc osiągnąć większe korzyści. Cała nasza umiejętność do porozumiewania się zniknęła.
- A miała powody, żeby myśleć, że ją ograniczasz?
- Ależ skąd! Myślałam o nas na równi, dzieliłam nawet wokal sprawiedliwie. Zawsze coś było nie tak. Po jednej z takich kłótni przyszłam do wytwórni i natknęłam się na naszego managera. Oznajmił on, że otrzymałyśmy propozycję współpracy z innym zespołem i że mamy to przemyśleć. Gdyby jednak ciągnęło nas do Szwecji to obecna wytwórnia chętnie zmieni warunki naszej współpracy na lepsze. Wiadomo, facet chciał nas przy sobie zatrzymać. Na pewno liczył, że będą z nas jakieś korzyści. Zgodziłam się i powiedziałam, że przekażę wszystko Laurze.
- Przekazałaś? - uniosła do góry brew.
- Nie – pokiwałam głową – Przeanalizowałam wszystko i mimo tego, że proponowali trochę mniej zysków sama zgłosiłam się do nich. Zwróciło mi się to z nawiązką. Usłyszano o mnie poza granicami naszego kraju… I wtedy Laura się poddała, zrezygnowała.
- Nie grałaś czysto, musisz przyznać.
- Niestety.
- I dlatego jest ten wielki konflikt między wami?
- Nie, to dopiero preludium - zaśmiałam się od niechcenia. To był uśmiech pełen goryczy.
- Później zakochałam się w pewnym chłopaku. To znaczy… - zmieszałam się – Byłam z nim jeszcze przed rozpoczęciem kariery i niestety zakończyliśmy nasz związek.
- Bo? - zaciekawiła ją ta sprawa.
- Bo po prostu mu się znudziłam. Po moim hucznym wkroczeniu na scenę spotkaliśmy się zupełnie przypadkiem… Od słowa do słowa i znów byliśmy parą.
- No o tym akurat słyszałam. Nieźle oberwało mu się za to, że był biedny - zacisnęła mocno usta.
- A ja go broniłam… - na te słowa Karola skrzywiła się jeszcze bardziej, nie odzywając się ani słowem  – Ociepliłam jego wizerunek, nawet jedna agencja modelingowa się nim zainteresowała. Bo faktycznie nie był brzydki… Aż w końcu mnie zdradził. – znów było mi ciężko na duszy, znów do mych oczu napłynęły łzy.
- Spokojnie - objęła mnie swoim drobnym ramieniem siadając tuż obok mnie - Co łączy te dwie postacie? - opierając swą głowę o jej ramię opowiedziałam, co mi leżało na duszy.
- Zostawiłam go nie dając mu się wytłumaczyć. Wtedy zaplanował zemstę. Skontaktował się z Laurą, z którą znał się od jakiegoś czasu i przekazał rzekome informacje o tym, jak oczerniałam ją przed producentem, jak mówiłam, że jest dziwką, bo ma facetów na pęczki. Owszem, miała. Ale w życiu nie powiedziałabym o niej w ten sposób.
- Czyli dopiero w tym momencie zaczął się ten wasz wielki konflikt... - bardziej stwierdziła, niźli zapytała.
- Tak. Mało tego wspólna nienawiść jeszcze bardziej ich ze sobą połączyła. To z nią mnie zdradził. Po fakcie, zamiast zakończyć ten przelotny romans, zdecydowali się na wspólne życie... - pierwsza łza spłynęła po moim policzku. Dopiero, albo już w tym momencie. Jak kto woli.
- Przykro mi. Wiem, że to traumatyczne przeżycie…
- Nic nie wiesz! – przerwałam jej - Mam dwóch wielkich wrogów. Co gorsza to osoby, z którymi byłam naprawdę blisko. Oni mają się dobrze i zaczynają kariery. Śmieją się ze mnie i podkładają kłody pod nogi. Nie możesz mnie rozumieć, bo nigdy nie byłaś w takiej sytuacji. Masz Aleksa, kochacie się, w życiu nie zrobiłyby ci czegoś takiego! - wykrzyczałam jej w twarz.
- Ty też trafisz na osobę, która zrobi dla ciebie wszystko - Karolina zachowała spokój.
- Tylko dlaczego najpierw musze spotkać masę fałszywych ludzi na swej drodze?! – spojrzała na mnie, po czym spuściła wzrok na ziemię.
- No właśnie – skinęłam głową – Nie można zaprzeczyć, że niektórzy mają naprawdę pod górkę.
- Wystarczy, że zechcesz z tym powalczyć.
- Jak mam z tym walczyć? - wlepiłam w nią pytające spojrzenie - Już walczyłam, to wylądowałam w szpitalu.
- Wybrałaś najgorsze rozwiązanie z możliwych. Spójrz, masz tylu przyjaciół. Fantastycznych ludzi którzy cię wspierają, są przy tobie. Warto zawracać sobie głowę tymi, którzy cię skrzywdzili?
- Bo ja ich chyba jeszcze kocham… Znaczy jego. Ją jeszcze lubię... - odpowiedziałam ledwo słyszalnym głosem. Zaczęłam się mieszać.
- Ktoś kiedyś powiedział, że największym lekarstwem na starą miłość jest nowa. Myślę, że w twoim przypadku wystarczy się tylko rozejrzeć dookoła i znajdziesz tą miłość.
- Mam się rozglądać, szukać jej, zamiast ją po prostu czuć?
- Czujesz ją, jestem przekonana - uśmiechnęła się, jakby znała już odpowiedź na pytanie, kogo kocham. Ona to ma wiedzieć, czy ja, do cholery?! - Tylko za bardzo zawracasz sobie głowę tym, że istanieją jeszcze niezakończone problemy z przeszłości. Może czas przestac o nich myśleć.
-Karo, już ci mówiłam, że chciałam przestać o nich myśleć - wzięłam głęboki oddech - Przez to teraz jesteśmy w szpitalu i musimy rozmawiać w takich a nie innych okolicznościach…
- I tu przechodzimy do punktu kulminacyjnego naszej terapii - klasnęła rękoma na znak triumfu.
- To znaczy?
- To znaczy musze przekonać cię, że alkohol nie jest rozwiązaniem.
- Przekonać… - zaśmiałam się pod nosem.
- No i przy okazji oduczyć cię rozwiązywania problemów w samotności - podeszła pod drzwi chcąc przywołać resztę moich gości, którzy rozmawiali na korytarzu.
- Zaczekaj! - krzyknęłam pospiesznie - Czy rozmowa o moim nałogu może pozostać między nami?
Popatrzyła na mnie z uśmiechem i skinęła głową twierdząco.
- O przeszłości nikt się nie dowie. Ale szczegóły mojej terapii muszą poznać wszyscy. Są jej częścią - mrugnęła okiem i poprosiła ich o powrót do sali. Jak na znak, szturmem weszli do mojego pokoju zajmując dogodne miejsca.
- Już po wszystkim? - zapytał uśmiechnięty Kubi, który zatrzymując swój wzrok na mnie od razu zmarkotniał. Widział, że płakałam.
- Tak, już po wszystkim, ale jeszcze chcę z wami porozmawiać i uzgodnić parę rzeczy - stanowczo powiedziała Karolina, która istotnie posiadała już jakiś plan.
- Moi drodzy. Mam swoją wizję pomocy naszej Naranji, ale poprawcie mnie, jeżeli coś nie będzie się pokrywało z waszymi planami. Postaramy się razem rozwiązać wszelkie problemy. Będzie to taka forma małej dyskusji - zaczęła spacerować po sali - Ogólnie chodzi o to, że nie może przebywać sama. Zawsze musi być ktoś u jej boku, wtedy będzie się czuła pewniej. Ja to widzę tak: Angelika mieszka z Patrycją w Krakowie... - Angela podniosła rękę na znak, że chce coś powiedzieć - Słucham.
- Nie mogę mieszkać w Krakowie. Mam szkołę w Kielcach...
- Ok, w takim razie: Kubiak!
- Obecny! - stanął na baczność.
- Masz nie spuszczać jej z oka. Nawet za cenę codziennego ściągania na siłę do Jastrzębia.
- Ale ja mam studia w Krakowie... - wtrąciłam nieśmiało.
- To kto mógłby z nią przebywać w Krakowie? - zapytała szefowa 'projektu'.
- Czy ja jestem małym dzieckiem? - zmarszczyłam brwi na wieść, że chcą mnie kontrolować na każdym kroku.
- Trzeba było nie szaleć moja droga - pokiwała moralizatorsko głową. Jeszcze bardziej się zirytowałam.
- To może... Dominika? - zarzucił propozycją Kubiak.
- Ona ma osobno wynajęte mieszkanie...- odpowiedziałam kiwając przecząco głową.
- To świetnie! - krzyknęła Karolina - Od teraz wprowadza się na twoje, pewne mieszkanie i po kłopocie. W Kielcach będziesz otoczona opieką rodziców, w Krakowie zamie się tobą Dominika, w Jastrzębiu - Kubiak, w Bełchatowie natomiast...
- Jak to w Bełchatowie? - zdziwiłam się.
- No chyba wpadniesz do mnie czasem na rozmowę? - mrugnęła okiem - Teraz będziemy się widywać dwa razy w tygodniu. Od czasu do czasu zatelefonujemy do siebie - pogładziła mnie po głowie.
- No to od tej pory jesteś pod ścisłą kontrolą przyjaciół! - rzucił wesoło Aleks.
- Super... - mruknęłam pod nosem - Dziękuję za troskę, ale raczej powinnam w inny sposób wyleczyć swe rany.
- Co masz na myśli? - zapytała Karolina gładząc się po brodzie.
- Kiedyś może was przy mnie zabraknąć, co wtedy?
- Nie ma takiej opcji! - wyrwał się Kubi.
- Jest nas zbyt wiele, żeby ktoś o tobie zapomniał, albo nie miał dla ciebie czasu - dodał Aleks.
          Uśmiechnęłam się w duchu. Jest mi niezmiernie miło, że nawet Atanasijeviczowe chcą się w to zaangażować, chcą mi pomóc. Tego się nie spodziewałam. Kolejne bardzo pozytywne zaskoczenie.
          Czas naglił naszych bełchatowian. Przed nimi długa droga, a warunki nie były zbyt korzystne. Nie chciałam ich długo przetrzymywać.
- Karo, odpal samochód, zaraz do ciebie dojdę - rzucił Aleksandar, gdy właśnie mieli wychodzić.
- Tak, tak, już uciekam. Widzę, że macie przede mną jakieś tajemnice - usmiechnęła się szeroko machając ręką na pożegnanie. Gdy zniknęła Aleks zaczął rozmowę.
- Wiem, że może jest zbyt wcześnie, żeby prosić cię o taką rzecz, ale... - zawiesił swój głos. Ja natomiast uniosłam brwi ze zdziwienia.
- Słucham cię, postaram się pomóc jak tylko mogę.
- Nie znam w Polsce zbyt wielu kobiet, a wiem, że jesteście trochę do siebie podobne. Mam do ciebie wielką, wielką prośbę...

 ____________________________________________ 

Po raz kolejny przepraszam, że katuję Was tak długim rozdziałem ;)
Znów przynudzam wspomnieniami, ale są mi one koniecznie potrzebne do rozwinięcia późniejszych akcji, do wplątania w to wszystko wspomnianych we wcześniejszych rozdziałach siatkarzy... Mam nadzieję, że z każdą kolejną notką - nie zawiodę Was :)
A kolejny epizod już czeka, dodam go w tygodniu. Niestety mam tak napięty grafik, że musiałam się zaasekurować jednym rozdziałem 'do przodu' :)

Dziękuję po raz kolejny za taką ilość komentarzy, jesteście kochane ;*
Przede wszystkim za ogromną ilość wejść na mojego bloga - nie do wiary, że ktoś to czyta! :)

Nadrabiam zaległości u Was, dodaję zaległą nominację w zakładce "Liebster Award", która zapewne zmieni nazwę na... "nominacje"? Coś w tym stylu :)

Pozdrawiam z topniejącego i błotnistego, ale za to słonecznego Krakowa :*


PS.
1. Brawo Justyna! Dzięki doświadczeniu pokazała klasę :)
2. Zakso, why ;<? Tak czy siak gratulacje, bo zaszliście naprawdę daleko! :)